فیلم‌هایی که نه سازندگان آنها امیدی به فروش بالایشان دارند و نه سینماداران چنین انتظاری می‌کشند. «سوگند»، «کتونی سفید»، «گناه من»، «مرزی برای زندگی» و «ستاره می‌شود»، از جمله این آثار هستند؛ فیلم‌هایی که برخی از آنها سال‌ها در انتظار فرصتی برای نمایش بوده‌اند و حالا هم روی پرده آمده‌اند تا صرفاً اکران شده باشند.
در میان این فیلم‌ها «ستاره می‌شود» ساخته فریدون جیرانی گزینه جذاب‌تری است که البته با توجه به اینکه 3سال در انتظار اکران بسر برده و در این مدت فیلم‌هایی با مضمون مشابه هم ساخته شده، بعید به‌نظر می‌رسد خواسته‌های سازندگانش را تأمین کند. در شرایطی که هنوز آیین‌نامه جدید اکران، تدوین و تصویب نشده، باید فیلم‌هایی روی پرده می‌آمدند تا در این مدت جدول اکران خالی نماند؛ حالا اینکه با این کار صندلی‌های سینما خالی می‌ماند، بحث دیگری است.
در خانه‌تکانی آخر سال سینمای ایران، این فیلم‌ها از ته انبار بیرون آمده‌اند تا فرصت باقی مانده تا اکران نوروزی سپری شود. در حالی که همه در حال رایزنی برای نمایش فیلمشان در ایام نوروز هستند، چه اهمیتی دارد که در اسفند چه فیلم‌هایی روی پرده می‌آید؟ اینکه سینمای ایران از ظرفیت‌های اکران بهره درستی نمی‌برد، زخمی کهنه است. امید می‌رود در تدوین آیین‌نامه جدید اکران، استفاده از ظرفیت‌های مغفول مورد توجه قرار گیرد.
