ماده تاریک از اطراف خورشید مفقود شد

به گزارش مهر، نتایج تحقیقات انجام شده از سوی گروهی که ریاست آن را کریستین مونی بدین، فضانورد دانشگاه کانسپسیون شیلی، در رابطه با مفقود شدن ماده تاریک در اطراف خورشید می‌تواند برای افرادی که استدلال می‌کنند ماده تاریک به عنوان یک ماده غیرقابل رویت تنها یک توهم و خیال است، جالب باشد.

کریستین مونی بدین اظهار داشت: این تحقیقات نشان دهنده عدم وجود ماده تاریک نیست، اما این ماده در محلی که ما انتظار داشتیم و به آن نیاز داشتیم نیست.

حتی ذرات ماده تاریک را نمی‌توان با ابزارهای موجود تشخیص داد، دانشمندان اعتقاد دارند که این ماده براساس تأثیر گرانشی که برماده قابل رویت چون کهکشان‌ها و خوشه‌های کهکشانی دارد، یک چهارم از جهان را تشکیل داده است.

ماده تاریک از زمان کشف در دهه 1930، به موضوع مهم شکل گیری نظریات کهکشانی تبدیل شده که براساس آن کارکرد ماده تاریک چنین تعریف می‌شود که این ماده به عنوان نوع چارچوب نامرئی است که ماده عادی از نظر گرانشی با آن ترکیب می‌شود تا ستاره‌ها و اجسام بزرگ‌تر را تشکیل دهند.

مونی بدین و همکارانش در این تحقیق از تلسکوپ لاسیلا و لاس کامپاناس در شیلی استفاده کرده اند تا محل دقیق حرکت‌های سه بعدی بیش از 400 ستاره بزرگ قرمز را که 13 هزار سال نوری از خورشید فاصله دارند را تعیین کنند.

ستاره‌ها در آسمان ممکن است بی حرکت به نظر برسند اما آنها مدام درحال حرکت هستند و در هر دقیقه به وسیله تأثیرات گرانشی اجسام اطراف از جمله ستاره‌های دیگر، ابرهای گاز یا دسته‌هایی از ماده تاریک حرکت می‌کنند.

این گروه تحقیقاتی اندازه گیری‌های خود را از حرکت‌های ستاره‌ای و حرکت‌های پیش بینی شده خود را در صورت این که حرکت‌های ستاره‌ای صرفا توسط ماده قابل رویت صورت بگیرد مورد مقایسه قرار دادند و در نهایت تعجب آنها، دو سری از این اندازه گیری‌ها بایکدیگر تطبیق یافت. به عبارت دیگر برای توضیح حرکت‌های خورشید و اجسام نزدیک آن، وجود ماده تاریک ضروری نیست.

مونی بدین اظهار داشت: این مشاهده نشان دهنده این حقیقت است که در این حجم از فضا هیچ ماده تاریکی وجود ندارد.

پاشنه آشیل تحقیقات ماده تاریک

آوی لئوب رئیس دپارتمان ستاره شناسی دانشگاه هاروارد که در این تحقیقات شرکت نکرده است اظهار داشت: این نتایج جدید با تردید همراه است چرا که آنها صرفا به ده فرضیه ساده سازی شده اتکا کرده‌اند.

برای مثال این تحلیل‌ها فرض کرده است که میانگین سرعتی که ستاره‌های مورد بحث در مرکز راه شیری حرکت می ‌کند یکسان است و به این موضوع توجه نکرده‌اند که فاصله ستاره‌ها از مرکز کهکشانی چقدر است. با علم به این که این سرعت برای ایجاد یک تصویر کامل از عوامل تأثیرگذار بر حرکت ستاره مهم است.

این درحالی است که لئوب اظهار داشت: این فرضیه به خودی خود نیازمند ماده تاریک است مگر این که میزان گرانش تغییر کند.

یکی از عللی که دانشمندان فکر می‌کنند ماده تاریک وجود دارد این است که ستاره‌ها در بخش‌های دورتر از کهکشان‌ها دور مرکز به سرعت ستاره‌های نزدیک تر به مرکز حرکت می‌کنند. قوانین گرانشی اظهار می‌دارد ستاره‌هایی که از چنین حرکت‌های سریعی برخوردارند و در لبه حاشیه‌ای کهکشان‌ها قرار دارند باید به فضا پرتاب شوند. به جای آن این نظریه اظهار می‌دارد که توده ماده تاریک آنها را در جای خود نگاه می دارد.