مسيح(ع) به دنيا آمد تا بار ديگر در سال هاي غرش سهمگين بمب ها و شيون كودكان و مادران، ترنم سرود صلح را سر دهد و دوباره در رگهاي آدميان خون محبت و دوستي و دوري از هرگونه پليدي را بدواند. مي آيد تا زورمداران ومردگان جامعه بشري را با دم مسيحايي خود زنده كند، تا شايد آنان به خود آيند و مانند «سانتاكلوز» (بابانوئل - پدر يا مرد نيكوكار) از سوراخ بخاري خانه هاي سرد دختر بچگان محروم پايين بروند و در سرماي سال جديد، قلب ها با مهر و محبت گرم بمانند.
ميلاد مسيح(ع) تنها يك جشن نيست، بلكه يادآور تولد حقيقت، پاكي، معنويت، صلح و عدالت است. مسيح در عصر و دوراني تولد يافت كه خرافات و انحرافات بر جامعه بشري سايه افكنده بود و او تجلي بخش معنويت و احياكننده ارزش هاي متعالي انساني بود. اكنون كه جامعه بشري در عصر تكنولوژي بيش از هر زمان ديگر انزوا و از خود بيگانگي را تجربه مي كند چنگ زدن به پيام آسماني مسيح و پيامبران الهي تنها راه نجات براي بشر سر در گريبان فروبرده، است.
فلسفه رسالت مسيح در اين شعر شيخ اجل تبلور يافته است كه:
به جهان خرم از آنم كه جهان خرم از اوست
عاشقم بر همه عالم كه همه عالم از اوست
اكنون چه تفاوت دارد كه بنابر اختلاف نظر برادران و خواهران مسيحي، روز ولادت اين پيامبر الهي ۲۵ سپتامبر باشد يا ۶ ژانويه، آنچه مسيح را مقدس و براي پيروان همه اديان ابراهيمي با اهميت مي سازد، طريق انساني- خدايي او و استقامت در اين راه است. از اين روست كه ما مسلمانان در شادي اين ميلاد پربركت و پرعظمت، با مسيحيان جهان علي الخصوص مسيحيان ايران خود را سهيم و شريك مي دانيم و دعا مي كنيم:
-اميد آنكه سكه درون سيب به عنوان يادگار گرانبها و سعادت بخش نصيب هموطنان مسيحي مان شود.
-اميدواريم در سال نو، تخم مرغ هاي پنهان شده در ذغال و حنا، صبح هنگام، به جاي سياهي، سرخ شوند تا نيكبختي و سعادت را براي آينده رقم بزنند.
-اميدواريم درخت كاج آنان، همان درخت حقيقي علم و دانش و حيات باشد تا همواره پيرامون خود را روشني بخشد و رفاه و آسايش و شادي را به منزل و كوچه و خيابان ميهن خود همچون گذشته ساري و جاري كنند.