فعالیت‌ها
فیگو در دوازده سالگی به استخدام تیم نوجوانان اسپورتینگ لیسبون درآمد. وقتی هفده سال داشت، برای تیم بزرگسالان اسپورتینگ در لیگ فوتبال پرتغال به میدان رفت. وی در نوزده سالگی توجه جهان فوتبال را به خود جلب کرد.
بدین ترتیب فیگو در سال ۱۹۸۹ به عنوان عضوی از تیم ملی زیر ۱۶ سال پرتغال به مقام سوم جهان در اسکاتلند رسید. دو سال بعد با تیم زیر ۲۰ سال پرتغال قهرمان جام جهانی جوانان در کشور خودش شد.
در سال ۱۹۹۵ از اسپورتینگ لیسبون راهی اف.ث. بارسلونا شد. در آنجا با مربیان بزرگی چون یوهان کرایف، بابی رابسون و لوئیز فان گال تمرین کرد و به یکی از معروف‌ترین فوتبالیست‌های آن زمان تبدیل شد.
پس از جام ملت‌های ۲۰۰۰ اروپا در بلژیک و هلند، که به عنوان بهترین بازیکن آن جام نیز شناخته شد، با قرادادی به مبلغ ۶۰ میلیون یورو که درآن زمان یک رکورد محسوب می‌شد، به رئال مادرید پیوست. قراردادی که تا امروز چهارمین قرارداد سنگین تاریخ فوتبال می‌باشد.
در ۱۸ آگوست سال ۲۰۰۴ در مادرید کناره‌گیری‌اش از تیم ملی پرتغال را اعلام کرد، اما در ۴ ژوئن سال ۲۰۰۵ در جام جهانی ۲۰۰۶ در مقابل اسلواکی به میدان بازگشت.
در ژوئن سال ۲۰۰۵ از آنجایی که به وضوح در برنامه‌های وندرلی لوکزامبورگو، سرمربی رئال جایی نداشت، توسط این تیم برای انتقال به تیمی دیگر آزاد گذاشته شد و بدین ترتیب به اینتر میلان پیوست.
در ۸ ژولای سال ۲۰۰۶ در شکست ۱ بر ۳ در مقابل تیم ملی آلمان در دیدار رده‌بندی جام جهانی، آخرین بازی‌اش برای تیم ملی پرتغال را انجام داد.
فیگو در پایان فصل ۰۷/۲۰۰۶ قصد داشت به تیم الاتحاد جده عربستان بپیوندد تا فعالیتش را در آنجا به پایان برساند. او ابتدا یک پیش قرارداد با این تیم برای یک سال بازی امضاء کرد و قرار شد از اول ژولای سال ۲۰۰۷ در این تیم بازی کند. اما گویا مشکلاتی بین او و باشگاه به وجود آمد و این انتقال به انجام نرسید. به همین علت فیگو تصمیم گرفت یک فصل دیگر در اینتر میلان بماند و در آنجا یک قرارداد یک ساله به امضاء رساند.
در ۴ نوامبر سال ۲۰۰۷ در یک دیدار در سری A در مقابل یوونتوس تورین در پی خطای پاول ندود، برای چندمین بار پایش شکست. در ۱۶ فوریه سال ۲۰۰۸ در بازی مقابل لیوورنو دوباره به میدان بازگشت. پس از چندین بار اختلاف‌نظر با روبرتو مانچینی، سرمربی اینتر، تصمیم گرفت در پایان فصل این تیم را ترک کند. اما وقتی هم‌وطن وی، خوزه مورینیو جانشین مانچینی شد، قراردادش را یک سال دیگر با اینتر تمدید کرد.
در ۳۰ مه سال ۲۰۰۹، کمی پس از قهرمانی در لیگ فوتبال دسته اول ایتالیا، در وب‌سایت رسمی باشگاه اعلام کرد که دیگر قراردادش را با این تیم تمدید نمی‌کند و می‌خواهد در یک باشگاه کوچک پرتغال به فعالیتش خاتمه دهد.
فیگو رکورددار بازی ملی در پرتغال است و در کنار اوزه‌بیو یکی از موفق‌ترین فوتبالیست‌های این کشور می‌باشد.
فیگو با وجود خداحافظی از فوتبال ولی همچنان در صحنه فوتبال حضور دارد و به عنوان یکی از مدیران ارشد باشگاه اینتر میلان فعالیت می‌کند.
عناوین و موفقیت‌ها
به عنوان بازیکن ملی:
مقام سوم جام جهانی زیر ۱۶ سال: ۱۹۸۹
قهرمان جام جهانی جوانان: ۱۹۹۱
نایب قهرمان اروپا: ۲۰۰۴
مقام چهارم جهان: ۲۰۰۶
به عنوان بازیکن باشگاهی:
قهرمان جام حذفی پرتغال: ۱۹۹۵
قهرمان جام حذفی اسپانیا: ۱۹۹۷، ۱۹۹۸
قهرمان جام در جام اروپا: ۱۹۹۷
قهرمان سوپر جام اسپلنیا: ۱۹۹۹
قهرمان لیگ قهرمانان اروپا: ۲۰۰۲
قهرمان سوپر جام اروپا: ۲۰۰۲
قهرمان باشگاه‌های جهان: ۲۰۰۲
قهرمان باشگاه‌های اسپانیا: ۱۹۹۸، ۱۹۹۹، ۲۰۰۱، ۲۰۰۳
قهرمان جام حذفی ایتالیا: ۲۰۰۶
قهرمان سوپر جام ایتالیا: ۲۰۰۶، ۲۰۰۸
قهرمان باشگاه‌های ایتالیا: ۲۰۰۶، ۲۰۰۷، ۲۰۰۸، ۲۰۰۹
افتخارات شخصی
مرد سال فوتبال اروپا: ۲۰۰۰
مرد سال فوتبال جهان: ۲۰۰۱
مرد سال فوتبال پرتغال: ۱۹۹۵، ۱۹۹۶، ۱۹۹۷، ۱۹۹۸، ۱۹۹۹، ۲۰۰۰
