هفته اي يك بار به بيمارستان مي رود تا تحت شيمي  درماني قرار گيرد.
سرطان تاروپودش را فراگرفته و اميد او به داروهايي است كه مي گويند گسترش بيماري را كنترل مي كند.
اما توانايي پرداخت قيمت داروهاي موردنياز را ندارد، او يك كارمند ساده است.
پيش از اين به عرضه رايگان دارو توسط سازمان تأمين اجتماعي دل بسته بود و اكنون بايد ۱۵ درصد فرانشيز آن را بپردازد؛ اما توانايي اين را هم ندارد.
او زمزمه مي كند: «صداي پاي مرگ را مي شنوم».
***
آن چه گذشت 
حدود دو سال قبل بود كه سازمان تأمين اجتماعي در اقدام غيرمنتظره اي داروهاي موردنياز بيماران سرطاني و «ام.اس» را كه تحت پوشش اين سازمان قرار داشتند رايگان اعلا م كرد. اين امر طبعاً با استقبال همه بيماراني روبه رو شد كه اكثر آن ها از اقشار آسيب پذير هستند و توانايي پرداخت هزينه هاي بالاي اين بيماري بلندمدت را ندارند.
اما قيمت بالا ي داروهاي مربوطه پاي دلال ها و سوءاستفاده كنندگان را به اين عرصه هم باز كرد. دفترچه هاي تأمين اجتماعي جولانگاه سوءاستفاده شد و تخلفات بسياري در نسخه هاي دارويي از يك سو و فروش داروها در بازار آزاد از سوي ديگر توجه مسؤولا ن را جلب كرد.
بنابراين آن چه با هدفي والا آغاز شده بود به بستر ديگري غلتيد.
سازمان تأمين اجتماعي كه از سال ۱۳۸۰ اقدام به عرضه رايگان داروهاي شيمي  درماني مورد نياز بيماران سرطاني كرده بود، از سال ۱۳۸۱ اقدام به رايگان كردن داروهاي مورد نياز بيماران «ام.اس» هم كرد. تسهيلا ت مربوطه بسيار بيشتر شدند؛ اما داروهاي گران قيمت ارائه شده سر از بازار سياه درآورد.
به همين دليل مديرعامل سازمان تأمين اجتماعي با صدور دستورالعملي دريافت ۱۵ درصد فرانشيز از اين گروه از بيماران را - از تاريخ ۱۵/۳/۱۳۸۳ - لازم الاجرا دانست.
اكنون بيماران اقشار آسيب پذير مانده اند و رويارويي با سرطان هايي كه نياز به داروهاي گران قيمت دارد وبيماري «ام.اس» كه بدون استفاده از داروهاي ويژه  مهارپذير نيست.
بيماران چه مي گويند؟
آن هايي كه گرفتار سرطان شده اند و با «ام.اس» مبارزه مي كنند، مي دانند اين مبارزه چقدر دشوار است و تا چه حد به امكانات مالي مربوط مي شود. هزينه مبارزه با اين بيماري ها - كه البته در مورد سرطان به زير مجموعه هاي مختلفي تقسيم مي شود - از عهده اكثر افراد جامعه برنميآيد، خصوصاً آن هايي كه دفترچه بيمه هاي درماني دارند و اكثرشان كارمند بوده اند.
اكثر بيماران سرطاني با مشكلا ت شديد مالي روبه رو هستند. دوره مداوا بسيار طولا ني و در برخي موارد هميشگي است و هزينه تهيه داروهاي موردنياز بسيار بالا است. براي مثال استفاده از برخي داروهاي مربوط به شيمي درماني بيماران مبتلا  به سرطان بيش از ۵ ميليون تومان است.
«علي.ب» ۴۵ ساله است وبا سرطان غدد لنفاوي روبه رو است. او سه فرزند دارد و به عنوان يك كارمند كه ليسانس دارد نزديك به ۳۰۰ هزار تومان حقوق ماهيانه دريافت مي كند. او در صف بيماران نشسته. پشت در مطب پزشك متخصصي كه درآمد بالا يي دارد، با اين وصف مي گويد: «به طور متوسط براي مبارزه با سرطان بايد ماهي ۲۵۰ هزار تومان خرج كنم تا شايد بيماري ام كنترل شود. در غير اين صورت شايد در عرض كمتر از ۸ ماه به انتهاي خط برسم. ولي بگوييد چگونه مي توان با ماهي ۳۰۰ هزار تومان كه پاسخگوي يك خانواده پنج نفره نيست با اين بيماري لعنتي جنگيد. چگونه؟»
«مريم.د» كه به بيماري «ام.اس» مبتلا  است، مي گويد: «مشكل هميشگي بيماراني مثل من تأمين داروهايي است كه ما آن ها را داروهاي مؤثر مي خوانيم. اين داروها عمدتاً در تعهد سازمان هاي بيمه گر نيستند و ما بايد در بازار آزاد آن ها را تهيه كنيم.»
او در مورد هزينه هاي مربوط به تهيه دارو مي گويد: «همه چيز بستگي به ميزان پيشرفت بيماري دارد ولي من طي سال گذشته به طور متوسط ماهي ۳۰۰ هزار تومان براي مبارزه با «ام.اس» كه مستلزم تزريق داروهاي خاصي است، پرداخته ام.»
ديدگاه كارشناسانه 
همه كارشناسان معتقدند: ناكارآيي در كنترل بازار قاچاق دارو ضربه اصلي را به بيماران مبتلا  به بيماري صعب العلا ج مي زند، در حالي كه آسيب اقتصادي آن به وقت خود باقي است.
