همشهری آنلاین- زهرا بلندی: قدمت این یخچال طبیعی به دوره قاجار برمی‌گردد و آثار باقی مانده از آن شامل دیوار سایه‌انداز چینه‌ای به طول ۱۸متر و عرض ۷متر، ۳دهنه طاق‌های تویزه‌ای و پاچال(توچال) است.
سایر اجزای این بنا و پوشش سقف و دیوارهای آن ویران شده و در قسمت بالایی دیوار، حفره‌های مدوری شکل وجود دارد. «یعقوب‌خلیل‌وند» مدیر شهرسازی ناحیه۴ شهرداری منطقه۱۹ به زمین‌های کشاورزی که کماکان در این روستا وجود دارد اشاره کرده و می‌گوید: «دیوار گودال‌های این یخچال از سنگ و آجر و کاهگل ساخته و پشت آن با مصالح عایقی مثل خاکه زغال پوشیده شده بود.
ساکنان قدیمی روستا می‌گویند رودخانه کن از اطراف این روستا عبور می‌کرد و کشاورزان و روستاییان از آب رودخانه برای آبیاری زمین‌ها و آشامیدن استفاده می‌کردند. بخشی از آب رودخانه و بخشی از آب قنات‌های محلی به داخل یخچال هدایت می‌شد و مورد استفاده روستاییان قرار می‌گرفت. حتی ساکنان دیگر روستاهای منطقه و روستاهای مناطق پیرامونی هم برای تهیه یخ به اینجا می‌آمدند. تا دهه۴۰ کشاورزان و دامپروران این زمین‌ها برای خنک کردن آب و خوراکی‌های خود از این یخچال گلی استفاده می‌کردند، اما به مرور کارکرد خود را از دست داد، این درحالی است که مرمت و بازسازی آن در سال۱۳۹۲ توسط سازمان میراث فرهنگی و گردشگری انجام شده است.»
نظر شما