به گزارش مهر، غالب‌ترین نظریه درباره شکل گیری ماه این بود که 4.5 میلیارد سال پیش، در نتیجه برخورد یک شی بزرگ به زمین حدود ماه شکل گرفته است. به طوری که قطعه بزرگی از خرده‌های باقی مانده از این اصابت، ماه شده است.
اگرچه محققان تصور می‌کردند که گرمای ایجاد شده تحت این فرآیند تمام آب ماه را از بین برده و آن را کاملا خشک کرده است. اما تحلیل آبی که در روی سطح ماه و زیر آن کشف شده نشان می‌دهد که این آب با آبی که در زمین وجود دارد، منبع یکسانی دارند.
اگر این فرضیه جدید درست باشد باید گفت که فرآیند شکل گیری ماه به سادگی چیزی که پیشتر تصور می‌شد نیست.
آلبرتو سال، استادیار علوم زمین شناسی دانشگاه براون و نویسنده اصلی این مقاله گفت: ساده‌ترین توضیح برای آنچه که ما یافته‌ایم این است که در زمین بدوی یعنی زمان پیش از برخورد بزرگ آب وجود داشت. قسمتی از این آب از این برخورد در امان ماند و این قسمت همان است که امروز ما در ماه مشاهده می‌کنیم.
تحقیقات پیشین نشان می‌داد که شیشه آتشفشانی در نمونه‌های به دست آمده طی مأموریت‌های آپولو در برگیرنده آب بوده است.
آلبرتو سال، طی مقاله خود با تحلیل ترکیب ایزوتوپیک هیدروژن به خاستگاه آب پرداخته و میزان دوتریم موجود در آن را بررسی کرده است.
دانشمندان به این نتیجه رسیده‌اند که پروفایل شیمیایی آب با شهاب سنگ‌هایی که سیارک‌ها نزدیک کمربند مشتری وجوددارند مطابقت می‌کند.
این حقیقت که آب و ماه در زمین وجود دارد تاحد زیادی ناشی از همین شهاب سنگ‌ها است که دلالت بر این مفهوم دارد که هر دو دارای منبع آبی یکسانی هستند.
براساس اظهارات این محقق، این برخورد موجب نشد که تمام آب از بین برود.
