اربعین؛ تجلی هدایت

زماني كه تصميم بگيريم برگرديم هم فرصت ديدن و لذت‌بردن از طبيعت زيباي دريا تمام‌شده است و ديگر اين اتفاق در اين مختصات مكاني و زماني نخواهد افتاد. روزهايي كه مي‌گذرند را هم اگر با هم جمع كنيم مي‌شوند عمر ما. اما قبل از اينكه اين حاصل جمع، نظر ما را به‌خودش جلب كند، روزها براي ما فقط همان روز هستند كه مشغول كار و درس و روزمرگي‌هاي هميشگي هستيم اما هر روز كه تمام شود ديگر نمي‌توان سراغ ثانيه‌ها و دقيقه‌هايش را گرفت؛ به‌عنوان مثال نماز اتفاقي است كه در روز 5 بار تكرار مي‌شود.

شايد همين تكرار، موجب عادت شود و عادت، آن را براي ما معمولي جلوه دهد. اما هر نماز كه خوانده مي‌شود فرصت هدايتي دارد كه با تمام شدنش ديگر تكرار نمي‌شود. ديگر آن نماز را نمي‌شود دركش كرد. همين يعني پرونده سهم هدايتي اين نماز بسته شده است. فرصت زيارت ائمه اطهار هم، اينچنين است؛ يعني اكنون كه ايام اربعين حسيني فرارسيده، بايد به اين نكته توجه داشت تا نهايت استفاده را از آن كرد. اگر شما جزو كساني هستيد كه اين توفيق چندين سال است نصيب‌تان مي‌شود، نبايد اين نعمت براي‌تان عادي جلوه كند؛ چرا كه نسبت اين فرصت‌ها نسبت به طول عمر، بسيار اندك است و اين ما هستيم كه تعيين مي‌كنيم از اين فرصت به‌وجود آمده چقدر مي‌توانيم براي خودمان ذخيره كنيم و از آن سهم برداريم. وسواس داشتن در درك اعمال نه‌تنها نكوهيده نيست بلكه به ما كمك مي‌كند تا كوله‌باري سنگين‌تر داشته باشيم. زيارت ائمه، روزه گرفتن، محبت كردن و خدمت كردن به پدر و مادر، تلاوت قرآن، تربيت فرزند، دستگيري از نيازمندان، همه و همه اتفاقاتي هستند كه اگر در زمان و مكان خاص خودشان به آنها توجه و استفاده لازم را از آنها نكنيم همچون ابرها از بالاي سر ما عبور خواهند كرد و ديگر هيچ‌چيزي براي برداشت خودمان نخواهيم داشت.