متن مقاله علی آهنی سفیر ایران در فرانسه در نشریه لوموند که خبرگزاری مهر آن را مخابره کرده به این شرح است:
همانگونه که اولین تماس های رسمی میان ایران و فرانسه (در اواخر قرن 13 میلادی) و یا سفرنامه شوالیه شاردن (قرن 17 میلادی) و یا کتاب «نامه های فارسی» اثر مونتسکیو (قرن 18 میلادی) و یا انتخاب نام سعدی به احترام سعدی شیرازی شاعر مشهور ایرانی ، در خانواده «سعدی کارنو» رئیس جمهور معروف جمهوری فرانسه (قرن 19 میلادی) نشان می دهد ، روابط 700 ساله دو ملت بزرگ ایران و فرانسه ریشه های عمیق در تاریخ دو کشور دارد.
بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران در، شرائط بین المللی و برخی مشکلات در روابط دو جانبه ، مانع از آن گردید که رابطه میان دو کشور تقویت شده و ظرفیت های مشترک مورد استفاده قرار گیرد. مضافا اینکه ، متاسفانه طی سالهای اخیر مناسبات و همکاری های ایران و فرانسه به طرز غیر قابل قبول و ناعادلانه ای ، شدیدا تحت الشعاع موضوع هسته ای قرار گرفته است.
برنامه هسته ای ایران بیش از نیم قرن گذشته با مشارکت کشورهای غربی منجمله فرانسه ، آغاز شده و با اهداف کاملا غیر نظامی و در راستای تامین نیازهای توسعه ای کشور ادامه یافته است. باید یادآور شد که ایران عضو آژائس بین المللی انرژی اتمی است و سالها قبل از فرانسه معاهده عدم اشاعه هسته ای را تصویب نموده است ، حتی قبل از آنکه فرانسه به عضویت آن درآید( معاهده NPT در ایران در سال 1970 و در سال 1992 در فرانسه به تصویب رسیده است). کلیه فعالیت های هسته ای ایران تحت نظارت آژانس بین المللی انرژی اتمی قرار دارد و در نتیجه ادامه فعالیت های هسته ای و غنی سازی اورانیوم در ایران جای هیچگونه نگرانی ندارد ، همانگونه که بیش از 4000 نفر روز بازرسی ، از سوی بازرسان آژانس بین المللی در ایران ، و دهها بازرسی سرزده اثبات کننده عدم وجود هرگونه انحراف در برنامه هسته ای ایران بوده است.
مذاکرات از سر گرفته شده در استانبول در ماه ژانویه با گروه 5 بعلاوه 1 ( آمریکا، روسیه، چین، فرانسه و انگلیس به علاوه آلمان)، روز 23 ماه می در بغداد ادامه خواهد داشت . این مذاکرات می تواند با اراده جدی طرفین و به شرط واقع بینی در مذاکرات ، راه را برای رسیدن به یک تفاهم هموار نماید تا از یک طرف ، نگرانی طرف مقابل مرتفع گردد و از طرف دیگر ادامه برنامه های هسته ای و غنی سازی صلح آمیز در ایران و همچنین برقراری همکاری جامع و گسترده میان طرفین را تضمین نماید.
در این راستا ، اگرچه قابل تصور نمی باشدکه فرانسه از سایر متحدین خود فاصله بگیرد ، اما لااقل می توان امید داشت که فرانسه موضع واقع بینانه و سازنده ای را اتخاذ کند و برای به رسیمت شناخته شدن حقوق مسلم ایران در زمینه فن آوری هسته ای غیر نظامی برمبنای اصل 4 معاهده 1968 در خصوص عدم اشاعه هسته ای ، اقدام نموده و نهایتا نقش خود را برای موفقیت مذاکرات ایفا نماید.
بدین ترتیب کانال های گفتگوی سازنده و در سطح بالا احیا شده و مجددا روابط تاریخی ویژه ایران و فرانسه ، آنگونه که شایسته عظمت این دو تمدن است ، برقرار خواهد شد.
این روابط بازسازی شده ، براساس احترام متقابل و تمایل برای تامین هرچه بهتر منافع مشترک دو کشور ، امکان گشایش فصلی نوین در همکاری های فیمابین را فراهم خواهد ساخت.
