تصمیمات اتخاذ شده برای تعیین دستمزد عمدتا به نفع کارگران و بخش خصوصی نیست. معمولا این تصمیمات بعد از تصویب به اطلاع واحدهای تولیدی و بخش خصوصی می‌رسد که آنها را دچار بحران کرده و این شیوه در 2سال گذشته سابقه خوبی نداشته است. به‌نظر می‌رسد پایان سال زمان مناسبی برای اعلام میزان افزایش دستمزدها نیست.
در اسفندماه هزینه‌های نامحسوس، پرداخت‌های تحمیلی و تبلیغی بنگاه‌ها و واحدهای تولیدی بیشتر می‌شود. در اسفندماه در تمامی واحدهای تولیدی استرس و نوع نگاه کارگر برای اینکه چه زمانی از عیدی و پاداش خود استفاده کند وجود دارد که این امر موجب تنش در واحدهای تولیدی می‌شود.
به‌عنوان راهکار پیشنهاد می‌شود تا تعیین دستمزد و عیدی در پایان سال مشخص نشود و در طول سال به‌این موضوع پرداخته شود. مشکل دیگر درباره نحوه تعیین افزایش دستمزدها، بی‌توجهی به وضعیت منطقه‌ای است. تعیین نرخ دستمزد قاعدتا موجب افزایش نرخ تورم و قیمت مواداولیه می‌شود اما هزینه زندگی در شهرهای بزرگ و کوچک یکسان نیست و نباید برای آنها به یک میزان دستمزد تعیین کرد.
براساس قانون، می‌شود برای شهرهای بزرگ و کوچک و محروم نرخ دستمزد را به‌صورت جداگانه تعیین کرد که هم به کاهش تمرکز در پایتخت و هم به پراکندگی صنعت در تمامی نقاط کشور کمک می‌کند.
مسئله دیگری که در تعیین دستمزد برای سال آینده باید مورد توجه قرار گیرد این است که سال‌جاری، سال سختی برای صنعت و اقتصاد کشور بود. امروز بسیاری از واحدها، حقوق کارگران خود را پرداخت نکرده‌اند، فضای کارگر و کارفرما در حال حاضر ناپسند است و باید فضای عشق و علاقه به کار به‌وجود آید.
باید از کشورهای موفق الگوسازی کرد. نباید کارگر را در مقابل کارفرما قرار داد؛ چرا که در این صورت به اهداف سند چشم‌انداز دست نخواهیم یافت. وضعیت دستمزدها را باید طوری تعیین کرد که فشار بر تولیدکنندگان وارد نکند.
این سؤال مطرح است که چرا در طول 30سال بعد از انقلاب نتوانسته‌ایم فرمولی برای تعیین حقوق و دستمزد در ایران مشخص کنیم. امیدواریم این مسائل و بحث تعیین دستمزدها در طول سال مورد توجه و بررسی قرار گیرد تا در پایان سال واحدها دچار مشکل نشوند.