چندي پيش بود كه يكي از كنگره هاي بين المللي شركت هاي دارويي مصرف داروي «آدنكس» در درمان «ام.اس» را پيشنهاد كرد و مصرف اين داروي گران ناگهان در ايران افزايش يافت.
هزينه ۱۵ درصدي
دريافت ۱۵ درصد فرانشيز از بيماران سرطاني و «ام.اس» براي داروهاي ويژه از سوي سازمان تأمين اجتماعي مترادف با پرداخت هزينه هاي قابل توجهي است. براي مثال بيماراني كه به طور متوسط ماهي ۲۰۰ تا ۴۰۰ هزار تومان براي مبارزه با بيماري مي پردازند بايد توانايي پرداخت حدود يك تا دو و نيم ميليون تومان طي يك دوره شش ماهه را داشته باشند.
«رضا.د» كه مبتلا  به سرطان است، مي گويد: با لزوم پرداخت ۱۵ درصد هزينه داروي مورد نياز بايد براي هر دوره شيمي درماني حدود ۳۰۰ تا ۴۰۰ هزار تومان بپردازم. اما من يك كارگر هستم و چنين توانايي را ندارم.»
بررسي ها نشان دادند علت افزايش دارو ارائه رايگان دارو از سوي سازمان تأمين اجتماعي بوده.
دكتر بهرام قاسمي، رئيس گروه برنامه ريزي پاراكلينيك اداره كل درمان غيرمستقيم سازمان تأمين اجتماعي در اين زمينه مي گويد: در سال ۱۳۸۲ نه تمامي داروهاي موردنياز اين قبيل بيماران؛ بلكه چند قلم از داروهاي پرمصرف و حياتي براي درمان بيماران سرطاني و «ام.اس» به عنوان كار آزمايشي به صورت رايگان در اختيار بيمه شدگان تحت پوشش سازمان تأمين اجتماعي قرار گرفت.
او در مورد بازنگري اين طرح گفت: باتوجه به بررسي هاي انجام شده، از آن جايي كه مشاركت مالي بيمه شده از تأمين دارو باعث مصرف و حفاظت منطقي آن مي شود از اين رو سازمان تأمين اجتماعي در سال جاري اقدام به اخذ ۱۵ درصد فرانشيز از اين قبيل بيماران كرد.
او در مورد سوءاستفاده كنندگان و جايگاه بيماران مي گويد: پرداخت صددرصد هزينه هاي مربوط به بيماران سرطاني و «ام.اس» باعث برخي سوء استفاده ها از دفترچه هاي درماني بيمه شدگان تأمين اجتماعي شد و نظارت سازماني را نيز ضعيف كرد و باوجود اين كه ما تعداد بيماران نيازمند شيمي درماني در كل كشور را مي دانستيم ولي با احتساب ميزان پولي كه سال ۱۳۸۲ براي اين افراد و به منظور پرداخت صددرصد هزينه هاي درماني شان پرداخت كرديم به رقم غيرقابل تصوري رسيد.
او در مورد اين رقم افزود: تنها يك نسخه شيمي درماني براي سازمان تأمين اجتماعي حدود يك و نيم ميليون تومان و يك دُز درمان آنان حداقل نيم ميليون تومان هزينه دارد كه گاه بيمار تا چند هفته اين كار را انجام مي دهد. علاوه بر اين از آن جايي كه سازمان تأمين اجتماعي صددرصد هزينه هاي درماني را پرداخت مي كرد، از اين رو ۹۰ درصد نسخه هاي بيمه شدگان تحت پوشش ساير سازمان هاي بيمه گر را در دفترچه هاي درماني بيمه شدگان تأمين اجتماعي مي نوشتند و همين امر باعث مي شد نتوانيم كنترل و نظارت دقيقي صورت دهيم.
چه بايد كرد؟
آن چه سازمان تأمين اجتماعي در مورد سوءاستفاده از عرضه رايگان داروهاي خاص مربوط به بيماران سرطاني و «ام.اس» مي گويد، مشكل بيماران ديگرهم هست و آن ها مي گويند «ما اولين كساني هستيم كه سوءاستفاده دائمي از شرايط بد بيمار در بازار دارو را درك مي كنيم.» با اين وصف همه آن ها لزوم حضور همه جانبه دولت در سايه سازمان تأمين اجتماعي يا سازمان هاي ديگري كه مي توانند آن را در درمان بيماري و زنده ماندن ياري كنند، ضروري مي دانند.
آن ها مي گويند چرا زنده ماندن ما بايد بسته به فعاليت سودجويان در بازار دارو باشد؟ ما توانايي خريد اين داروها در بازار آزاد را نداريم و نمي توانيم هزينه هاي درمان هاي بلندمدت را بپردازيم.
در اين زمينه برخي كارشناسان حيطه درمان مي گويند: شايد عملي تر باشد كه سازمان تأمين اجتماعي جاي عرضه رايگان داروهاي شيمي درماني، مركزي را براي ارائه خدمات دارويي و درماني به بيماران سرطاني ايجاد كند تا امكان كنترل بر ميزان و نحوه مصرف داروهاي ويژه ميسر شود.
اما بيماران درگير اين بيماري هاي پيچيده خوب مي دانند دستيابي به چنين مركزي نيازمند هماهنگي سازمان هاي مختلف با ماهيت متفاوت است و چنين حادثه اي به اين زودي ها رخ نمي دهد.