این عامل زنده است و در عین حال مرده، ساده است و در عین حال پیچیده، بی‌مبالات است و در عین حال آینده‌نگر ، به طوری که ظاهرا می‌تواند هر حرکت ما را پیش‌بینی کند.
پاتوژن ابولا برای دانشمندانی که تکامل و رفتار ویروسها را بررسی میکنند، وفادار به نوع باستانی و بسیار گسترده‌اش عمل می‌کند.
پژوهشگران میگوید بر اساس همه شواهد از هنگامی که حدود چهار میلیارد سال پیش نخستین سلول‌ها بر روی کره زمین پیدا شدند، ویروسها انگل سلولهای زنده بوده‌اند.
برخی از پژوهشگران حتی پیشتر می‌روند و می‌گویند که ویروسها میزبان های‌شان را شکار میکنند؛ که اساسا آنها سلول‌ها را به عنوان منبعی قابل‌اتکا و تجدیدپذیر اختراع کردند تا بعد بتوانند از آنها برای ساختن ذرات ویروسی جدید استفاده کنند.
لویی پی ویلاریل، رئیس سابق مرکز پژوهش ویروسها در دانشگاه کالیفرنیا در ایروین میگوید «اجتماعات» ویروسی اولیه بودند که «ظرفیت خویش‌پروری یا فراروندگی حیات را ایجاد کردند.»
او می‌افزاید: «ویروسها فقط عوامل انگلی تهدیدکننده یا آزارنده نیستند. آنها در جبهه خلاق زیست‌شناسی قرار می‌گیرند، جایی که مسائل حل و فصل می‌شوند، و همیشه نیز اینگونه بوده است.»
پژوهشگران عمیقا تحت تاثیر ژرفا و گستره دنیای ویروسی یا ویروم (virome) قرار دارند. ویروسها توانسته‌اند به سلولهای هر شکل حیاتی شناخته شده برای علم وارد شوند. آنها حیوانات، گیاهان، باکتری‌ها، کپک‌ها و حتی ویروس‌های بزرگتر را آلوده میکنند. آنها چنان به شیوه شگفت‌انگیزی در سلولهای میزبان‌شان تکثیر میکنند و چنان به طور مداوم به محیط‌های اطراف‌شان سرازیر می‌شوند که اگر همه ویروس‌های شناور در اقیانوس‌ها را جمع کنید، وزن کلی‌شان از وزن همه وال‌های آبی جهان بیشتر خواهد شد.
موضوع این نیست که ویروسها بخواهند آزادانه شناور باشند. ویروسها به عنوان انگل‌های اجباری برای تکثیر ژنوم های کوچک‌شان و ساختن بسته‌های پروتئینی نوزادان‌شان یا «ویریون‌ها کاملا به سلولهای میزبان وابسته هستند؛ و این ویریون‌ها باید راه‌شان را به درون میزبان‌های تازه بگشایند، و گرنه به خصوص هنگام قرار گرفتن در معرض خورشید، هوا یا نمک به سرعت از هم می‌پاشند.
لین دبلیو انکویست، ویروس‌شناس در دانشگاه پرینستن میگوید: «خشک شدن ناقوس مرگ ذرات ویروسی است.»
اینکه ویریون‌های بیرون‌ریخته شده از سلول‌ها تا چه مدتی می‌توانند برای مثال در خاک یا در ترشحات بدنی مانند خون یا محتوای استفراغی مرطوب و فعال بمانند، همیشه مشخص نیست، اما ممکن است تا یک تا دو هفته به طول انجامد. برای همین است که باید با لباس‌ها و ملحفه‌های بیماران ابولا به عنوان مواد زائد خطرناک رفتار کرد و سطوح تماس‌یافته با آنها را ضدعفونی کرد.
ویروس ها استاد راه‌یافتن از یک میزبان به میزبان دیگر و از یک سلول به سلول دیگر با استفاده از هر کانال موجود هستند. هر گاه زیست‌شناسان راه جدیدی کشف میکنند که سلول‌ها بوسیله آنها با یکدیگر ارتباط برقرار میکنند، تقریبا مطمئن هستند که قبلا ویروسی دقیقا همین مسیر را برای یافتن شکاری تازه پیموده است.
منبع: New York Times
نظر شما