جای خالی معماری ایرانی اسلامی

شهری که وقتی از آسمان به معماری آن توجه می‌کنیم، پازل‌های کوچک و بزرگی از آهن و آجر و بتن می‌بینیم که در دشت بزرگی کنارهم چیده شده، ولی وقتی پا روی زمین می‌گذاریم و گشتی در محله‌ها و خیابان‌ها می‌زنیم، شاهد نوعی به هم ریختگی در معماری ساختمان‌ها می‌شویم که مالک هریک از آنها باسلیقه خود و حتی با الگوبرداری از کشورهای غربی اقدام به نماسازی ساختمان خود کرده که شاید زیبایی خاصی داشته باشد، ولی زیبایی و ساختار ساختمان‌های همجوار را به هم ریخته است.
 استفاده از معماری ایرانی و اسلامی در معماری املاک، در کنار اینکه وظیفه خود را به‌عنوان فردی ایرانی و دارای هنر ناب اسلامی انجام می‌دهیم، به افزایش روحیه ما کمک شایانی می‌کند و می‌توانیم این شهر دودگرفته را به خاطر زیبایی نمای ساختمان‌ها که برگرفته از هنر معماران این مرز پرگهر است را تحمل کرده و به زندگی در آن افتخار کنیم.
 البته برای قرارگیری در این مسیر یعنی استفاده از معماری ایرانی و اسلامی در شهر، نیازمند تعامل و تلاش ۳ گروه هستیم و نمی‌توان فقط یکی از آنها را مسئول رسیدگی به این موضوع دانست.
این گروه‌ها عبارتند از مردم، مسئولان و کارشناسان معماری. مردم باید به هنرهای اصیل ایرانی و استفاده از معماری اسلامی در ساختمان‌های خود توجه کنند و مسئولان هر ارگان و سازمانی باید ابتدا از ساختمان‌های خود شروع کرده و سپس برای ترغیب مردم به استفاده از این نوع معماری همت کنند. کارشناسان معماری هم وظیفه سنگینی دارند و نباید افراد و مالکان را به استفاده از طرح‌های غربی در ساخت واحدهای خود تشویق کنند.
 آنها باید خود را موظف به ادامه راه و اجرای طرح‌هایی بدانند که ریشه در اعتقادات ما دارد و گذشتگان برای احیا و معرفی آن زحمات زیادی کشیده‌اند.
در این فرایند، مسئولان شهری برای معرفی تهران به‌عنوان یکی از شهرهای اسلامی اقداماتی انجام داده‌اند که اگرچه کافی نبوده، ولی قدم مثبتی از آنان برای استفاده از معماری ایرانی و اسلامی در ساخت پروژه‌ها بوده است.
 ساخت نمازخانه‌های کوچک با معماری اسلامی در بوستان‌ها، نصب مناره و گلدسته در مساجد و نقاشی‌های دیواری با مضامین دینی از جمله این فعالیت‌هاست. در این راه لازم است افراد صاحب‌نظر، خوش فکر و خلّاق هم طرح‌های خود را برای کمک به مسئولان و معماران ارائه دهند.