مهاجران ترکیه‌ای بیشترین گروه مهاجران در آلمان هستند. از چند دهه قبل تعداد آنها روزبه‌روز زیادتر شد تا جایی که چهره بعضی محله‌ها تغییر کرد. معمولاً نسل اول مهاجران که هنوز وابستگی‌هایی به کشور خود دارند بیشتر می‌خواهند بین مهاجران هم‌وطن خود و با فرهنگ آنها زندگی کنند و نسل دومی که در کشور مقصد به دنیا می‌آیند و خاطره‌ای از کشور پدر و مادرشان ندارند، راحت‌تر جذب فرهنگ کشور مقصد می‌شوند. درکشورهای چندفرهنگی مانند کانادا، استرالیا و امریکا این تفاوت‌ها پذیرفته شده است و بیشتر مردم یا خودشان یا اجدادشان مهاجرند، اما در اروپا وضعیت کمی فرق دارد. از حدود دهه 1960 میلادی مهاجرت به کشورهای اروپای غربی مانند انگلیس و فرانسه شروع شد.
کشورهای اروپایی با کمبود نیروی کار مواجه بودند و از کارگران موقت استقبال می‌کردند. ولی این کارگران بعد از مدتی خانواده‌های خودشان را هم آوردند. خانواده مهاجران معمولاً فقیر و پرجمعیت بودند که احتمال وقوع جرم را زیاد می‌کند. از طرف دیگر در دوران جنگ سرد این نظریه اجتماعی در بین اروپاییان رشد کرد که هرکسی که در کشور خودش در معرض خطر باشد می‌تواند به اروپا پناهنده شود و کشور اروپایی باید به او پناه دهد. بنابراین در مدت چند دهه این کشورها پر از مهاجر شد. قبلاً در اروپا کسی به تفاوت فرهنگی مهاجران اعتراض نمی‌کرد و رفتارهای فرهنگی متفاوت آنان به عنوان تنوع فرهنگی پذیرفته می‌شد؛ ولی مدتی است که محدودیت‌های قانونی برای کنترل فرهنگ مهاجران وضع می‌شود. بعضی از نظرسنجی‌ها و تفسیرها نشان می‌دهد نارضایتی از هجوم مهاجران در آلمان زیاد شده است و مرکل به عنوان بالاترین مقام سیاسی آلمان می‌گوید که طرح جامعه چندفرهنگی و زندگی و لذت بردن در کنار یکدیگر کاملاً شکست خورده است.
