شاید یکی از مهمترین موانع حضور بانوان در صحنه‌های جهانی نحوه پوشش آنهاست که کنفدراسیونهای رشته‌های مختلف ورزشی در این‌باره سخت‌گیری می‌کنند، اما فدراسیونهای ورزشی در حوزه زنان در طول سالهای اخیر تلاش کرده‌اند تا با طراحی پوشش مناسب با حجاب اسلامی زمینه حضور بانوان ورزشکار را فراهم کنند و در برخی رشته‌های مهم نیز مانند والیبال، بسکتبال، کاراته، ووشو و... در حال طراحی پوششهایی هستند که نظر کنفدراسیونهای ورزشی نیز تأمین شود.
اما در بازیهای آسیایی 2006 دوحه زنان توانستند فقط در 7 رشته ورزشی اعزام شوند و این در حالی بود که رشته‌هایی چون والیبال، بسکتبال، فوتبال و برخی رشته‌های رزمی علی‌رغم تلاش نایب‌رئیسان فدراسیونها، نتوانستند امسال خود را به بازیهای دوحه برسانند.
با این وصف کمیته ملی المپیک که در ابتدا با اعزام شش رشته ورزشی بانوان شامل شطرنج، کاراته، تیراندازی، ووشو، تکواندو و دوومیدانی موافقت کرده بود با حذف دو رشته کاراته و ووشو، سه رشته دیگر شامل قایقرانی، سوارکاری و بدمینتون را جایگزین کرد.
با نگاهی به دوره‌های مختلف بازیهای آسیایی، در مجموع حضور بانوان نسبت به مردان نه‌تنها قابل قیاس نبوده است بلکه در قیاس با فعالیت آنان در رشته‌های مختلف به‌طور بسیار محدود در این نوع بازیها حضور یافته‌اند.به عنوان مثال در چهاردهمین دوره بازیهای آسیایی در بوسان- کره جنوبی که 4 سال قبل برگزار شد 12 زن ورزشکار ایرانی در 4 رشته قایقرانی، دوومیدانی، تکواندو و تیراندازی شرکت کردند و در سیزدهمین دوره نیز که در سال 1377 در بانکوک برگزار شد 13 زن و فقط در دو رشته قایقرانی و تیراندازی امکان حضور یافتند.
این رقم هرچند در بازیهای 2006 قطر افزایش یافته اما با واقعیتهای ورزش زنان در سطح حرفه‌ای فاصله پرنشدنی دارد. اما در اولین، دومین و سومین دوره بازیهای آسیایی در چین، فیلیپین (که ایران اصلاً شرکت نداشت) و توکیو زنان ورزشکار ایران اصلاً حضور نداشتند و در چهارمین دوره در جاکارتا سال 1962 زنان والیبالیست ایرانی با کسب مقام سومی مدال برنز آسیا را از آن خود کردند و این تنها سالی بود که والیبال زنان ایران شانس حضور در بازیهای منطقه‌ای را یافت.
در ششمین دوره سال 1970- تایلند نیز زنان حضور نداشتند و در هفتمین دوره بازیهای آسیایی سال 1974 در تهران بانوان در رشته شمشیربازی فلوره تیمی زنان موفق شدند مدال طلای آسیا را از آن خود کنند.در هشتمین، نهمین و دهمین دوره بازیهای آسیایی نیز زنان حضور نداشتند، تا این‌که در یازدهمین دوره در پکن 1990 در رشته تیراندازی بانوان شرکت کردند و هیچ مدالی نیز به‌دست نیاوردند.
با یک بررسی اجمالی در طول دوره‌های بازیهای آسیایی به نظر می‌رسد که نحوه حضور بانوان ورزشکار ایرانی در گرو تصمیماتی بوده است که بیشتر بنا به سلایق شخصی در این خصوص اتفاق افتاده است تا واقعیتهای فعالیت ورزش زنان در سطح حرفه‌ای و همگانی.هرچند در پانزدهمین دوره بازیهای آسیایی قطر زنان موفق شدند تا در رشته‌های بیشتر و ترکیب کامل‌تری حضور یابند اما هنوز تا واقعیت ورزش بانوان فاصله ای زیاد است.از دیگر سو، عدم حضور بانوان در عرصه‌های بین‌المللی ورزشی- حرفه‌ای موجب شده تا فاصله آنان با رقبای خارجی بیشتر شود و این مهم بر آینده ورزش نیمی از جامعه امروز تأثیرات سوئی گذاشته و خواهد گذاشت.
با نگاهی به جدول مدالهای بازیهای قطر مشاهده می‌شود که سهم زنان ورزشکار مدال‌آور نسبت به مردان به‌ویژه در چین حتی بیش از مردان است تا آنجا که در چین بیش از نیمی از مدالهای طلایی را زنان تصاحب کرده‌اند.
زنان ورزشکار ایران نیز با وجود محدودیت‌ها و مشکلات و موانع پیش روی برای توسعه رشته‌های مطلوب ورزشی خود حداکثر تلاش خود را در دوحه کردند تا از همین عرصه محدود مشارکت و از میان سکوهای بسیار بانوان رقیب سایر کشورها، جای اندکی را برای خود باز کنند و به باور کارشناسان مدال برنز ورزشکاران زن ایرانی معادل مدال طلای مردان ایران بود!
