حدود 55 میلیون سال پیش صفحه‌های چین و هند با هم برخورد کردند. بعد از این واقعه، زمین شناسان در مورد زمان دقیق وقوع آن اختلاف نظر پیدا کردند، طی این واقعه فلات هیمالیا- تبت ارتفاع یافته و چشم انداز ناهمواری را بوجود آورد که امروزه کوهنوردان و توریست‌های بسیاری از دور دنیا را جذب خود کرده است.
به گزارش خبرگزاری مهر، اکنون مطالعات جدیدی که در رابطه با سیر تکاملی گونه‌های مختلف قورباغه‌های ساکن آسیای شرقی انجام گرفته، ساعتی ژنتیکی را در اختیار زمین شناسان قرارداده است که با استفاده از آن می‌توانند زمان دقیق وقوع این تحول بزرگ در منطقه‌ای که امروز به عنوان "بام جهان" شناخته می‌شود را تعیین کنند.
محققان دانشگاه کالیفرنیا برکلی در مقاله‌ای به شرح کامل چگونگی انشعاب چهار دسته مختلف از گونه‌های قورباغه به واسطه چهار واقعه بزرگ تکتونیکی در این ناحیه پرداخته‌اند، مرحله‌ای که در آن گونه‌های جدید از اجدادی مشترک به وجود آمده و منشعب می‌شوند.
افزایش ارتفاعی که به واسطه برخورد دو صفحه هند و اروپا-آسیا ایجاد شد، منجر به شکل‌گیری موانع طبیعی شد که قورباغه‌ها را از محیط اطراف جدا ساخته و شرایطی مناسب برای ایجاد تنوع در گونه‌های قورباغه‌ها را طی گذر زمان به وجود آورد.
اولین شکاف در رابطه با اجداد قورباغه‌ها در حدود 27 میلیون سال پیش رخ داد. قورباغه‌های "نانورانا" در شمال و شمال شرقی فلات هیمالیا-تبت رشد کردند و دوزیستان "کوآسیپا" در قسمت شرق و جنوب شرقی فلات به نمو پرداختند.
تنوع گونه‌های دیگر حدود 23، 19 و 9 میلیون سال پیش و با پایان دوره‌ای جدید از هرج و مرج‌های زمین شناختی از قبیل شکل‌گرفتن مرتفع‌ترین رشته کوه جهان، تغییرات آب و هوایی و تغییر شکل دادن بخش وسیعی از جنوب شرق آسیا انجام گرفت.
وقفه در شکل‌گیری گونه‌های مختلف قورباغه‌ها در هر چند میلیون سال از نظریه‌ای که کمتر مورد پذیرش قرار دارد، پشتیبانی می‌کند، بر اساس این نظریه صفحه‌های هند و اروپا- آسیا نه به صورت متناوب بلکه با وقفه‌های زمانی خاصی با یکدیگر برخورد می‌کرده‌اند. در همین راستا مطالعه جدید نشانه‌های زمانی برای تعیین زمانی که چنین برخوردهایی رخ داده است را ارائه می‌کند.
امروزه گونه‌های مختلف قورباغه‌ها دو ویژگی خاص را با یکدیگر به اشتراک گذاشته‌اند، ستون فقرات قوی و دست‌های عضلانی که نشان دهنده سازگاری آنها برای زندگی در رودخانه‌های کوهستانی و شیبدار است. قورباغه‌های نر در زمان شدید بودن جریان آب از این بازوها که بیشتر به دست‌های "ملوان زبل" شباهت دارد برای محافظت از جفت خود استفاده می‌کنند.
به دلیل ظاهر مشابه میان قورباغه‌ها، دانشمندان هنوز نمی‌دانستند که آیا این جانداران متعلق به گونه جداگانه‌ای هستند یا خیر. تا زمانی که محققان با انجام آنالیزهای ژنتیکی دریافتند این قورباغه‌ها در گونه‌هایی مجزا و مستقل تکامل یافته‌اند.
