و طبعاً ارزش و منزلت مولدان و حافظان آن هم در شرایط عادی کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد. نگاهی کوتاه به منابع و متون اسلامی هم نشان می‌دهد که از منظر درون‌دینی امنیت، نخستین و مهم‌ترین شرط یک زندگی سالم اجتماعی است.(تفسیر نمونه، ج 12، ص 539.) حضرت ابراهیم(ع) به‌هنگام بنا نهادن کعبه، به همین نیاز فطری توجه داشته، از خداوند درخواست کرده بود که آن سرزمین را از نعمت امنیت برخوردار سازد و خداوند نیز خواسته او را اجابت کرد و آنجا را چون خانه امنی برای او قرار داد. این ویژگی چنان ارزشمند و عزیز است که موجب منّت پروردگار بر آدمیان بوده و او را شایسته سپاس و بندگی می‌کند. مهم‌تر اینکه همین سرزمین امن، یکی از موارد سوگندهای پروردگار است؛ برای بیان اینکه آدمیان را در بهترین وضعیت آفریده است.
افزون بر آیات قرآن کریم، روایات پرشماری نیز بر اهمیت و ضرورت امنیت عمومی تصریح و تأکید کرده و البته لوازم و الزامات آن را هم یادآوری نموده‌اند.
در گفته‌هایی که از حضرت علی(ع) برای ما گزارش کرده‌اند، شاید بیشترین تأکید بر وحدت امت به‌عنوان اساسی‌ترین عامل ایجاد و تداوم امنیت صورت گرفته است. امام علی علیه‌السلام وحدت و یکپارچگی مردم را رمز پیروزی و اعتلای آنان دانسته، تفرقه و درگیری داخلی را موجب شکست و انحطاط جامعه معرفی می‌کند.
به همین جهت و از آنجا که بیش از هر کس دیگری به پیشرفت و رستگاری کشور اسلامی دلبسته بود، خود را حریص‌تر از همه نسبت به حفظ وحدت داخلی می‌دانست.
آن حضرت اصولاً یکی از عناصر اصلی فلسفه وجودی حکومت (حق یا باطل) را، فراهم ساختن امنیت می‌دانست(خطبه 40) که از هر طریقی (و از جمله به وسیله نیروهای مسلح) باید تأمین شود.
(نامه 53) به همین جهت آنگاه که عاملی، امنیت کشور را تهدید می‌کرد، همه مسائل داخلی را نادیده می‌گرفت و خیرخواهانه به راهنمایی مسئولان حکومتی می‌پرداخت و می‌فرمود که از همه بیشتر تابع حکومت و مصالح امت است.
(خطبه 91)با همین دیدگاه است که پیشوای پرهیزگاران در برابر هر جفا و خطایی بردباری می‌کرد؛ اما تا آنجا که آرامش مسلمانان تهدید نشود و دست به سوی تفرقه و خشونت دراز نکنند.
آن حضرت با اشاره به رفتن اصحاب جمل به سوی بصره فرمودند: «واقعیت آن است که اینان برای مخالفت با امارت من گرد آمده‌اند و من صبر می‌کنم؛ اما تا وقتی که جامعه و وحدت آن را تهدید نکنند، زیرا اگر بتوانند این اندیشه سست و نادرست را محقق سازند، نظم عمومی به هم خواهد خورد... و حق شما بر من این است که (با آنان) طبق قرآن و سیره پیامبر عمل نمایم.» (خطبه 169)
با توجه به آنچه گفته شد، ارزش امنیت و آسایش عمومی و منزلت برجسته حافظان آن آشکار می‌شود؛ خصوصاً آنان که در نهایت گمنامی، در دورترین نقاط کشور و با کمترین امکانات این جهاد عظیم و عزیز را از خود نشان می‌دهند.
حکومت اسلامی وظیفه دارد تا با تهیه همه امکانات لازم، امنیت جامعه را تأمین کرده و در برابر تهدیدات داخلی و خارجی آسیب‌پذیر نباشد. به اعضای جامعه اسلامی هم، که طبیعتاً خداجو و به‌دنبال معنویت هستند گوشزد شده است که: «یک شب نگهبانی و حفظ آرامش مردم با قصد قربت از هزار شب عبادت و هزار روز روزه‌داری برتر است» و «دو چشم است که آتش جهنم آن را در نمی‌یابد: چشمی که از خشیت پروردگار بگرید و چشمی که شب را برای خدا به نگهبانی از امنیت مردم بیدار بماند.»( میزان الحکمه، ج2، ص 134)
www.mohsenesmaeili.com
