در چنین مناطقی با ساخت مجموعه‌های اقامتی و تامین امکانات مورد نیاز گردشگران می‌توان جمعیت زیادی را جذب کرد، این بخش که به نام اکوتوریسم شناخته می‌شود، فرصتی فراهم می‌کند تا افراد بتوانند از نزدیک مزارع و باغ‌های کشاورزی را ببینند و در صورت تمایل در کشاورزی یا باغداری و دامداری مشارکت کنند و تجربه‌ای تازه برای خود و خانواده‌شان به دست آورند.
ما برای رونق این نوع گردشگری در کشور و استان خودمان با چند مشکل اساسی روبه‌رو هستیم؛ نخست خرده‌مالکی بودن زمین‌های کشاورزی که باعث شده مزارع بزرگ چند هکتاری و قابل بازدید برای گردشگران نداشته باشیم؛ چراکه در الگوهای موفق گردشگری کشاورزی، افراد جذب مزارع چندین هکتاری عظیم می‌شوند که در کنار آن مزارع پرورش اسب، دامداری و حتی باغداری نیز وجود دارد. چنین ظرفیت بزرگی افراد را تشویق به اقامت چند روزه در کنار مزرعه می‌کند که امکان تجربه‌های جدیدی مانند اسب‌سواری، دوشیدن شیر، برداشت محصول و... را نیز برای گردشگران فراهم می‌کند اما در کشور ما از چنین مزارع و کشت و کارهای بزرگ خبری نیست.
کاشان نیز که به عنوان نمونه موفق گردشگری کشاورزی مطرح می‌شود به دلیل مشکلات اقتصادی و تولید در سال‌های اخیر با افت گردشگر روبه‌رو بوده است. از سوی دیگر در مناطق کوهستانی که ظرفیت ساخت کانکس‌های موقت در کنار چادرهای کوچ‌نشینان و آشنایی با زندگی عشایر وجود داشت، متاسفانه تخریب‌ها و دست‌اندازی‌های گسترده باعث شده این ظرفیت‌ها نیز از دست برود. تخریب مراتع، چرای بی‌رویه دام، سدسازی و... نیز از دیگر دست‌اندازی‌های بشر به طبیعتی بوده که می‌توانست قابلیت جذب گردشگر کشاورزی را داشته باشد. به نظر من اکوتوریسم با بوم‌گردی تا اندازه‌ای تفاوت دارد اما اگر جهت‌گیری‌های مدیریتی و برنامه‌ریزی درست باشد می‌توان رونق اقامتگاه‌های بوم‌گردی در گوشه و کنار استان اصفهان را با گردشگری کشاورزی پیوند داد و از این فرصت و ظرفیتی که ایجاد شده برای جذب گردشگران استفاده کرد.
نظر شما