همیشه از کارت‌پستال خوشم می‌آمد؛ چه کارت‌پستال‌هایی که در شمارگان بالا منتشر می‌شوند و چه آن‌هایی که کار دست هستند، یادگاری‌های ماندگار و ملموسی هستند که فراموش نمی‌شوند.
پنجمين سالانه‌ي تبادل چاپ دستي در نگارخانه‌ي لاله برپا بود و آثاري از اين دست يادگاري‌ها را به معرض تماشا گذاشته بود. آثار در ابعاد کوچک و با ظرافت و جزئيات خاصي طراحي شده‌اند.
محمدحسين سعلبيفرد، مدير نگارخانه درباره‌ي نمايشگاه مي‌گويد: «پنجمين سالانه‌ي تبادل چاپ دستي با هدف تبادل تجربيات هنرمندان هرسال برگزار مي‌شود.
چاپ‌دستي از رشته‌هايي است که در ايران مغفول واقع شده و تأثيرات زيادي دارد، خصوصاً در دنياي معاصر که معمولاً خريداري آثار هنري براي هرکسي امكان‌پذير نيست و با چاپ‌دستي هزينه‌ها کم‌تر مي‌شود.
هنرمندان در طول تاريخ سعي کرده‌اند در کنار هنرهايي مانند نقاشي و مجسمه‌سازي، چاپ دستي را هم دنبال کنند، چرا که مي‌توانند اثرشان را در شمارگان بالايي توليد کنند و به دست مخاطبان بيش‌تري برسانند.»
سعلبيفرد، درباره‌ي نحوه‌ي تبادل بين هنرمندان توضيح مي‌دهد: «هنرمندان تعداد واحد و يک‌شکلي از يک اثرشان را به ما مي‌دهند، ما به صورت تصادفي آن‌ها را در قالب 10تايي بينشان تقسيم مي‌کنيم.»
به گفته‌ي مدير نگارخانه يك دسته از مدعوين نمايشگاه کساني بودند که به‌طور تخصصي اين حرفه را دنبال مي‌کنند و دسته‌ي ديگر، هنرمنداني که غيرچاپگر هستند و امکانات چاپ‌دستي را براي دسته‌ي دوم فراهم کرده‌اند. بخشي از شرکت‌کنندگان نيز از طريق فراخوان عمومي آثارشان را فرستاده بودند.
او از وضعيت چاپ‌دستي امروز مي‌گويد: «چاپ‌دستي در دوره‌ي قاجار براي نشر اعلانات و روزنامه استفاده مي‌شد و بعد وقفه‌اي بين آن افتاد. به نظرم در يک دهه‌ي اخير هنرمندان به چاپ‌دستي روي آورده‌اند و شاهد کارگاه‌هاي چاپ‌دستي هستيم و لوازم آن در دسترس قرار گرفته است.»
در روز افتتاحيه، هنرمندان هم حضور داشتند. فريده صميمي از شرکت‌کنندگان اين نمايشگاه كه در رشته‌ي نقاشي تحصيل كرده و يک سال است که به‌طور جدي چاپ دستي انجام مي‌دهد، درباره‌ي اثرش و تکنيکي که در برخي آثار ديگر هم وجود دارد، مي‌گويد:
«موضوع نمايشگاه درباره‌ي بهار و طبيعت است. اثر من پافيلي نام دارد؛ نوعي کاکتوس با حالتي خشک‌شده. من سعي کردم با خط و سطح، اين گياه را نشان بدهم. از تکنيک اچينگ و آکواتينت استفاده کردم.
اچينگ با گذاشتن خط‌ها ايجاد مي‌شود و بعد اثر بايد در اسيد قرار بگيرد و هرچه بيش‌تر بماند، خط‌ها پررنگ‌تر مي‌شوند. اما آکواتينت تکنيکي شبيه آبرنگ است و توناليته‌ي خاکستري دارد. اين هم با ماندن بيش‌تر در اسيد تيره‌تر مي‌شود.»
يكي ديگر از هنرمندان شرکت‌کننده فاطمه ابراهيمي است كه شش سال در حوزه‌ي گرافيک، تايپوگرافي و نقاشي کار کرده و اثر «تاريکي» را با استفاده از عکس‌هاي خودش کلاژ کرده است. او هم از اين دو تکنيک بهره برده و مي‌گويد كه آکواتينت باعث مي‌شود در اثر، بافت داشته باشيم.
او در پاسخ به سؤالم که نوجوانان چگونه مي‌توانند اين حرفه را دنبال کنند، مي‌گويد: «از آن‌جايي‌که اسيد ابزار اين کار است، اين‌كار براي نوجوانان کمي خطرناک است. بهتر است نوجوانان حداقل از 16سالگي شروع کنند و مراقب باشند. ابزارش هم گران نيست و مي‌توانند به آن دسترسي پيدا کنند.»
-700.jpg)
نظر شما