اذان ظهر: ساعت ۰۲:۱۳ ـ
اذان مغرب: ساعت ۱۰:۲۰
اذان صبح فردا: ساعت ۳۸:۴

عميد نمازي خواه
يكي از بازوان پرتوان نيروي هوايي هركشوري هواپيماهاي بمب افكن هستند. اين نوع هواپيماها از مخرب ترين و وحشتناك ترين موجودات پرنده محسوب مي شوند. از دهه ۱۹۵۰ ميلادي در اصل بعد از جنگ جهاني دوم اكثر كشورها به ضرورت وجود هواپيماهاي بمب افكن پي بردند و در رقابتي بسيار سنگين شروع به ساخت قوي ترين و غول پيكرترين هواپيماهاي بمب افكن كردند. در اين ميان دو كشور ايالات متحده آمريكا و اتحاد جماهير شوروي يك سر و گردن از رقباي خود جلوتر بودند. اين دو كشور رقابتي جداگانه داشتند به عنوان مثال اگر آمريكا بمب افكن B-52 را مي ساخت يك ماه بعد خبر ساخت هواپيماي بمب افكن توپولف ـ ۱۶۰ (TU-160) از شوروي شنيده مي شد. اين روند تا زمان فروپاشي اتحاد جماهير شوروي ادامه يافت. از آن به بعد ديگر شوروي (روسيه) قدرت و بودجه لازم براي رقابت با بسياري از پروژه هاي آمريكا را نداشت و آمريكا نيز از چنين فرصتي به خوبي استفاده كرد و شروع به بهينه سازي و ساخت هواپيماهاي بمب افكن جديد كرد.
بزرگترين بمب افكن را در دهه ۵۰ به نام B-52 ساخت. سپس با پيشرفته تر شدن رادارها بحث رادارگريزي (stealth) به پيش آمد كه گوشه هاي كوچكي از فناوري  رادارگريزي را در بمب افكن بعدي آمريكا به نامB-1B ملقب به نيزه دار آسمان مي بينيم ولي نهايت و كمال اين فناوري را در بمب افكن B-2 ملقب به شبح (spirit) مشاهده مي كنيم كه هم اكنون مي توان آن را بهترين هواپيماي بمب افكن دنيا شناخت.
در ادامه اين روند آمريكا به دنبال ساخت بمب افكني براي ارضاي تمام نياز نيروي هوايي خود است و به تازگي پروژه اي به نام B-3 را در دست آزمايش و تحقيق گرفته است كه در اين مقاله خوانندگان و علاقه مندان به صنعت هوانوردي بيشتر با آن آشنا مي شوند. البته بايد متذكر شوم كه اين پروژه يكي از پروژه هاي سري محسوب مي شود و اطلاعات كاملي از آن در دست نداريم ولي تا آن جايي كه توانستم خصوصيات بمب افكن آينده نيروي هوايي آمريكا را براي شما شرح داده ام.
در حال حاضر و تحت برنامه ريزي هاي فعلي، B-52 هواپيماي جديد تر B1B Lancer (لانسر) و بمب افكن جديد رادارگريز(Stealth) B-3 حداكثر تا سال ۲۰۳۷ در شرايط پروازي نگهداري خواهند شد، سالي كه قرار است نيروي هوايي آمريكا USAF به دليل استهلاك بمب افكن هاي خود تعداد آنها را به ۱۷۰ هواپيما كاهش دهد. البته احتمال مي رود كه هواپيماي جديدتر B-52 تا سال ۲۰۴۵ در ناوگان پروازي USAF باقي بماند. اين در حالي است كه پيش بيني هاي كارشناسان نظامي آمريكا اين است كه در آن سال، نياز نيروي هوايي آمريكا به بمب افكن هاي جديد يكي از مهم ترين نيازهاي نيروي نظامي ايالات متحده آمريكا خواهد بود. به همين خاطر مسئولان نيروي هوايي آمريكا به فكر پركردن اين خلاء افتاده اند. آنها تحقيقاتي را برپايه پروژه هاي كنوني در قسمت بدنه هاي مقاوم و اقتصادي شروع كرده اند كه طي پروسه جايگزيني تا سال۲۰۱۳ به آنها اين امكان را مي دهد كه در صورت از كار كنار گذاشتن پرنده هاي قديمي تر، احتياجات USAF در بخش پرنده هاي قاره پيماي استراتژيك با اين تحقيقات رفع شود. در عين حال در بخش هاي ديگر هم ـ به صورت موازي با اين تحقيقات ـ تحقيقات گسترده  ديگري نيز در حال انجام است. هدف از ساخت اين بمب افكن سبك سرنشين دار، تركيب خصوصيات يك جنگنده تاكتيكي و يك بمب افكن استراتژيك است كه مي تواند به عنوان يك بمب افكن با برد متوسط/ زياد كه توانايي هاي زيادي در حمل محموله هاي نظامي دارد به كار گرفته شود. اين بمب افكن از تكنولوژي هاي پيشرفته در زمينه Low-Observablity استفاده مي كند تا بتواند به عنوان يك بمب افكن چند منظوره از بيشترين حجم آتش و جابه جايي به نفع نيروهاي خودي استفاده ببرد، بدون اين كه شناسايي شود و يا حتي هنگامي هم كه شناسايي شود به دليل خاصيت بالا از ضريب امنيتي بالايي سود ببرد. قيمت تمام شده اين بمب افكن با در نظر گرفتن محاسبات اقتصادي در زمينه استفاده از تكنولوژي هاي

