البته او در این سال‌ها در حال برنامه‌ریزی برای یک پروژه بلندپروازانه دیگر بود. پروژه‌ای که قرار است یک اتفاق در عرصه سینما باشد و با دوربین دیجیتالی سه‌بعدی ساخته خواهد شد.
این فیلم یک اکشن ماجرایی است که ماجراهایش در یک سیاره دور می‌گذرد. کامرون در گفت‌وگویی با نیوزویک می‌گوید که «تایتانیک» برایش حکم یک استثناء را دارد و در کار تازه‌اش بیش از فتح گیشه به ساختن فیلمی ماندگار می‌اندیشد.
- چرا این‌قدر طول کشید که یک فیلم داستانی دیگر بسازید؟
جواب دست به نقدی برای آن ندارم. در 10 سال گذشته 70 سفر اکتشافی به اقیانوس داشته‌ام و عاشق این دنیا هستم.
از زمان کودکی رؤیای اکتشافات حقیقی را داشتم. اما همیشه می‌دانستم که به سمت ساختن فیلم‌های داستانی بازخواهم گشت. ما حالا آواتار را اعلام کرده‌ایم در حالی که حدود یک سال و نیم است که روی آن کار می‌کنم.
- یک سال و نیم؟ نمی‌توانم باور کنم که آن را مسکوت گذاشته‌اید.
(می‌خندد) من هم نمی‌توانم. حدود 100 نفر داشتیم شبانه‌روزی روی آن کار می‌کردیم، اما همه کاملاً خودشان را وقف این کار کرده بودند. آن‌ها به این کار ایمان داشتند. مثل یک کالت می‌ماند. (می‌خندد) و به آن‌ها گفته شده بود که حتی در شرایط مشکوک هم سخنی به میان نیاورند.
- تایتانیک هنوز هم پرفروش‌ترین فیلم تاریخ سینما است. آیا این فشار را حس می‌کنید که خودتان را در اوج نگهدارید؟
من به آواتار به عنوان تلاشی برای پیشی گرفتن از تایتانیک نگاه نمی‌کنم. منظورم این است که نمی‌خواهم آن فیلم را شکست بدهم.
من ساختن فیلم‌هایی که پول دربیاورند و تماشاگران زیادی را جلب کنند دوست دارم اما تایتانیک یک استثناء بود. به همین دلیل ساده است که من از رقابت با خودم در سال‌های گذشته اجتناب کرده‌ام. اما موفقیت تایتانیک این فرصت را به من داد که با خیال آسوده به کارهای دیگر بپردازم.
- قرار است آواتار تابستان سال 2009 به نمایش دربیاید. زمان زیادی است.
کلاً برایم 4 سال طول خواهد کشید. اما من از 11 سال پیش که آن را نوشتم دلم می‌خواست آن را بسازم. فقط وقت می‌گذراندم تا از نظر تکنیکی ممکن بشود.
بنابراین سه بعدی را ساختم و این چالش که یک دنیای بیگانه را بسازم دوست داشتم. ما یک جهان از طرح‌های سیاه‌قلم ساختیم که واقعاً جالب بود.
- بیشتر فیلم‌هایتان یا در آب می‌گذرد یا فضا. یکی از دوستانم می‌گوید که شما از خاک می‌ترسید.
(می‌خندد) خوب، زمین به‌تازگی خیلی بغرنج شده است. به هر جایی که می‌رسیم جاده و پارک شده است. به گمانم من به دنبال ناشناخته‌ها هستم.
