به گزارش خبرنگار دین و اندیشه خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، امام حسن عسکری(ع) را برای زیر نظر داشتن و کنترل رفت و آمدها، در محل سکونت سپاهیان دربار عباسی مسکن داده بودند؛ و از همین جاست که به آن حضرت ((عسکری)) می‌گویند.
پدر آن حضرت امام هادی (ع)و مادر محترمه‌شان بانویی است که نام مبارکشان" حدیث یا حدیثه یا سوسن یا سلیل" است.
آن حضرت را برای زیر نظر داشتن و کنترل رفت و آمدها، در محل سکونت سپاهیان ترک تبار دربار عباسی سکن داده بودند؛ و از همین جاست که به آن حضرت «عسکری» می‌گویند.
امام یازدهم(ع)بنا بر وظیفه الهی و منصب امامت و هدایت راستین امّت به سوی برنامه‌های تعالی بخش اسلام ناب محمّدی(ص) و ایجاد حکومت برحق اسلامی و برقراری عدالت اجتماعی، سیاسی و اقتصادی برابر تمام انحرافات و کج روی‌های حاکمان جبّار بنی عباس ایستادگی کرد و برای لحظه‌ای عملکرد آنها را تائید نکرد.
نصحیت امام حسن عسکری(ع) به شیعیان
امام حسن عسکری(ع) شیعیان را به رعایت اموری نصحیت کرد، این نصحیت همچون اعلامیه جهانی و ماندگار از آن حضرت به همه شیعیان است که ما ترجمه آن سفارش‌ها را تحت 12 ماده در اینجا می‌آوریم:
اُوصِیکُمْ بِتَقْوی اللِّه، وَالْوَرَعِ فِی دِینِکُمْ وَالْاِجْتِهادِ لِلِّه و ...؛ شما را وصیت و سفارش می‌کنم:
1- به پرهیزکاری و پاک‌زیستی در دین.
2- کوشش و تلاش برای خدا.
3- بازگرداندن امانت به صاحبش، خواه صاحبش نیک باشد یا بد.
4- سجده‌های طولانی.
5- نیک رفتاری با همسایگان.
اگر شما این کارهای نیک را انجام دادید، مردم می‌گویند: این شخص از شیعیان است و من خرسند می‌شوم.
6- کُونُوا زَیْناً وَلا تَکونُوا شَیْناً ... زینت ما باشید، مایه ننگ ما نباشید.
7- دوستی‌ها را به سوی ما جلب کنید، زشتی‌ها را از ما دفع نمایید، چرا که هرگونه خوبی به ما نسبت دهند ما اهل آن هستیم، و هرگونه بدی به ما نسبت دهند ما از آن به دور هستیم. ما را در کتاب خدا (قرآن) حقّی است، و با پیامبر اکرم(ص) نسبتی و از جانب خدا طهارت و پاکی.
8- جز ما هر کس ادّعای مقام امامت کند، دروغگو است.
اَکْثِرُوا ذِکْرَالله وَ ذِکْرَالْمَوْتِ، وَتَلاوَهَ الْقُرْآنِ، وَالصَّلاه عَلَی النَّبِیِّ(ع) فَاِنَّ للصَّلاهِ عَلی رَسُول اللهِ عَشْرَ حَسناتٍ.
9- خدا را بسیار یاد کنید.
10- همچنین بسیار در یاد مرگ باشید.
11- بسیار قرآن را تلاوت کنید.
12- بسیار بر پیامبر(ص) صلوات بفرستید که صلوات بر رسول خدا(ص) دارای 10 پاداش است.
احْفَظُو ما وَصَّیْتْکُمْ بِهِ، وَاَسْتَودِعُکُم اللهُ وَاَقْرَاُ عَلَیْکُمُ السَّلام؛ سفارشهای مرا به خاطر بسپارید، و در عمل رعایت کنید، شما را به خدا می‌سپارم و سلام بر شما.
وصیت امام عسکری(ع)؛ بیعت و مرجعیت
امام حسن‌عسکری (ع) بر دو بینش بسیار مهم تاکید کرده‌اند:
نخست: تاکید بر شناخت غیبت و گرفتن بیعت برای ولی الله اعظم امام منتظر (عج).
دوم: تحکیم شالوده‌های مرجعیت دینی.
الف- گرفتن بیعت برای امام منتظر
احادیث فراوانی درباره امام حجت منتظر (ع) وجود دارد که از پیامبر و تمام ائمه (ع) صادر شده اما تاکید امام عسکری(ع) بر این امر تاثیر رساتری داشت. چون آن حضرت، شخصاً امام را برای خواص از یاران خویش مشخص کرد.
ب- مرجعیت خردمندانه دینی
برای این امامت که امتداد رسالت الهی است باید کیان و موجودیت اجتماعی در جهان وجود داشته باشد. این کیان شیعیان مخلص و فداکارند. از طرفی اینان نیز باید از نظامی اجتماعی و استواری برخوردار شوند تا بتوانند در برابر رخدادها و مبارزه جوئی‌ها توانا باشند. این نظام در رهبری مرجعیت تبلور می‌یابد. بدین معنی که شیعیان به گرد محور عالمان الهی و امنای وی بر حلال و حرام، جمع شوند. از این رو در دوران امام عسکری (ع) شالوده نظام مرجعیت تحکیم یافت و نقش دانشمندان شیعه، بدین اعتبار که آنان وکلا و نواب و سفیران امام معصوم (ع) هستند، برجستگی ویژه‌ای پیدا کرد و روایت‌های فراوانی از امام عسکری (ع) درباره نقش علمای دینی در بین مردم مطرح شد که یکی از آنها همان روایت معروفی است که امام عسکری (ع) از جد خویش امام صادق (ع) روایت کرده است و در آن آمده:
«آن که از فقیهان خویشتن‌دار است و دین خویش را پاسدار و با هوا و هوس خود ستیزه کار و امر مولای خویش را فرمانبردار، پس بر عوام است که از او تقلید کنند».
در ادامه این گزارش به احادیثی گهر بار از این حضرت می‌پردازیم.
هر کس برادرش را پنهانی نصیحت کند، بی گمان او را آراسته است، و هر کس آشکارا نصیحتش کند به یقین به حیثیت او لطمه زده است.
هر که به پایین نشستن در مجلس خشنود باشد، پیوسته خدا و فرشته‌ها بر او رحمت فرستند تا برخیزد.
عبادت کردن به زیادی روزه و نماز نیست، بلکه حقیقتِ عبادت، زیاد در کار خدا اندیشیدن است.
چه زشت است برای مؤمن، دلبستگی به چیزی که او را خوار دارد.
در مقام ادب برای تو همین بس که آنچه برای دیگران نمی‌پسندی، خود، از آن دوری کنی.
منابع:
اثبات الهداه ج 7: 344 ح 117
کتاب سیره پیشوایان
