طبق آمار منتشر شده میزان فروش فیلم‌های ایتالیایی در سه ماهه اول سال جاری حدود 23 درصد افزایش داشته است و 4 درصد فیلم‌های اکران شده ظرف این مدت ایتالیایی بوده‌اند.
اولین نشانه موفقیت سینمای ایتالیا در سال 2007 در خارج از مرزهای این کشور رخ داد و فیلم جدید گابریله موچینو به نام در جست‌وجوی خوشبختی با بازی ویل اسمیت در صدر جدول فیلم‌های پرفروش آمریکا و چند کشور دیگر جهان قرار گرفت که نشانگر اعتبار بین‌المللی چهره‌های مطرح سینمای ایتالیا در عرصه بین‌المللی بود.
برخلاف سینمای پیشرو ایتالیا در دهه 1950 و 1960 که با فیلم‌هایی چون زندگی شیرین و ماجرا، جریان‌ساز بود اکنون فیلم‌های پرطرفدار و شاخص تولید شده در ایتالیا را فیلم‌های عاشقانه تشکیل می‌دهند و دو فیلم پرفروش اخیر سینماهای این کشور هر دو درامهایی عاشقانه بوده‌اند.
البته این یک قاعده ثابت نیست و در ماه‌های اخیر فیلم‌هایی چون «یکصد ناخن» از امانوئل اولمی و Saturn in oposition از فرزان اوزپتک کارگردان ترک‌تبار سینمای ایتالیا در گیشه خوش درخشیده‌اند.تحلیل‌گران سینمایی دلیل این قضیه را رویکرد عملگرایانه کارگردانان و تهیه‌کنندگان سینمای ایتالیا در پاسخ‌گویی به تقاضای قشر اصلی سینما روی ایتالیا می‌دانند.
پائولو پروتی از اتحادیه سینماداران ایتالیا در این زمینه می‌گوید: تهیه کنندگان ایتالیایی سرانجام شهامت پیدا کرده‌اند که به خواست عامه مردم عمل کنند.
این آمار امیدوارکننده در شرایطی به دست آمده است که برخی از فیلم‌های آمریکایی همزمان با این کشور در ایتالیا به نمایش درمی‌آیند و رقم 23 درصد در مقایسه با آمار 2 درصدی سال 2006 آماری امیدوارکننده به شمار می‌آید. اما این شرایط جدید به برخی از فیلمسازان ماجراجوی ایتالیا این امکان را داده تا به موازات دیگر کشورهای اروپایی به ساخت فیلم‌های مستقل و کم‌خرج در مورد تاریخ معاصر این کشور بپردازند.
از جمله این فیلم‌ها که در بخش نوعی نگاه جشنواره بین‌المللی فیلم کن نیز مورد استقبال قرار گرفت،« برادرم تنها فرزند است» از دانیل لوچتی بود که به شرح مبارزات سیاسی دو برادر در جناح‌های مختلف سیاسی در دهه 1960می‌پرداخت؛ دو برادری که یکی از آنها چریک کمونیست و دیگری نئوفاشیست بود.البته کمک‌های دولتی نیز در این روند مؤثر بوده است و در دوران ایتالیای پس از برلوسکونی میزان سوبسید پرداختی دولت ایتالیا با رشد 14 درصدی به 103 میلیون دلار رسیده است.
اهمیت این اتفاق زمانی مشخص می‌شود که در نظر بگیریم کمک‌های دولتی به سینمای ایتالیا در دوران پنج ساله حکومت برلوسکونی به شکل ناقص ادامه داشت.
بخش عمده تولیدات سینمای ایتالیا از طریق دو شرکت عمده توزیع می‌شود. یکی از این شرکت‌ها مدوسا متعلق به سیلویو برلوسکونی است که بیش از 21 درصد فیلم‌های سینمایی را در سال گذشته تولید کرد و شرکت دیگر رای سینما است که بیشتر به تولید فیلم‌های تلویزیونی و هنری می‌پردازد.
هیدرون‌اشلاف همکار آلمانی نانی مورتی در شرکت شخصی فیلم‌سازی این کارگردان ایتالیایی در این مورد می‌گوید: در حال حاضر تعداد تهیه کنندگان ایتالیایی که شما بتوانید آنها را مستقل بنامید بسیار اندک است چرا که مدوسا و رای تمامی فیلم‌های تولیدی را کنترل می‌کنند. اما نانی مورتی که با فیلم‌هایی چون زندگی پسرم در جشنواره‌های مختلف جهانی به موفقیت‌هایی دست یافته است در انتظار روزی است که شاهد تضعیف سلطه رای و مدوسا بر سینمای ایتالیا باشد.
اما بخش اندکی از فیلم‌های ایتالیایی نیز با سرمایه‌گذاری استودیوهای آمریکایی تولید می‌شود و در بین آنها نقش استودیو برادران وارنر از دیگران پررنگ‌تر است. پائولو فراری نماینده این استودیو در ایتالیا می‌گوید: فیلم‌های ایتالیایی عملکرد فوق‌العاده‌ای در سال‌های اخیر داشته‌اند و این باعث دلگرمی ما در حمایت مالی از کارگردانان جوان سینمای ایتالیا شده است.
اکنون امید اکثر شرکت‌های توزیع فیلم در این کشور این است که با ادامه این روند، بتوانند بازاریابی امیدوارکننده‌ای در سایر کشورهای جهان داشته باشند ولی با توجه به بازار رقابتی این روزهای سینمای جهان دستیابی به چنین هدفی کمی دست نیافتنی- لااقل در آینده نزدیک- به نظر می‌رسد.
منبع : ورایتی / ژوئن 2007
