مسائلی مثل فروش پیراهن یا حق پخش تلویزیونی کوچک‌ترین موردهایی است که باشگاه‌های مطرح اروپا از آن کسب درآمد می‌کنند ولی بیشترین درآمد آنها از سرمایه‌گذاری کلان روی کارخانه‌ها، شرکت‌ها، بورس‌ها و. . . حاصل می‌شود. شما می‌بینید که در حال حاضر تیمی مثل منچستریونایتد به‌عنوان ثروتمندترین باشگاه دنیا معرفی می‌شود ولی نکته کلیدی این است که هزینه‌هایش را از محل درآمدها به‌دست می‌آورد.
در کشور ما اما برعکس است و همه باشگاه‌ها دست به دامن دولت هستند. متأسفانه مدیران فوتبالی هم فقط شعار می‌دهند و هیچ باشگاهی شخصیت اقتصادی ندارد. هزینه‌ای که برای این فوتبال می‌شود هیچ نتیجه مثبتی ندارد و الان می‌بینیم که کشورهایی مثل قطر و اردن هم در ورزش برای ما شاخ و شانه می‌کشند. ما باید ورزش‌هایی مثل وزنه‌برداری، کشتی، دو‌و‌میدانی، شنا، ورزش‌های رزمی و... را به چشم یک ورزش ملی نگاه کنیم ولی هیچ توجهی به ورزش انفرادی نمی‌شود. متأسفانه به ورزشکاران دیگر رشته‌ها توجهی نمی‌شود؛ حتی ما برای تهیه البسه ورزشی و انتخاب پیراهن‌های مناسب برای حضور در المپیک مشکل داریم. وقتی یک کشور می‌خواهد به المپیک برود باید پوشش ورزشکاران، شخصیت، فرهنگ و تاریخ این کشور را نشان دهد ولی خیلی‌ها در این دوره و در دوره‌های گذشته دیدند که وضعیت لباس‌های ورزشکاران ایرانی چه شرایطی داشت. وقتی در این چیزهای ابتدایی هم مشکل داریم دیگر نباید انتظار داشت که مشکلات اساسی این ورزش برطرف شود.
در این میان روسای فدراسیون‌ها هم کاری از دستشان ساخته نیست و اضافه‌شدن بودجه و تهیه امکانات برعهده وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک است. ما می‌توانیم مثل همه کشورهای دنیا اسپانسر بگیریم و به شرکت‌ها و نهادها تأکید کنیم که از ورزش حمایت کنند تا بتوانیم مشکلات مالی را برطرف کنیم ولی متأسفانه این اتفاق نمی‌افتد. ما بهترین نتایج را در المپیک گرفتیم که روی استعداد و تعصب ورزشکاران بود ولی حالا نوبت مسئولان است که به آنها بها بدهند. کشور روسیه برای اینکه ورزشکارانش را به گرفتن مدال طلا تشویق کند جایزه 500هزار دلاری تعیین می‌کند ولی اینجا نهایتا 200 سکه به طلایی‌های المپیک می‌دهند.
ورزشکار ما یعنی احسان حدادی در رشته دو‌و‌میدانی مدال باارزشی را کسب می‌کند ولی هیچ توجهی به او نمی‌شود. اصلا در مملکت ما هیچ توجهی به این رشته ورزشی نمی‌شود، این در حالی است که بین رشته‌های المپیکی، دو‌و‌میدانی گران‌ترین بلیت را به‌خود اختصاص داده و بلیت تماشای مسابقه دوی 200متر، پنج‌هزار پوند، یعنی 15میلیون تومان به پول ایران خرید و فروش می‌شود تا تماشاگران بیایند و این مسابقه 20ثانیه‌ای را تماشا کنند. احسان حدادی، یک مدال با ارزش می‌آورد ولی انگار نه انگار که این موضوع برای مسئولان اهمیت دارد. متأسفانه هیچ توجهی به ورزش‌های مدال‌آور نداریم. اگر یک نگاه حرفه‌ای وجود داشته باشد ما در آینده می‌توانیم به موفقیت‌های بزرگ‌تری در رقابت‌های جهانی و همچنین المپیک دست پیدا کنیم. اینکه در فوتبال چقدر هزینه می‌شود به ما مربوط نیست، مهم این است که به ورزش‌های دیگر رسیدگی شود چون ما استعدادهای درخشانی داریم که متأسفانه در بسیاری از مواقع با سیاست‌های نادرست هدر می‌رود.
