به گزارش همشهری آنلاین به نقل از گاردین، ۹۰۰۰ کیلومتر دورتر از مینیاپلیس به سمت شمال، پسری با هزاران آرزو زندگی می‌کرد که دوست داشت روزگاری وکیل و حقوقدان شود اما زندگی او بیش از ۱۴ بهار طول نکشید و قراری که با پدرش گذاشته بود تا مایه افتخار خانواده شود، هرگز به سرانجام نرسید.
ژوائو نخستین نوجوان برزیلی نیست که جان خود را در دست پلیس برزیل از دست می‌دهد. در سال‌های اخیر هزاران نفر قربانی خشونت نیروهای پلیس شده و عجیب اینکه ۷۵ درصد آنها سیاهپوست بوده‌اند. در سایه اعتراض‌های سراسری در آمریکا که دامنه آن به تمام نقاط جهان گسترده شده، برزیلی‌ها هم برای دومین بار در یک هفته راهپیمایی اعتراض‌آمیز برگزار می‌کنند تا خشم خود را نسبت به «نسل‌کشی جوانان سیاهپوست با پشتیبانی دولت» نشان دهند.
با اجرایی شدن قرنطینه سراسری در برزیل به دلیل شیوع کرونا، انتظار می‌رفت برخوردهای خشن پلیس به ویژه با زاغه‌نشینان ریو کاهش یابد. در ۱۵ روز اول هم امیدها چنان افزایش یافت که گمان می‌رفت نیروهای پلیس دیگر به کشتن سیاهان فکر نمی‌کنند اما با باز شدن قرنطینه و افزایش رفت و آمد، فقط پلیس ایالت ریو در ماه آوریل ۱۷۷ نفر را به قتل رساند. به عبارت دیگر، هر چهار ساعت یک نفر در ریو با شلیک پلیس کشته شد که بالاترین آمار در ۲۰ سال اخیر است.
در ماه می و همزمان با افزایش تعداد کشته‌های کروناویروس به بیش از ۶۰۰۰ نفر، پلیس برزیل در یک حمله در روز ۱۵ می ۱۳ نفر را به کام مرگ فرستاد. سه روز بعد ژوائو پدرو در مسیر رسیدن به خانه عمه‌اش به یورش ماموران پلیس مبارزه با مواد مخدر در حاشیه شهر برخورد و در تلاش برای پناه دادن به بچه‌ها، از پشت گلوله خورد. نیروهای پلیس جنازه پدرو را به مکانی دورتر بردند و خانواده پینتو روز بعد توانستند او را از میان جنازه‌ها شناسایی کنند.
حدود دو هفته از مرگ ژوائو می‌گذرد و خانواده همچنان برای کنار آمدن با غیبت فرزندشان تلاش می‌کنند. معترضان برزیلی این هفته دوباره به خیابان‌ها بازمی‌گردندند تا اهمیت داشتن زندگی سیاهان را فریاد بزنند و اندکی آن‌سوتر، پدر ژوائو به رویا و آرزوی ناکام پسرش فکر می‌کند.
نظر شما