همشهری آنلاین: گاهی اهمیت برخی رویدادهای اجتماعی آن قدر جامعه را دستخوش هیجان می کند که از توجه ما نسبت به وقایع مهم پیرامونی مان می کاهد؛ مرگ تاثر برانگیز دکتر سید علی نقی جنابی پزشک محله دهکده ونک از این دست وقایع است که متاثر از حوادث اخیر، کمتر مورد توجه اهالی این محله قرار گرفت. او پنج شنبه، ۳۱ شهریور ۱۴۰۱ در ۹۶ سالگی چشم از جهان فرو بست.
من از سال ۱۳۶۶ (حدود ۳۵ سال پیش) که ساکن ده ونک شدم، بارها برای معالجه بیماری هایی که عمدتا در ناحیه گوش و حلق و بینی عارض می شد، نزد روان شاد جنابی رفتم و یا برای تزریق انواع آمپول و سرم به بخش تزریقات مطب ایشان مراجعه می کردم.
بد نیست در همین جا یادی کنیم از مرحوم علوی، که از تزریقات چی های زبده و بذله گویی بود که سالیانی در اتاق مجاور دکتر به امور بیمارانی که نیاز به تزریق داشتند، اشتغال داشت. از ویژگی های مرحوم علوی در حوزه کاری اش این بود که وقتی بیمار، به اتاق تزریقات مراجعه می کرد، به محض این که با خوش رویی و شوخ طبعی او مواجه می شد، استرس ناشی از درد و سوزش تزریق را به فراموشی می سپرد. (روحش شاد)
اما از یاد دکتر مردم دار محله دور نشویم؛ انصافا او در زمره پزشکانی بود که به سوگندنامه بقراط وفادار بود، به گونه ای که هیچ گاه در افواه سعایت و گلایه ای راجع به او شنیده نشد؛ دست کم من نشنیدم.
دکتر جنابی، در معاینات بالینی دقیق و در تشخیص، حاذق بود. او در نخستین مواجهه با دردمندان، عموما رنگ و بارِ زبان آن ها را مورد مداقه قرار می داد، گویی از این طریق نشانه های بیماری بر او آشکار می شد.
جنابی، در برخورد با بیماران جدی بود و گاهی بنا به اقتضای شرایط بیماران، تندخویی هایی نیز از او سر می زد که به نظر می رسید از الزامات شیوه درمانی آن مرحوم بود.
به تواتر شنیده بودم از بیمارانی که بیمه نبودند و توانایی مالی نیز نداشتند، نه تنها وجهی دریافت نمی کرد، که وجه داروی آن ها را نیز پرداخت می کرد. ارزش اخلاقی این رفتار او وقتی برجسته می شد که این رفتار خیرخواهانه را در گمنامی به انجام می رساند.
دکتر جنابی، در تمام سال هایی که خدمات پزشکی خود را بی دریغ به تن رنجور ساکنان محله ونک عرضه می کرد، به فردی وقت شناس و منظم شهره بود، تا آن جا که به گفته یکی از کسبه محل، می شد ساعت خود را با آمد و شد او تنظیم کرد.
پزشک محله ما در اوج همه گیری کرونا، لحظه ای از طبابت بیماران تنفسی و عفونی دریغ نورزید. در مقابل، خدمات ارزنده او به مبتلایان کووید-۱۹ به ویژه در وضعیت قرمز، از نظر خانواده ها دور نماند و در آئین هایی که به همین منظور در ده ونک برپا شد، فداکاری های دکتر جنابی و همکار ایشان در بخش تزریقات مورد تکریم و تجلیل اهالی ده ونک قرار گرفت.
باری، شانس با دکتر جنابی تا آن جا یار بود که او تا واپسین روزهای حیات پرثمرش گرفتار بستر بیماری نشد و تا ۱۲-۱۰ روز پیش از فوت، در مطب اش حضور موثر داشت.
این که شوق او به طبابت در آستانه ۱۰۰ سالگی ناشی از عشق دکتر به مردم بود یا حرفه پزشکی، پرسشی است که پاسخ آن در اصل ماجرا بی تاثیر است. او عاشق بود؛ همین.
امید آن که مشی و مرام دکتر جنابی در امر طبابت، به الگویی برای نسل جوان پزشکان ایران زمین تبدیل شود.
"گنج زری بود در این خاکدان
کو دو جهان را به جوی می‌شمرد
قالب خاکی سوی خاکی فکند
جان خرد سوی سماوات برد"
مولانا
روحش شاد و آرام
نظر شما