به گزارش همشهری آنلاین، دکتر محسن اسماعیلی، استاد دانشگاه تهران و عضو مجلس خبرگان رهبری در یادداشتی در روزنامه جام جم نوشت:
پنجم آذر، یادآور نام بسیج و خاطره عزیزترین نهاد و بزرگترین مردان تاریخ ما است. نهادی که به تعبیر امام راحل تشکیل آن «یقیناً از برکات و الطاف جلیه خداوند تعالی بود.» و «شجره طیبه و درخت تناور و پرثمری است که شکوفه‌های آن بوی بهار وصل و طراوت یقین و حدیث عشق می‌دهد. بسیج مدرسه عشق و مکتب شاهدان و شهیدان گمنامی است که پیروانش برگلدسته‌های رفیع آن، اذان رشادت و شهادت سر داده‌اند. بسیج میقات پابرهنگان و معراج اندیشه پاک اسلامی است که تربیت‌یافتگان آن نام و نشان در گمنامی و بی‌نشانی گرفته‌اند. بسیج لشکر مخلص خدا است که دفتر تشکیل آن را همه مجاهدان، از اولین تا آخرین امضاء نموده‌اند.»
این واژه‌ها و تعبیرهای بی‌نظیر و ملکوتی، اوصافی است که مراد و مرشد بسیجیان، امام خمینی (ره) در آخرین پیام خود به مناسبت هفته بسیج (۲/۹/۱۳۶۷) صادر فرموده‌اند؛ امامی که دوست و دشمن صداقت او در گفتار و دوری‌اش از مداهنه و مبالغه را تصدیق کرده و می‌کنند و این همه نشان از آن دارد که هیچ نهادی والاتر و عزیزتر از بسیج در نگاه آن پیر روشن ضمیر نبوده است.
حق هم همین است؛ بویژه آنگاه که دشوارترین شب‌ها و روزهای پرخطر هشت سال دفاعِ مقدس را به یاد آوریم و نقش بسیج و بسیجی‌ها را در خلق حماسی‌ترین صحنه‌های تاریخ ایران و جهان مرور کنیم. در آن صورت است که ما نیز همگام با رهبر سفر کرده این امت، می‌پرسیم : «حقیقتاً اگر بخواهیم مصداق کاملی از ایثار و خلوص و فداکاری و عشق به ذات مقدس حق و اسلام را ارائه دهیم، چه کسی سزاوارتر از بسیج و بسیجیان خواهد بود!؟»
نوجوانان، جوانان و پیران جوانمردی که داوطلبانه و بی‌هیچ ادعا روزهای سخت جنگ را مردانه پشت سر نهادند و بدون درخواست پاداش و سپاس، فقط برای ادای تکلیف، در برابر بی‌رحم‌ترین دشمنان این آیین و سرزمین سینه سپر کردند؛ «فَمِنهُم مَن قَضی نَحْبَه و مِنهُم مَن یَنتَظِرُ»
اینک فرصت خوبی برای بازخوانی آن روزها و روزهای پس از آن است؛ روزهایی که بسیجیانِ بازمانده که نه، بازگشته از معراج، نه تنها قدر ندیدند و بر صدر ننشستند، که گاه طعنه هم شنیدند و به حاشیه نیز رانده شدند. اما این فرزند و جانشین فرزانه امام بود که بسیجی را همیشه حاضر در میدان می‌خواست و می‌خواهد. بسیجی، گرچه مرد میدان‌های خطر و فداکاری است، امّا فقط برای آن روزها نیست. باور باید کرد که تنها راه نجات کشور بازگشت به فرهنگ بسیج و حاکمیت تفکر بسیجی بر همه عرصه‌ها است؛ چرا که «اگر بر کشوری نوای دل‌نشین تفکر بسیجی طنین‌انداز شد، چشم طمع دشمنان و جهان خواران از آن دور خواهد شد والّا هر لحظه باید منتظر حادثه ماند.»
تکریم بسیج، احترام به مردانگی و مروّت است، پاسداشت جوانمردی و تضمین آینده است. بسیجیان نیازی به احترام و تجلیل ما ندارند. ما هستیم که به آنان و به حضور فعال‌شان برای همیشه نیازمندیم. جنگ، آزمون خوبی برای جدا شدن صف مدعیان از مردان حقیقت بود و البته همیشه مدعیان بدلی وجود داشته و خواهند داشت. حساب آنان را باید جدا ساخت. شعارِ امروز اگر پشتوانه و سابقه‌ای در دیروز نداشته است، بسان همه شعارها است و نیازمند امتحان در روز مبادا.
خدا را سپاس که رویش‌های بسیج همچنان پرثمر و برکت‌خیز است، امّا مباد که نام‌آوران روزهای سخت از یاد بروند و در گرد و خاکِ بازی‌های روزگار دیده نشوند؛ چه رسد به آنکه خدای ناکرده کم‌لطفی و جفا ببینند. امام در پایان همان پیام فرمود : «من دست یکایک شما پیشگامان رهایی را می‌بوسم و می‌دانم که اگر مسئولین نظام اسلامی از شما غافل شوند به آتش دوزخ الهی خواهند سوخت.»
سلام و صلوات خدا بر شهیدان بسیج و درود و برکات او بر زنان و مردانی که سنگر آنان را همچنان پاس داشته‌اند. یا لیتَنی کنتُ مَعَهُم فَافوزَ فوزاً عظیماً.
نظر شما