براساس گزارش BBC، همین چند هفته پیش بود که کمپین خیریه‌ای با اعلام اینکه در هر10 یا 15 ثانیه یک کودک در جهان از گرسنگی می‌میرد، از سران گروه هشت تقاضا کردند به خانواده‌های فقیر زمین کمک کنند. به گفته این کمپین برای هر انسان غذای کافی وجود دارد اما لزوما هر انسانی به غذای کافی دسترسی ندارد.
به گفته اعضای این کمپین در هر دقیقه چهار کودک در جهان در اثر گرسنگی جان خود را از دست می‌دهند، درحالی که ماهانه حجم باورنکردنی از مواد غذایی دست‌نخورده در کشورهایی ثروتمند روانه سطل‌های زباله می‌شوند، و عده‌ای دیگر نیز در این کشورها در اثر چاقی یا ابتلا به بیماری‌هایی از قبیل دیابت جان خود را از دست می‌دهند!
بسیاری از انسان‌ها بیشتر از حد نیاز خود خرید می‌کنند، خرج می‌کنند و غذا می‌خورند. نتیجه چنین زیاده‌خواهی نه تنها برای خود انسان عوارضی خواهد داشت، بلکه نسل‌های بعدی را نیز تحت تاثیر خود قرار خواهد داد.
بر اساس گزارش CNN، طی دو دهه گذشته میزان اتلاف مواد غذایی و چاقی با سرعتی یکسان دوبرابر شده‌است. سطح یک بشقاب معمولی از سال 1960 تا 2007 درحدود 36 درصد بزرگتر شده و در موازات این افزایش سطح، بین سال‌های 1987 تا 2010 تعداد آمریکایی‌های مبتلا به دیابت نیز سه برابر شده و به 20.9 میلیون نفر رسیده است.
باوجود اینکه انسان خود مسئولیت انتخاب‌هایش را به عهده دارد، اما نتایج این انتخاب‌ها لزوما خوشایند نخواهند بود. بدن انسان به شکلی ساخته نشده تا بتواند از کالری‌های اضافی که در برابر انسان قرار دارند چشم‌پوشی کند،اگر درون بشقاب غذا بیشتر از حد نیاز بدن غذا وجود داشته باشد، انسان بدون توجه به این موضوع تمامی آن را خواهد خورد.
براساس مطالعه‌ای جدید، نیمی از کل غذایی که در زمین تولید می‌شود، سر از زباله‌دان در می‌آورد. نکته ناخوشایند‌تر این است که 90 درصد از آب مصرفی در آمریکا برای دامداری و کشاورزی مصرف می‌شود و این به آن معنی است که میزان اتلاف مواد غذایی بیش از یک چهارم کل آب مصرفی است. به بیانی دیگر زمانی که غذا دور ریخته می‌شود، آبی که برای تولید آن استفاده شده نیز به منبعی اتلاف شده تبدیل می‌شود.
براساس مطالعه‌ای که سال گذشته برروی تاثیر تغییرات جوی و تاثیر اقتصادی اتلاف مواد غذایی در آمریکا صورت گرفت تا میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از دورریختن مواد غذایی محاسبه شود، مشخص شد میزان دورریز مواد غذایی در آمریکا سالانه فراتر از 55 میلیون تن است که این مقدار غذا،فارق از اینکه می‌تواند چه تعداد کودک در جهان را از مرگ نجات دهد، می‌تواند دست کم 133 میلیون متریک تن گاز گلخانه‌ای تولید کرده و هزینه ای 198 میلیارد دلاری داشته‌باشد.
اما تنها آمریکایی‌‌ها نیستند که در این سناریو نقش دارند. در تورنتوی کانادا نیز ماهانه بیش از 17.5 میلیون کیلوگرم غذا دور ریخته می‌شود و در بریتانیا میزان دورریز سالانه غذا ارزشی برابر 17.5 میلیارد دلار دارد.
به گفته متخصصان ساختاری که سیستم تولید غذا براساس آن بنا شده، یعنی ساختار تقاضا محور و نه نیاز محور، در تمامی مراحل تامین، توزیع، آماده‌سازی و مصرف برروی چاقی و اتلاف مواد غذایی تاثیری قابل توجه دارد.
زمانی که حجم زیادی از غذا پیش از مصرف شدن به دور ریخته می شود، تمامی هزینه سوخت، انرژی و نیروی کاری که برای آن صرف شده نیز به هدر خواهند رفت. البته امکان جلوگیری 100 درصدی از این فاجعه وجود دارد. توجه همزمان به گرسنگی و اثرات زیست‌محیطی و کاهش میزان معدوم کردن مواد غذایی به واسطه تبدیل آنها به مخازن غذا و تبدیل زبله‌های غذایی به کود‌های قابل مصرف یکی از این راهکارها است.
جلوگیری از این رویداد فاجعه‌بار به تصمیم خود انسان‌ها بستگی دارد. زمین نمی‌تواند برای همیشه تاب زیاده خواهی و زباله‌سازی انسان‌ها را بیاورد و به کار بستن حکمت "اصراف نکردن" در طول زمان می‌تواند تاثیر عمیقی برروی نسل‌ها و کل جهان از خود به جا بگذارد.
