ایندیور که از سال 2002 تاکنون مجوز پرواز نگرفته بود، این بار نیز در آخرین بازدید فنی تکنسین‌ها، باعث نگرانی شد و مجوز پروازش یک روز به تأخیر افتاد تا امروز به همراه 7 سرنشین خود راهی ایستگاه بین‌المللی فضایی شود.
طبق برنامه‌های ناسا قرار بود ایندیور دیروز پرتاب شود ولی به دلیل عدم تأیید کارشناسان به علت وجود مشکل در قسمت دستگاه‌های تنظیم فشار کابین یک روز بیشتر بر روی سکوی پرتاب کیپ کاناورال ایالت فلوریدا منتظر ماند، تا در این 24 ساعت مهندسان تراز اول ناسا مشکلش را حل کنند و شاتل ایندیور در ساعت 6:36 روز پنج‌شنبه به وقت محلی، زمین را به مقصد ایستگاه بین‌المللی فضایی (ISI) ترک کند.
این بار قرار است ایندیور 7 سرنشین خود را (که دو تن از آن‌ها زن هستند) در مأموریت STS-118 به مدار ببرد. اسکاد کلی (Scott Kelly) با تجربه، فرماندهی گروه را بر عهده دارد و قرار است به کمک 6 نفر دیگر در این مأموریت چندمنظوره قسمت‌هایی به سازه ایستگاه فضایی اضافه کنند.
علاوه بر آن یک ژیروسکوپ جدید و مقداری تجهیزات کامپیوتری را به ایستگاه فضایی ببرند تا در صورت بروز مشکل، مانند 2 ماه پیش که کامپیوترهای ایستگاه فضایی دچار مشکل شد- کانال‌های امنیتی دیگری نیز موجود باشد.
خبر تأخیر در پرواز شاتل ایندیور را تقریباً تمامی‌کانال‌ها و خبرگزاری‌های دنیا اعلام کردند که نشان از اهمیت و حساسیت خاص مردم نسبت به پرواز شاتل‌هاست.
پس از اتفاق ناگوار سال 2003 که شاتل کلمبیا با سرعت20هزار کیلومتر در ساعت سقوط کرد و در آسمان جلوی دیدگان میلیون‌ها تماشاگر تلویزیونی منفجر شد و 7 سرنشینش را از دست داد، کمیته‌های گوناگونی از ناسا درخواست تغییر شیوه حمل و نقل فضایی را خواستار شدند ولی ناسا اعلام کرد که تا سال 2010 جایگزینی ندارد و از طرف دیگر برنامه‌های فضایی‌اش را نیز نمی‌تواند تا 2010 به تعویق بیندازد؛ تنها کاری که ناسا در این شرایط می‌تواند انجام دهد بالابردن ضریب امنیت پروازی است و به همین دلیل این بار نیز به دلیل وجود مشکلی کوچک پرواز ایندیور 24 ساعت به تأخیر افتاد.
اولین معلم فضانورد
نکته جالب مأموریت STS-118 وجود یک معلم در میان سرنشینان است. باربارا مورگن معلم سابق مدرسه در ایالت ایداهو، واقع در شمال غرب کشور آمریکا به ایستگاه فضایی سفر می‌کند و امیدوار است که شاگردانش همانند او برای رسیدن به آرزوها و هدف‌هایشان تلاش کنند و هم‌چنین صبور باشند.
در سال 1985 باربارا مورگن و کریستا مک آئولیف دو معلم آمریکایی از میان هزاران معلم برای دیدن آموزش‌های فضایی انتخاب شدند و این دو نفر به مدت 6 ماه در مرکز فضایی جانسون در هوستون آموزش‌های لازم را دیدند.
