تندیس تقوا و دانش

 پایان نفس‌های پاک یک جان روشن از فروغ ولایت، اگر آغاز «حیات طیبه» در جوار رحمت حق باشد، آن ثمره و این پایان، خجسته و ارج‌نهادنی است.
مرحوم آیت‌الله میرزا جواد آقای تبریزی، مصداقی بر این حقیقت بود.
قلبی از کار ایستاد که یک عمر، به عشق اهل بیت و ولایت می‌تپید.
چشمی فرو بسته شد که عمری جز خدا و تکلیف الهی و ترویج دین و نشر معارف اهل بیت، در چشم‌انداز آن نبود.
گام‌هایی از رفتن باز ایستاد، که بارها و بارها در خط جبهه و رزمندگان و تشییع شهدای عزیز و مجالس آنان ره سپرده بود.
زبانی از گفتن فرو بسته شد، که آموزش فقه و تعلیم علوم الهی به هزاران
دانش‌آموخته حوزوی یکی از ثمرات آن بود.
 به‌راستی اینگونه عالمان وارسته و بی‌تکلف، حجت بر دیگرانند و فقدانشان ضایعه و به تعبیر روایات اسلامی، «ثلمه» ای است جبران‌ناپذیر.
حوزویان حق دارند که شال عزا بر گردن اندازند و در سوگ او بنشینند.
مقلدان، حق دارند که در فقدان این پارسا مرد متین، اشک بریزند
و ایران حق دارد که در ماتم هجرت او عزدار باشد.
یادش جاودان باد و راه خدایی‌اش، پررهرو.