هواپيماي بمب افكنB-3 كه قرار است براي سال هاي ۲۰۵۰ به بعد ساخته شود

هواپيماي بمب افكن B-1B ملقب به نيزه دار آسمان((lancer

رادارگريز و
Low-Observable تحت كنترل تيم تحقيقاتي است. در زمينه سيستم هاي پشتيباني هم سعي شده است سيستم هاي اين بمب افكن به گونه اي باشد كه با سيستم هاي پشتيباني كنوني بتوان احتياجات آن را برآورده كرد.
مطالعات توانايي هاي اقتصادي بمب افكن توسط «كنگره» آمريكا انجام شده است. برآوردهاي اوليه آنها حاكي از آن بود كه تحقيقات ساختن يك تايپ بمب افكن جديد در حدود ۳۵ ميليون دلار هزينه در برخواهد داشت در حالي كه كل هزينه ساخت يكB-2 ، ۳۵ ميليون دلار است و ساخت يك B-3 هم تقريباً ۳۵ ميليون دلار ديگر براي USAF هزينه دربر خواهد داشت.
براي تعيين طرح نهايي B-3 نتيجه مطالعات انجام شده توسط برد مشاوره اي علميNew World Vista, USAF و ديگر نهادهاي مطالعاتي درگير در اين پروژه به دقت بازبيني شدند و طرح نهايي تركيبي از نقاط قوت اين طرح ها ارايه شد.B-3 هواپيمايي است كه انتظار مي رود با سرنشين و يا بدون آن قابليت انجام ماموريت ها در بردهاي بسيار زياد را داشته باشد. براي اين منظور از تكنولوژي هاي پيشرفته رادار گريزي (Stealth) (IR و RF) بهره مي برد تا بدون اين كه شناسايي شود به هدف مورد نظر رسيده و آن را نابود كند. اما كيفيت نابود كردن اهداف در اين بمب افكن سبك بسيار پيشرفته جالب است. براي اين منظور از ليزر يا امواج قدرتمند مايكروويو (HPM) استفاده خواهد كرد. هواپيماي بدون سرنشين هم مي تواند از HPM براي تخريب استفاده كند هم براي ايجاد اختلالات راديويي و كاربردهاي بي حس كننده كه كاربردهاي بي حس كنندگي بيشتر در كنترل اغتشاشات كاربرد دارد.
همان طور كه گفته شد تحقيقاتB-3 با انجام مطالعات بدنه شروع شد. در اين ميان سه شركت آمريكايي نامزد ساخت بدنه فوق مدرن B-3 هستند، بوئينگ (Boeing)، لاكهيد مارتين
(Lockheed Martin)و نورث روپ گرومن (Northroop Grumman)اما هنوز برنده مناقصه ساخت بدنه B-3 مشخص نشده است. مركز سيستم هاي هوانوردي نيروي هوايي آمريكا در پايگاه نيروي هوايي رايت پترسون Wright Patterson در اوهايو Ohio زمان تحويل نهايي بمب افكن را محدوده زماني ۲۰۳۰ تا ۲۰۳۵ اعلام كرده است در عين حال به شركت هاي

