محیط را از نظر وای فای چک کردم، هم از طریق موبایل و هم از طریق لپ تاپم، هیچ شبکه‌ای را نشناخت که به معنی نبود اینترنت در محیط بود.
به سراغ کیوسک‌های اینترنتی مستقر در سالن رفتم که توسط شرکتی وابسته به صدا و سیما نصب شده است. با خرید یک کارت تلفن ثابت از بخش مطبوعات، تلاش کردم با این کیوسک‌ها به اینترنت متصل شوم. ظاهر کیوسک‌ها بسیار جذاب بود، لوگوهایی با موضوع کرایه خودرو، توریسم، ای‌میل، جست‌وجو و حتی وضع آب و هوا در صفحه کیوسک نقش بسته بود. ابتدا احساس خوبی به آدم دست می‌داد اما کیوسک کار نمی‌کرد و با وارد کردن کارت تلفن، هیچ تغییری در دستگاه مشاهده نمی‌شد.
بعدی را تست کردم همان وضعیت بود، دو تای دیگر از کیوسک‌ها خاموش بودند و زحمت مصرف برق را نیز نمی‌کشیدند، آخرین کیوسک را به‌عنوان آخرین امیدم تست کردم. کارت را شناخت و اعتبارش را نشان داد و هزینه اتصال به اینترنت را از قراری ساعتی 2400تومان اعلام کرد. البته این خوش‌بینی دیری نپایید، چرا که ماوس دستگاه کار نمی‌کرد و هر چه تلاش کرد علامت نشانگر روی صفحه مانیتور را به حرکت در آورم، از جایش تکان نمی‌خورد.
اینچنین بود که فهمیدم در فرودگاهی که عنوان بین‌المللی هم دارد، خبری از اینترنت نیست؛ چه رایگان و چه پولی. اگر یک مسافر خارجی گذرش به این فرودگاه بیفتد و بخواهد به اینترنت متصل شود باید تا مقصد بعدی منتظر بماند.
به تابلو دقت کردم. پرواز شماره 466 که قرار بود ساعت 16:20 پرواز کند، در ساعت 22 پرواز کرد. وقتی مسافران یک پرواز حدود 6 ساعت منتظر نگاه داشته شوند، می‌خواهید کسی برای نبود اینترنت در سالن فرودگاه اهمیتی قائل شود؟ آن پرواز با این اینترنت هماهنگ است.