سرانجام کریستا مک آئولیف برای سفر به فضا انتخاب شد تا با شاتل چلنجر در تاریخ 28 ژانویه 1986به فضا سفر کند اما متأسفانه چند ثانیه بعد از پرتاب، بست اتصال مخزن سوخت اصلی و یکی از راکت‌های کمکی (booster) جدا شد و چلنجر به عنوان اولین شاتل قربانی در آسمان آتش گرفت و کریستا مک آئولیف به همراه 6 فضانورد دیگر کشته شد.
باربارا مورگن بعد از این حادثه در حالی که ناسا از وی خواست در مرکز فضایی بماند و تدریس فضایی کند، به ایالت ایداهو برگشت و کار تدریس خود را در یک مدرسه راهنمایی ادامه داد.
در سال 1998 آژانش فضایی آمریکا بار دیگر از مورگن دعوت کرد تا آموزش‌هایی برای انجام مأموریت فضایی ببیند و در این مدت وی ابتدا آموزش‌های خلبانی و بعد هم آموزش‌های فضایی لازم را برای انجام این مأموریت دید تا برای انجام این مأموریت 11 روزه آماده شود.
سرگذشت شاتل ایندیور
وقتی شاتل چلنجر در سال 1986 منفجر شد، ناسا از مجلس آمریکا تقاضای بودجه برای ساخت یک شاتل دیگر کرد تا جایگزین چلنجر باشد.
تقاضای ناسایی‌ها در همان سال و تنها یک سال پس از حادثه چلنجر از طرف مجلس سنای آمریکا تصویب شد و در نهایت قراردادی با شرکت مجرب راکول (Rockwell International) برای ساخت شاتل ایندیور منعقد شد.
کار ساخت ایندیور 4 سال طول کشید و سرانجام شرکت راکول در سال 1991 یک شاتل دیگر با نام ایندیور را به ناوگان فضایی آمریکا اضافه کرد.
شرکت راکول مدعیست که در این پروژه با وجود رقم 2/2 میلیارد دلاری هیچ سودی نگرفته است و فقط برای تسریع مأموریت‌های فضایی با چنین رقمی‌موافقت کرده است که جای تعجب بسیار دارد.
اولین مأموریت ایندیور STS-49 بود. پس از آن در سال 1993 (در مأموریت STS-69) به کمک تلسکوپ فضایی‌هابل رفت و با تعمیراتی ویژه بر روی آن از بزرگترین چشم فضایی بشر مراقبت کرد.
این شاتل تاکنون 18 مأموریت را با موفقیت به پایان رسانده و طبق برنامه ناسا قرار است تا سال 2010 به برنامه‌های خود ادامه دهد.
بسیاری از کارشناسان به دلیل عدم امنیت کامل پروازی شاتل‌ها با پرواز آن‌ها موافق نیستند و به همین دلیل ناسا اعلام کرده که استفاده از شاتل‌ها را به عنوان وسائل حمل و نقل فضایی تنها تا سال 2010 ادامه می‌دهد و حتماً جایگزین اصلحی را به جای آن‌ها معرفی می‌کند.
طبق اعلام سخنگوی ناسا، پس از شاتل‌ها، فضاپیماهای اوریون (Orion) جای آن‌ها را خواهند گرفت. ولی آیا ناسا قادر است تا سال 2010 فضاپیماهای جدید را وارد ناوگان فضایی آمریکا کند.
در این مورد شک و گمان‌ها از زمانی شروع شد که چندین نفر از مسئولان ناسا اعلام کردند که ساخت فضاپیماهای جدید تا سال 2014 طول می‌کشد که در این میان یک شکاف 4 ساله وجود دارد و ما نمی‌توانیم برنامه‌های فضایی خود را عقب بیندازیم.
به این ترتیب باید تا سال 2010 منتظر بمانیم تا روشن شود که وسائل حمل و نقل فضایی بشر چگونه به دست طراحان بی نظیر ناسا ترسیم خواهد شد و همچنان برای سرنشینان شاتل‌ها آرزوی موفقیت (زنده ماندن) کنیم!
