فرانسیسکو پولیدو و پتر برتولد در انستیتو پرنده‌شناسی موسسه ماکس پلانک تحقیق میکنند. در این تحقیقات، ریخته ژنتیکی پرندگان مهاجر که هر سال مسیرهای کوتاه تا متوسط، یعنی تا حداکثر ۱۰۰ کیلومتر را طی میکنند بررسی می‌شود. این دو نفر بر اساس تحقیقات ژنتیکی مختلفی که تا کنون بر روی پرنده "سسک سر سیاه" صورت گرفته دریافتند که این پرندگان از دو نسل پیش علاقه کمتری به مهاجرت به مناطق جنوبی دارند.
به گزارش دویچه وله، قطار این پرندگان مهاجر اغلب پس از طی مسافت کوتاهی فرود می‌آید. فایده صرفنظر از طی مسیری طولانی تا جنوب برای پرنده روشن است: طی مسافت کوتاه‌تر در درجه نخست یعنی صرف انرژی و زمان کمتر. نکته مهم دیگر این که سسک‌های سرسیاه زودتر می‌توانند به موطنشان باز‌گردند. در نتیجه هم جای بهتری برای لانه‌سازی پیدا میکنند، و هم آرامش بیشتری برای تخمگذاری دارند. به این ترتیب این پرندگان حتی می‌توانند دوبار در سال تخمگذاری کنند.
فرانسیکو پولیدو توضیح می‌دهد:«ما فکر می‌کنیم که انتخاب مسیرهای کوتاه نخستین و مهم‌ترین مکانیسم تکاملی است که پرندگان در مقابل گرم شدن هوا از خود نشان دادند تا با شرایط تازه هماهنگ شوند.» مهاجرت در مورد پرندگانی که فاصله‌های کوتاه و متوسط را طی میکنند رفتاری ژنتیکی است. فرانسیکو پولیدو اضافه می‌کند:« بسیاری از پرندگان آوازخوان در این دو دسته قرار دارند. این تغییر رفتار، استراتژی موفقی برای ادامه بقای آنهاست.»
این استراتژی در مورد پرندگانی که مسیرهای طولانی را طی میکنند مانند لک‌لک‌ها اما کاربرد چندانی ندارد. این پرندگان بایستی از مسیرهای ناهمواری مانند صحراها یا دریاها عبور کنند. از این رو مکانیسم هماهنگی سریع با محیط، یعنی کوتاه کردن مسیر مهاجرت که به معنای فرود آمدن در چنین شرایط جغرافیایی است مقدور نیست.
