بدین دلیل انقلاب 57 مردم ایران برابر فرمایش امام خمینی(ره) هم در پیدایش و هم در انگیزه متفاوت از دیگر حرکت‌های نامدار جهانی بود. در این حرکت دینی، اخلاق جایگاه ویژه‌ای داشته و حرکت‌های اخلاقی و نهادینه کردن آن در جامعه ارتباط وثیقی با نهادینه کردن تفکر انقلابی در بطن اجتماع دارد.
هر مقدار فضای جامعه، اخلاقی‌تر و مناسبات بین فرد-فرد و جامعه-فرد و فرد و جامعه اخلاقی باشد، می‌توان امیدوار بود که آموزه‌های انقلاب جاری و ساری بوده است.
اخلاق زبان مشترک زیست اجتماعی و آیین شهروندی است که انسان‌ها را با رشته‌های نامرئی به هم پیوند می‌دهد و همبستگی و وحدت ایجاد می‌کند. اگر اخلاق در جامعه تضعیف شود و بنیان‌های آن آسیب ببیند، نخستین آسیب جدی بر ساختارهای اجتماع وارد می‌شود و چنین جامعه‌ای با افقی تیره و تار روبه‌رو خواهد شد و ظلمات وهم بر زلال دل‌ها سایه خواهد افکند.
مدتی است فضای عمومی جامعه متأثر از رفتارهای سیاستزده گرفتار آسیب‌های اخلاقی چون «اتهام پراکنی» و دادن «نسبت‌های ناروا» به اشخاص و افراد شده است؛ به‌طوری که در این فضای مبهم بسیاری از حقایق یا مکتوم می‌ماند یا وارونه جلوه می‌نماید که این خود نیز ظلم مضاعفی به اخلاق و فضای انقلابی کشور است.
امروز این اتفاق نظر وجود دارد که برخی گفتارها و کردارها به پندار و وهم آلوده شده و از این منظر به اشخاص و نظام خساراتی وارد شده است و چون تسری تهمت و غیبت، گناهان بزرگ‌تری را موجب می‌شودو فضای بانشاط و بی‌آلایش جامعه اسلامی را مکدر می‌کند، در نتیجه ناخودآگاه همه از این رفتار نامساعد متأثر می‌شوند.
بنا بر این خواست عمومی بر ایجاد آرامش اخلاقی در جامعه است و اندیشه جامعه اخلاق‌محور که بر محور فضیلت‌ها استوار گردد بیش از گذشته حس می‌شود.
هستند عده‌ای که اخلاق را در کنج کتابخانه‌ها و آرای اندیشمندان فلسفه اخلاق جست‌وجو می‌کنند و بین تکلیف‌محور بودن، یا وظیفه‌محور بودن و یا فضیلت‌محور بودن آن مردد باشند اما اخلاقی که مدنظر جامعه اسلامی است، اخلاق عملی است که بر گوهر تقوا و خویشتن‌داری و رعایت حقوق افراد و جامعه بنیان‌گذارده شده است که دستاوردهای عملی برای فرد و جامعه دارد. همان الگوی نمونه‌ای که پیامبر گرامی در مدینه‌النبی بنا کرد و امام علی(ع) در جامعه آرمانی خود جست‌وجو می‌کرد.