هواپيماي بمب افكن B2 ملقب به شبح( (spirit مدرن ترين و گران ترين هواپيماي حال حاضر دنيا

درخواست كننده شركت در مناقصه گوشزد كرده است كه احتمال دارد بر اثر فشارهاي مقامات نظامي آمريكا تحويل B-3 چندسال زودتر اتفاق افتد. در تحقيقات اوليه B-3 هواپيمايي با قابليت تهاجمي براي استفاده در تمام نقاط دنيا با سريع ترين حالت ممكن تعريف شده بود. اين هواپيما مي توانست يك پرنده با سرعت ۷/۲ ماخ باشد يا هوافضاپيمايي با سرعتي بالغ بر ۱۷ ماخ. هواپيمايي كه بتواند از خاك آمريكا بدون سوخت گيري به هر نقطه از دنيا رفته و اهداف دشمن را نابود كند و با سوخت گيري مجدد به خاك آمريكا بازگردد. اما نكته مهم و اساسي اين بود كه B-3 تمام ماموريت هاي خود را در سه يا كمتر از سه ساعت انجام دهد. در سال ۱۹۹۹ ميلادي، اين شركت نورث روپ گرومن Northroop Grumman بود كه توانست طرح قابل قبولي را به USAF ارايه دهد، كه مي توانست بهترين طرح براي جايگزين كردن بمب افكن هاي كنوني آمريكا باشد. نيروي هوايي آمريكا هم با توجه به تجربيات ساخت اين شركت در ساخت بهترين بمب افكن كنوني دنيا- B-2 -طرح اين شركت را براي ساخت B-3 برگزيد. نورث روپ گرومن تجربيات زيادي در فناوري رادارگريز(Stealth)، اجزا و قطعات كامپوزيت، ساخت جنگنده ها، سيستم هاي الكترونيكي و هواپيماهاي بدون سرنشين دارد كه همگي اين موارد در ساخت B-3 شديداً مورد نياز هستند. شركت نورث روپ براي ساخت پلت فورم B-3 از فناوري جديدي استفاده كرده است كه به پلت فورم بي صداي مافوق صوت Quiet Supersonic Platform معروف است. خاصيت بارز اين پلت فورم اين است كه با ايجاد صداي كمتر فشار برخاست پرنده را ۳/۰ پوند بر فوت مربع كاهش مي دهد. براي معرفي نوآوري هاي استفاده شده در اين هواپيما نياز به وقت و مجال مناسب تري است. چون تقريباً  تمام سيستم هاي استفاده شده در اين هواپيما (كه البته به صورت مفهومي هستند) در نوع خود جديد و كم مانند هستند. به هر حال از بمب افكني كه جايگزين B-2مي شود، انتظاري جز اين نمي توان داشت.

