به گزارش همشهری آنلاین به نقل از گاردین، جانهاوی کوماری هر روز صبح کیف قرمز خود را روی دوش می‌اندازد و به تنها مدرسه روستای مانسا بیگها در منطقه گایا در ایالت بیهار هندوستان می‌رود. در این مدرسه از دختر هفت ساله خجالتی بسان آدم‌های مشهور استقبال و پذیرایی می‌شود. نه اینکه جانهاوی ستاره باشد، بلکه او تنها دانش‌آموز مدرسه است و دو معلم هر روز فقط به خاطر این دختر سر کار می‌آیند. آشپز هم حاضر است تا بیشتر روزها برای او غذای گرم آماده کند.
جانهاوی می‌گوید: من یاد گرفته‌ام اسم خودم را به انگلیسی بنویسم و حتی می‌توانم اسم میوه‌ها و رنگ‌ها را هم به انگلیسی بگویم اما هیچ دوستی ندارم که با هم درس بخوانیم، بازی کنیم و حرف بزنم. پریانکا کوماری، معلم مدرسه که بسیار تحت تاثیر تعهد جانهاوی قرار گرفته می‌گوید: این دختر از یک طبقه اجتماعی در هند می‌آید که سال‌ها به آموزش و مدرسه دسترسی نداشته‌اند اما من یاد ندارم حتی یک روز غیبت کرده باشد. هر روز مشتاقانه منتظرش هستیم که اگر نیاید، بیکار می‌مانیم.
این مدرسه ابتدایی از ۱۹۷۲ آغاز به کرده و درهایش هرگز بسته نشده اما بی‌اعتمادی مردم به معیارهای آموزشی در مدارس هند باعث هجرت مردم و دانش‌آموزان به مدارس خصوصی شده است. دولت هند در سال‌های اخیر کوشیده با دادن امتیازهایی چون دوچرخه رایگان، لباس و کفش و کیف مدرسه و حتی پذیرایی با غذای گرم اعتماد مردم را به مدارس دولتی بازگرداند. با این حال، این مدرسه‌ها هر روز بیش از گذشته خالی و خالی‌تر می‌شوند.
جانهاوی از بچه‌هایی است که به دلیل آمدن از یک طبقه اجتماعی پایین، نمی‌تواند هزینه‌های مدارس خصوصی را تامین کند. پدر او کارگر پمپ بنزین است و مادرش خانه‌دار و حضور در مدرسه دولتی تنها راه دانش آموختن برای این دختر باهوش. مدیران نظام آموزشی هند معتقدند وقتی یک دانش‌آموز هر روز از راه دور خودش را به مدرسه می‌رساند، ارزش دارد این مدرسه فقط به خاطر او باز بماند و فعالیت کند.
پینکی کوماری، مادر جانهاوی از اینکه هر روز دخترش به مدرسه می‌رود بسیار خوشحال است. او می‌گوید: ما بسیار فقیر هستیم و از پس هزینه‌های سنگین مدرسه‌های غیردولتی برنمی‌آییم. اگر حمایت‌های مدرسه نبود، دختر من نمی‌توانست خواندن و نوشتن یاد بگیرد و بی‌سواد می‌ماند.
نظر شما