او که در سال 91 به دلیل تشدید بیماری‌اش، در کمتر مجامع و محافل ارتباطی دیده شد در اردیبهشت ماه 92 حتی نتوانست در مراسم رونمایی از سردیس خود حضور یابد و در نهایت روز 14 آذرماه به دیدار معبود شتافت. [بیشتر بدانید]
در گرماگرم برگزاری یادبودها و نکوداشت‌های ایشان، شاگردان دیروزش که اغلب از استادان به نام امروز هستند برای تداوم راه علمی، منش و روش‌هایش، پیشنهاداتی ارائه کردند که امید است به فراموشی سپرده نشود.
اما در این سال و با روی کارآمدن دولت یازدهم انتظار می‌رفت و می‌رود که حوزه دانشی و عملکردی روابط‌عمومی‌ها بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد. علی‌رغم فراگیر شدن آموزش روابط‌عمومی در مقطع کاردانی دانشگاه علمی و کاربردی که به لحاظ کیفی جای تأمل بسیار دارد، هنوز تکلیف راه‌اندازی مقطع کارشناسی روابط‌عمومی در دانشگاه‌های داخلی و ارائه بورس تحصیلی در مقطع دکترا مشخص نیست.
در بخش عملکردی نیز روابط‌عمومی بخش خصوصی، همچنان بدون متولی و با همت معدود سازمان‌های مردم نهاد و بخش خصوصی، روزگار می‌گذراند. ایکاش تولی‌گری همین سازمان‌های مردم‌نهاد به رسمیت شناخته شود! دو انجمن باسابقه روابط‌عمومی ایران و متخصصان روابط‌عمومی قادر و صاحب صلاحیتند تا با استفاده از تجارب فعالان این حوزه، بطور رسمی متولی ارتقاء و پیشرفت روابط‌عمومی در بخش خصوصی شوند.
در سوی دیگر، به نظر می‌رسد چراغ روابط‌عمومی دولتی باید پرسوتر شود. روابط‌عمومی‌های دولتی بدون بهره‌مندی از برنامه جامع ارتباطی پاسخگوی انتظارات جامعه نبوده و همچنان در برنامه‌های کلان ملی، بدون جایگاه و منفعل خواهند بود. ناچیز بودن سهم روابط‌عمومی‌های دولتی در تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری برنامه‌های کلان ملی، موضوع آزاردهنده‌ای است که می‌توان با تحرک حرفه‌ای بیشتر بر آن فائق آمد.
روابط‌عمومی چه در بخش خصوصی و چه در بخش دولتی آن، باید خود را متناسب با تغییرات فرهنگی و اجتماعی و بویژه، تغییرات تکنولوژیکی به روز و کارآمد کند. امید است سال 1393 سال آغاز جهش روابط‌عمومی در کشور باشد. سال نو مبارک!
* نائب رئیس انجمن روابط‌عمومی ایران