جواد نصرتي
كمانچه (Comanche) يكي از جديدترين هلي كوپترهاي آمريكايي است كه با همكاري دو شركت مجرب بوئينگ (Boeing) و سيكورسكي (Sikorsky) ساخته شده است. اين هلي كوپتر توانايي انجام عمليات ضربتي و شناسايي را دارد. كمانچه لقبش است و مشخصه نظامي RAH-66 نمايانگر نوع اين هلي كوپتر است. بسياري از متخصصان، كمانچه را شروع طراحي هاي جديد از هلي كوپترها مي دانند و مي گويند تحولي براي آغاز قرن ۲۱ بود.
مهم ترين مسئله در RAH-66 خصوصيت رادار گريزي (Stealth) آن است كه باعث مي شود مانند يك جسم نامريي به سخت ترين ديواره هاي نظامي نفوذ كند و عملياتش را با خيالي آسوده به پايان برساند. تمامي رادارهاي مدرن در آن به چشم مي خورند و طراحي بدنه و ملخ هاي آن به  قدري پيشرفته است كه از بالاترين قابليت مانور نسبت به هلي كوپترهاي ديگر برخوردار است. براي تكميل شدن خصوصيات رادار گريزي كمانچه از نوعي مواد مركب (Composite) خاص در آن استفاده شده كه مي تواند درصد بالايي از امواج راداري و الكترومغناطيسي را جذب كند تا ديگر انعكاس به رادارها نرسد و ديده نشود حتي در مقابل رادارهايي كه به صدا حساسند نيز مقاومت نشان مي دهد زيرا سيستم خروجي (exhaust) آن به گونه اي طراحي شده است كه كمترين ارتعاش و صدا را مي سازد.
باز هم براي ارتقاي فناوري رادارگريزي در زير بدنه اصلي آن چندين محفظه تعبيه شده است تا تسليحات نظامي در آن جا قرار بگيرد. حتي جنس ملخ ها به گونه اي است كه كمترين عكس  العملي در مقابل امواج راداري نشان نمي دهند. ملخ  انتهايي مانند يك فن (Fan) ساخته شده است.
اين هلي كوپتر از يك كامپيوتر بسيار قوي برخوردار است كه مسئوليت هماهنگ كردن بخش هاي مختلف را به عهده دارد و كار خلبان را بسيار ساده تر از قبل كرده است. اين كامپيوتر همچنين در شناسايي و تمايز دوست و دشمن بسيار فعال است و حتي مي تواند به صورت خودكار با شناسايي اهداف دشمن به آنها هجوم برد.
پيشرفت كمانچه تاريخچه اي ۲۵ ساله دارد. در سال ۱۹۸۲ وزارت دفاع  آمريكا پروژه اي را با نام هلي كوپترهاي سبك مفهومي (Light Helicopter X) آغاز كرد تا بـتواند يك جايگزين شايسته  براي هلي كوپتر كبرا
(AH-1) پيدا كند. در آن زمان هلي كـوپترهاي كايـوس (Cayuse OH-6)، كيـووا (Kiowa OH-56) و كبرا كارآمدترين هلي كوپترهاي نيروي هوايي آمريكا محسوب مي شدند كه تعداد كل آنها بالغ بر پنج هزار فروند مي شد. بعد از آن يعني در دهه ۸۰ و ۹۰ ميلادي وزارت دفاع آمريكا توجهش را بر ساخت هواپيماهاي مدرن معطوف كرد. ولي همچنان اشتياق بر ساخت هلي كوپترهاي جديد بود و سرانجام در پنجم آوريل ۱۹۹۱ شركت هاي بوئينگ و سيكورسكي توانستند قراردادي مبني بر ساخت و ادامه پروژه هلي كوپترهاي سبك (LHX) با وزارت دفاع آمريكا منعقد سازند كه نتيجه آن تنها بعد از پنج سال يعني در سال ۱۹۹۶ به نام كمانچه اعلام شد و قرار است اولين هلي كوپتر عملياتي و رادارگريز كمانچه در اوايل سال ۲۰۰۶ به نيروي هوايي واگذار شود.

۵۶ هزار ساعت اضافه كاري
در آغاز سال جديد شركت بزرگ صنايع هوايي لاكهيد مارتين (Lockheed) آماري بسيار جالب از ميزان ساعات كاري كاركنانش منتشر كرد.
طبق آمار به دست آمده حدود ۵۶ هزار ساعت در سال ۲۰۰۳ كارمندان اين شركت اضافه كاري و يا كار داوطلبانه داشتند.
شركت لاكهيد مارتين كه بعد از شركت بوئينگ از بزرگترين شركت هاي صنايع هوافضاي آمريكا محسوب مي شود آمار دقيق ۵۵۸۹۵ ساعت اضافه كاري را به ثبت رسانده است. اين شركت كه در شهرها و ايالت هاي تگزاس، كاليفرنيا و جورجيا قرار دارد بسيار گسترده است ولي باز هم آمار ۵۶ هزار ساعت اضافه كاري بسيار آمار بالايي است.جالب تر اين كه معاونت مالي اين شركت گفته است كه اكثر اين اضافه كاري ها بدون حقوق بوده است، پس با اين وضعيت بايد انتظار داشت كه صنعت هوافضاي آمريكا با ما بيشتر از ۷۰ سال فاصله داشته باشد.
آقاي دين هانكوك معاون شركت لاكهيد مارتين مي گويد «به نظر من اين بزرگترين موفقيت شركت لاكهيد در سال ۲۰۰۳ محسوب مي شود.»
به همين خاطر مدال والنتير (Volunteer Service) از طرف رئيس جمهور جورج بوش به شركت لاكهيد مارتين اعطا شد.
آقاي هانكوك گفت:«رئيس جمهور از ما خواست تا فرهنگي از مسئوليت بسازيم كه كارمندان به ملت فكر كنند نه به فرد و ما اين كار را كرديم.»
اكثر كساني كه با چندين هواپيما آشنا هستند حتماً نام شركت لاكهيد مارتين را مي شناسند زيرا اين شركت سازنده هواپيماهاي F-16،‎/A-22 F،F-35،
F-117،C-5 ،C-130 ،P-3 ، S-3و... است.
اگر بخواهيم پروژه هايي را كه شركت لاكهيد در آن دست داشته براي شما بنويسيم احتياج به يك دائرة المعارف است. در آمار جالب ديگر اين شركت در سال ۲۰۰۳ م، ۸/۳۱ ميليارد دلار فروش داشته است يعني حدود ۱۰ميليارد دلار بيشتر از درآمد نفتي سالانه كل كشورمان ايران.

