حسرت ۲۰ ساله | سالن‌های همایش و نمایش اهواز به تاریخ پیوست

به گزارش همشهری‌آنلاین به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان، سال ۱۳۷۹ یا شاید هم ۱۳۸۰، مراسمی باشکوه برای کلنگ‌زنی احداث سالن‌های همایش و نمایش در اهواز واقع در جاده ساحلی و رو به رودخانه خروشان کارون انجام شد و قرار بود در مدت زمانی معین ساخته و در اختیار دوستداران فرهنگ و هنر قرار بگیرد. روزها و شب‌ها گذشت، با طلوع خورشید کارگران با بقچه‌هایی در دست که بوی غذای گرم از آن‌ها به مشام می‌رسید، در محل پروژه حاضر می‌شدند، پی‌ریزی می‌کردند و سرعت پیشرفت پروژه رضایت‌بخش بود. دوستداران فرهنگ و هنر به امید روزی که بتوانند در این محل به فعالیت‌های هنری بپردازند، چشم به رشد آن دوخته بودند.

ستون‌های بتنی یکی پس از دیگری در مجاورت موزه هنرهای معاصر خوزستان با دستان زحمتکش کارگران قد علم می‌کردند، خودروهای حامل سیمان یکی پس از دیگری صف می‌کشیدند، صدای کارگران و تلاش‌های آن‌ها ستودنی بود برای احداث مکانی که قرار بود هنرمندان و بازیگران تئاتر و تلویزیون در آن پرورش پیدا کنند. کار و تلاش در گرمای سوزان و سرمایی که تا استخوان احساس می‌شد، ستودنی بود، اهالی هنر هم رویای زیبایی را در سر می‌پروراندند و با خیالی خوش هرازگاهی برای تماشای میزان پیشرفت پروژه به خانه در حال احداث خود سر می‌زدند، اما دیری نپایید که صداهای کارگران در محل پروژه خاموش شد، ردپایی از آن‌ها دیده نمی‌شد، کامیون‌های حامل مصالح ساختمانی دیگر صف نمی‌کشیدند، بوی خوشی از این توقف به مشام نمی‌رسید.

توقف پروژه به یک سال و ۲ سال قانع نبود و براساس بررسی‌ها و تحقیقات بعمل آمده، حدود ۲۰ سال است که همچون کودکی سرراهی در جاده ساحلی اهواز، از باد و باران سیلی می‌خورد، ستون‌ها و سقف بتنی آماده شده و گویی مکانی است برای جولان معتادان و حیواناتی از جمله سگ‌های ولگرد، وجود نخاله‌ها و زباله‌ها و تجمع جانوران موزی و خطرناک هم که جای خود را دارد.

احداث سالن‌های همایش و نمایش اهواز

سیدعلی ضرغامی، رئیس دفتر ساختمانی اداره‌کل فرهنگ و ارشاد اسلامی خوزستان گفت: در سال ۷۹ کلنگ‌زنی احداث سینماهای دوقلوی علاءالدین از سوی اداره ارشاد به زمین زده شد و قرار بود این ساختمان در مساحتی بالغ بر ۴ هزار متر مربع با ۲ سالن مجزا با ظرفیت ۴۰۰ و ۷۰۰ نفر برای برگزاری همایش‌ها و نمایش‌ها ساخته شود و به پروژه سالن‌های همایش و نمایش تغییر نام داد. هدف از آغاز این پروژه و احداث این سالن‌ها، رفع دغدغه‌های هنرمندان برای برگزاری تئاتر و ایجاد مکانی مناسب برای هنر دوستان و علاقمندان به تئاتر و مقرر بود سالن‌های همایش و نمایش به سیستم‌های پیشرفته نور، صوت، صندلی و بخش‌های مختلف با تجهیزات مطلوب مجهز شوند.

نبود اعتبارات پروژه را زمین گیر کرد

ضرغامی درخصوص علت توقف پروژه به مدت حدود ۲۰ سال اظهار کرد: زمین پروژه مذکور چندین سال در تصاحب شهرداری اهواز بود و با انتصاب مقتدایی استاندار سابق خوزستان، زمین به اداره ارشاد اسلامی بازگردانده شد، اما مشکل اصلی ما که سبب راکد ماندن عملیات شده، نبود اعتبارات کافی است. اعتبار موردنیاز برای بهره‌برداری از پروژه سالن‌های همایش و نمایش اهواز بیش از ۲۰۰ میلیارد ریال است، پیگیری‌های بسیاری در این زمینه انجام داده‌ایم، با سازمان برنامه و بودجه استان هم مذاکراتی انجام شده است، اما از سرگیری پروژه و تکمیل آن به همکاری دولت در زمینه تامین بودجه و اعتبارات نیاز دارد.

وقتی مدیرکل برنامه و بودجه از پاسخ دادن شانه خالی می‌کند

به منظور بررسی آخرین اقدامات و پیگیری‌های سازمان بودجه و برنامه خوزستان با امید حاجتی، رئیس این سازمان تماس تلفنی برقرار کردیم، ولی تلفن همراه او خاموش بود و به گفتن این جمله به مسئول روابط عمومی که "باید موضوع را از دستگاه اجرایی مربوطه که همان اداره‌کل ارشاد و تبلیغات اسلامی است، پیگیری شود" بسنده کرد، البته راهی را به ما نشان داد که پیش از این رفته‌ایم و توضیحات را در ابتدا مکتوب کرده‌ایم، گویا راه را بلد نبودیم و می‌خواستیم نشانی را از این اداره بگیریم.

پاسخگو نبودن مسئولان و نیمه‌کاره ماندن پروژه‌های بسیار در نقاط مختلف خوزستان و اهواز، عملا یعنی هدر دادن سرمایه‌هایی که اگر در مسیری دیگر هزینه می‌شد، شاید نتیجه بهتری داشت، اعتبارات و سرمایه‌های ممکلت باید در جای صحیح صرف شوند تا علاوه بر درآمدزایی، اشتغالزایی و پیشرفتی برای فعالیت‌های مربوطه به دنبال داشته باشد، نه راکد ماندن ۲۰ ساله یک پروژه که ایجاد مکانی برای جولان حیوانات و وقوع رفتارهایی که سبب آسیب‌های اجتماعی می‌شود.

هنرمندان عامل انتقال فرهنگ و هنر یک منطقه و استان و کشور به نسل‌ها و سایر مجامع هستند، وقتی مکانی برای تمرین و بروز استعدادها نداشته باشند، چگونه می‌توان انتظار پیشرفت و شکوفایی داشت؟ هنرمندان خوزستان و اهواز امید دارند روزی برسد که تئاتر و نمایش در این ساختمان تاریخی زنده شود و شهروندان و هنردوستان بتوانند با کوبیدن دستی بر دست دیگر، هنرمندان شهر را تشویق کنند و صدای دست‌ها دوستداران هنر را خوشحال کند.