موجی از افراط و تفریط!

اما اگر چند سالی به عقب برگردیم و قرار باشد مقایسه‌ای بین سریال‌های پخش شده در سالهای گذشته و اخیر داشته باشیم، درمی‌یابیم سال به سال حضور لبهای خندان در سریال‌ها کمرنگ‌تر شده و جای خود را به اخم‌های درهم‌کشیده و نعره‌های گوشخراش شخصیت‌های فیلم داده است.

صرف نظر از تم‌ مذهبی برخی سریال‌ها، انگار به نوعی کارگردانان و نویسندگان میانه خوبی با لبخند در فیلم‌ها ندارند و ترجیح می‌دهند مردم را مقهور داد و فریادهای شخصیت‌های فیلم کنند و البته نمی‌توان ژانر مذهبی سریال‌هایی که اخیراً پخش شده را دلیل نداشتن جایگاه نشاط در سریال‌ها دانست، زیرا این اتفاق ناخوشایند در سریال‌های دیگر نیز به خوبی دیده می‌شود، تا جایی که لبخند شخصیت‌های فیلم تنها به خاطر تمسخر و نیشخند دیده می‌شود و در مقابل چیزی که به وفور به چشم می‌خورد، دعوا و برخوردهای خشونت‌باری است که خودنمایی می‌کند.

یکی دیگر از اشکال‌هایی که شاید به نوعی مخاطب را در جریان ادامه داستان آزار می‌دهد، کش‌دادن بیش از حد آن است تا جایی که گاهی داستان‌ها آنقدر کش و قوس داده می‌شود که برخی شخصیت‌های آن کمرنگ شده و گاه تا ظهور دوباره در سریال، از یاد می‌روند.

این مشکل هنگامی بیشتر مخاطب را آزار می‌دهد که داستانی که ده‌ها قسمت لفت و لعاب داده شده، در یکی دو قسمت آخر، با دستپاچگی کامل جمع می‌‌شوند و ریتم کند داستان آنقدر شتاب می‌گیرد که مخاطب را دچار نوعی سردرگمی می‌کند.

مشکل دیگری که در بسیاری از سریال‌ها به چشم می‌خورد افراط و تفریط‌ در برخوردهای شخصیت‌های داستان است که گویی آدمها یا خیلی خبیث هستند و یا بسیار دوست‌داشتنی! به عبارت دیگر، آنچه غالباً در سریال‌ها دیده می‌شود، یا شخصیت‌های بسیار خوبی هستند که به فرشتگان می‌مانند و یا آنقدر منفی که دست شیطان را از پشت بسته‌اند.

همین زیاده‌روی‌ها از بعد اقتصادی نیز در داستان‌ها به چشم می‌خورد. با توجه به زندگی قاطبه خانواده‌های جامعه که از سطح متوسطی برخوردارند، در کمتر سریالی شاهد چنین زندگی‌هایی هستیم. آنچه بیشتر دیده می‌شود خانواده‌هایی هستند که آه ندارند با ناله سودا کنند و سقف خانه اجاره‌ای‌شان امروز و فرداست که بر سرشان خراب شود و در مقابل، خانواده‌هایی که بسیار پرطمطراق دائم در سفرهای اروپایی هستند و در خانه‌‌ای زندگی می‌کنند که به کاخ بیشتر می‌ماند.

حال که گیشه‌های سینما به دلایلی سردی کم‌سابقه‌ای را تجربه می‌کنند و کمتر فیلمی با اقبال عمومی مواجه می‌شود، سریال‌ها و فیلم‌هایی که از تلویزیون پخش می‌شوند، نقش بسزایی در پر کردن اوقات فراغت مردم دارند، بنابراین با اندکی بی‌دقتی، بعید نیست به سمتی پیش برویم که اتفاق پیش‌آمده برای گیشه‌های سینما، گریبان‌گیر سریال‌های تلویزیونی نیز بشود.