نمايش هوايي شاهين شب
بعد از سال ها انتظار سرانجام علاقه مندان به ديدن پرواز هواپيماي شگفت انگيز F-117 ملقب به شاهين شب (Night Hawk) در ۲۵ آوريل در پايگاه هوايي كيسلر (Keesler) اين پرنده را ديدند. اين نمايش هوايي يادبودي براي افرادي كه در ۱۱ سپتامبر جان خود را از دست دادند بود. هنگامي كه بر روي تلكس هاي خبري، خوانده شد كه شاهين شب نيز در كنار هواپيماهاي ديگر حضور دارد ديگر مجالي براي فكركردن نبود و همانگونه كه پيش بيني شده بود حدود ۱۵ هزار تماشاگر در پايگاه هوايي حضور داشتند.
اين نمايش هوايي بخش هاي مختلفي داشت به عنوان مثال چندين تيم چترباز، حركات آكروباتيك بسيار جذابي انجام دادند. ولي در كنار اينها ديدن هواپيماي رادارگريز F-117 لطف ديگري داشت. اين هواپيماي جنگنده تاكنون به دليل مسايل امنيتي در هيچ نمايش پروازي شركت نكرده است. اين هواپيماي جنگنده كه سمبل قدرت طراحي شركت بزرگ لاكهيد مارتين محسوب مي شود جزو مدرنترين هواپيماهاست.
تمامي خصوصيات رادارگريزي (Stealth) در آن ديده مي شود و مانند يك پرنده سياه به دور از چشم رادارها مي تواند پرواز كند.
يكي از جالب ترين مسايل در F-117 بدنه آن است. اين بدنه هيچ گونه خميدگي ندارد و كاملاً به صورت چندين سطح مسطح به هم دوخته شده ساخته شده است.تماشاگران بعد از ديدن نمايش هوايي و تيم هاي چتربازي مي توانستند از اين هواپيما از فاصله نزديك ديدن كنند.

تيم مك لارن ـ مرسدس از يك مهندس هوافضا استفاده خواهند كرد
اكثر ما نام تيم اول مسابقات فرمول يك را مي شناسيم. اين تيم كه حاصل به هم پيوستن شركت مك لارن (Mclaren) و مرسدس است همواره تيم شماره يك مسابقات فرمول يك محسوب مي شود و ماشين هايي كه مي سازند نيز هميشه برترين است. به  عنوان مثال ماشين مك لارن F-1 يا ماشين P-8 كه قرار است در سال ۲۰۰۸ ميلادي ساخته شوند از همين دسته اند. همان طور كه مي دانيد يكي از مهم ترين بخش هاي طراحي يك ماشين طرح بدنه و حالت آيروديناميك آن است. به همين علت مجمع مك لارن ـ مرسدس امسال يكي از بزرگترين مهندسان هوافضا را به خدمت خود گرفته است. آقاي جاناتان نيل ۴۱ ساله كه تحصيلاتش را در رشته هوافضا گذرانده است و در اكثر پروژه هاي سازمان هوافضاي انگلستان (British Aerospace) شركت داشته هم اكنون به خدمت مجمع شركت هاي مك لارن و مرسدس درآمده است. آخرين پروژه اي كه جاناتان نيل در آن  بود، پروژه شاهين سريع (Hawk fast) بوده كه در مورد موتورهاي جت بوده است.
آقاي مايك كوگلان رئيس بخش طراحي مك لارن مي گويد: اميد مي  رود با به كارگيري تجربيات آقاي جاناتان نيل انقلابي در روش و شيوه طراحي موتور و ماشين هاي مسابقات مخصوصاً مسابقات فرمول يك روي دهد.