چهارشنبه ۲۲ خرداد ۱۳۸۷ - ۱۷:۵۰
۰ نفر

ندا انتظامی: با اینکه استوانه تئاتر شهر ۳۶ سال بیشتر ندارد اما بازسازی سالن‌ها هم به جوان شدن این مجموعه کمک نکرد و تئاتر شهر در جوانی پیر شد.

«بازسازی تئاتر شهر، غیر فنی بوده و تمرکز بازسازی و بیشترین هزینه در تعویض سنگ، کف پوش و دیواره انجام شده است.»

پیام فروتن، طراح صحنه تئاتر که این روزها نمایش «رویای نیمه شب پاییز» را در سالن قشقایی به اجرا دارد، با اعلام این حرف به نکته دیگری اشاره می‌کند:« مشکل اصلی سالن های تئاتر شهر در این موارد خلاصه نمی شود. سیستم نوری، صدا و فنی هنوز فرسوده و قدیمی است.»

آزاده انصاری، کارگردان نمایش عروسکی «ماکوندو» هم دل خوشی از این بازسازی ندارد :

« بهتر بود به جای این آجرها، چندتا پرژکتور گرفته می شد  یا تهویه سالن را تعمیر می کردند.»

پیری که دگر باره جوان نخواهد شد

بازسازی تئاتر شهر از اسفند سال ۸۵ آغاز شد و هر بار بنا به دلایلی بازگشایی آن   به تاخیر افتاد. در نهایت بهمن سال ۸۶، بیست و ششمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر در حالی در تئاتر شهر  آغاز شد که کارگران در سالن‌های آن شبانه روز مشغول کار بودند.

با این حال افتتاح سالن‌های تئاتر شهر، بعد از کشمکش های طولانی نتوانست انتظار هنرمندان این عرصه را برآورده کند. دیدن تماشاگران درحالی که از گرما و هوای سالن ها کلافه اند این روزها عادی شده است.

تهویه نامناسب و گرما در این فصل و سرما در زمستان یکی از مشکلات اصلی  سالن های تئاتر شهر است. مشکلاتی که هم تماشاگران و هنرمندانی که این روزها در حال اجرا  نمایش هستند، آن را بازگو می کنند.

آزاده انصاری علاوه بر این موضوع به کارهای زیر بنایی دیگری که در تئاتر شهر انجام شده اشاره می کند ، و معتقد است که  این تغییرات در ظاهر محسوس نیست.

سید افشین هاشمی کارگردان ونویسنده نمایش «حسن و دیو راه باریک پشت کوه» که در ماه گذشته این نمایش را در سالن قشقایی اجرا داشت، معتقد است که در مورد بازسازی تئاتر شهر نمی توان خیلی سریع و راحت صحبت کرد.

به نظر این کارگردان ایجاد اتاقک هایی که برای هر سالن ساخته شده  یا ایجاد اتاق فرمان در هر سالن یکی از نکات مثبت این بازسازی است.

انصاری که در سال ۸۴ نمایش «ماه پیشونی» را در تئاتر شهر اجرا کرده است از کمبود امکانات فنی یاد می کند که در آن سال‌ها نبوده است و امروز هم این امکانات در ا ختیار این گروه قرار نمی گیرد.

خطرناک است،  خطرناک

پیام فروتن بازسازی سالن‌های تئاتر شهر را از زوایه نگاه یک طراح بررسی می کند  و این مجموعه را نا امن می‌داند. به گفته او سالن اصلی و دیگر سالن های تئاتر شهر
غیر استانداردترین سالن‌های تئاتری هستند.

او دلیل این موضوع را یکی بودن درهای ورودی و خروجی سالن می‌داند و اضافه می کند :« اگر این سالن در گوشه دیگری از دنیا ساخته می‌شد، به طور حتم به آن مجوز اجرا نمی دادند.

چرا که در زمان حادثه ای مثل آتش سوزی، ضریب کشته شدگان بسیار بالا می رود.این مدرس دانشگاه به سالن استاندار سنگلج اشاره می کند و معتقد است که در بازسازی تئاتر شهر  باید این موارد لحاظ می شد.

فروتن به کم شدن عمق سالن قشقایی اشاره می کند.  مشکلی که برای رفع آن، دکور نمایش «رویایی نیمه شب پاییز» تا حد ممکن  دکور را به ته سالن چسبانده تا جایی که این کار  مانع آزادی لازم در حرکت بازیگران شده است.

افشین هاشمی هم به دریچه های سفید کولر در دیوارهای سیاه یا  امکان تغییر جایگاه نشستن تماشاگران از جناح راست به جناح چپ در سالن قشقایی که باعث می شود که قوس و نقطه کور سالن در راه پله قرار بگیرد و مسائل دیگری اشاره می‌کند و می‌گوید: «البته نباید فراموش کرد شاید آنچه به ذهن  من  آمده، به ذهن آنها نیامده  یا اگر آمده  شاید قابل اجرا نبوده است.»

به نظر او تعمیر و بازسازی در تئاتر شهر صددرصد اتفاق نیفتاده است، اما ویژگی‌های مثبت و منفی را توام باهم دارد.

او راه حل این مشکل را ساخت سالن جدید می داند و معتقد است که اگر قرار است این اتفاق بیفتد بهتر است قبل از آن با اهالی تئاتر مشورت شود تا سالنی ساخته می شود که به درد تئاتر بخورد.

وسواس در بازسازی 

ساختمان تئاترشهر، پلانی دایره‌ای شکل  دارد که ساخت آن از سال ۱۳۴۶ شروع شد و در  بهمن سال ۱۳۵۱ به‌عنوان یکی از مجهزترین مکان‌های تئاتر در خاورمیانه افتتاح شد.

با توجه به زیبایی این سالن و تاکید  سازمان میراث فرهنگی بر حفظ شکل اولیه، بازسازی آن با وسواس در شکل ظاهری انجام شد اما در مورد رعایت استاندارد و تجهیز امکانات فنی اتفاق جدیدی در تئاتر شهر رخ نداده است.

کد خبر 54693

برچسب‌ها

دیدگاه خوانندگان امروز

پر بیننده‌ترین خبر امروز