به گزارش گیزمگ سازندگان این دیسک مصنوعی می‌گویند به جای جراحی برای برداشتن دیسک آسیب‌دیده (دیسککتومی) - و متصل کردن استخوان‌های مهرهها به هم برای پایدار کردن ستون فقرات در افراد مبتلا به بیماری شدید تحلیل‌رفتگی دیسک بینمهرهای یا "فتق دیسک"، می‌توان از آن برای جایگزینی دیسکهای آسیب‌دیده استفاده کرد.
این پژوهشگران می‌گویند این دیسک نسبت به ایمپلنت‌های فعلی که از فلز و پلاستیک ساخته شده‌اند، کارکرد بهتری دارد.
عمل دیسککتومی گرچه درد بیماران را تسکین می‌دهدد، اما اغلب باعث محدودیت حرکت ستون فقرات می‌شود.
دیسک بینمهرهای مانند یک تایر می‌مامند که بخش بیرونی آن به نام "آنولوس" از ماده‌ای سفت تشکیل شده است، و بخش درونی آن "نوکلئوس" از یک ماده ژلاتینی ساخته شده است که فشارها را جذب و وزن را تحمل می‌کند.
مهندسان در دانشگاه کورنل در ایتاکا و پزشکان در کالج پزشکی ویل کورنل در نیویورک دیسکهای مصنوعی با دو پلیمر طراحی کردند- کلاژن که بخش بیرونی دیسک را احاطه می‌کند و یک هیدروژل به نام آلیگنیت که در وسط قرار می‌گیرد.
آنها درون این ایمپلنت سلول‌هایی را وارد کردند که با تکثیر شدن ساختارهای درون این بافت جدید را ایجاد می‌کنند. پژوهشگران نشان دادند که با بالغ شدن این ایمپلنت مصنوعی به علت رشد سلول‌های درون آن در بدن، کارکرد آن بهبود پیدا می‌کند.
دکتر لاورنس بوناسار، استادیار مهندسی زیست‌پزشکی در کورنل در این باره می‌گوید: "ایمپلنت‌های ما 70 تا 80 درصد ارتفاع اولیه دیسک را حفظ کرده‌اند. در واقع خواص مکانیکی آنها با گذر زمان بهتر می‌شود."
سازمان غذا و داروی آمریکا در سال 2005 عمل جراحی برای درمان تحلیل‌رفتگی دیسکهای بینمهرهای را که شامل خارج کردن کامل دیسک آسیب‌دیده و جایگزین کردن آن با یک ایمپلنت متشکل از فلز و پلاستیک را حرکت طبیعی ستون فقرات را تقلید می‌کرد، مورد تایید قرار داد.
دکتر راجر هارتل، استادیار جراحی اعصاب در کالج پزشکی کورنل ویل و رئیس بخش جراحی ستون فقرات در بیمارستان یورک- پرسبیتارین در این باره می‌گوید: "ایمپلنت‌های استخوانی یا فلزی یا پلاستیکی ساختارهای پیچیده‌ای هستند که ممکن است برای ساختارهای در اطراف آنها حرکت می‌کنند، مشکل مکانیکی ایجاد کننتد و همچنین ممکن است در نتیجه فرسودگی قطعات فلز یا پلاستیک از آنها جدا شود و در بدن تجمع یابد."
اما هارتی می‌گوید از آنجایی که دیسکهای جدید با مهرهها تلفیق می‌شوند، مزیت فراوانی نسبت به ایمپلنت‌های معمول دارند. به گفته او با استفاده از این ایمپلنت این جراحی کمتر تهاجمی و ایمن‌تر می‌شود و اثرات جانبی درازمدت‌تری دارد.
