این شبکه به عنوان ستون اصلی سیستم حملونقل عمومی در سنگاپور با 1.564 نفر مسافر در روز خیلی سریع گسترش یافت.
مترو سنگاپور دارای 4 خط، 70 ایستگاه و 118.9 کیلومتر طول است.
در حال حاضر 73 قطار تمام اتوماتیک و بدون راننده است. قرار است تا سال 2016 تمام قطارها بدون راننده باشد.
ساعت کار مترو از 5:30 بامداد تا یک نیمه شب و فاصله بین قطارها 8-3 دقیقه است. این خدمات در هنگام تعطیلات رسمی بیشتر می‌شود.
تمام ایستگاه‌ها به جز "وودلیف" فعالند.
هدف مقامات از توسعه سیستم، اتصال حومه به شهر سنگاپور بوده است.
تاریخچه:
بعد از بحث‌های متعدد بر سر توسعه ناوگان اتوبوس‌رانی یا سیستم حملونقل سریع در سال 1967، سرانجام بزرگ‌ترین پروژه عمومی سنگاپور با بودجه 5 میلیارد دلار در اکتبر 1983 در خیابان "شان" آغاز شد.
شبکه در چند مرحله ساخته شد. خط شمال به جنوب به دلیل گذشتن از مرکز شهر و شلوغی اولویت داشت. در سال 1987 اولین بخش به طول 6 کیلومتر و 5 ایستگاه بهره‌برداری شد.
تسهیلات:
ایستگاه‌های مترو سنگاپور آن‌قدر عمیق است که بتوان به عنوان پناهگاه استفاده کرد.
سرویس تلفن همراه در تمام ایستگاه‌ها فعال است.
در قطارها و ایستگاه‌های زیر زمین تهویه مطبوع وجود دارد.
هر ایستگاه مجهز به دستگاه‌های فروش بلیت برای عموم است.
اطلاعات مربوط به قطارها و اعلانات را می‌توان از طریق تلویزیون‌های پلاسما دنبال کرد.
در ایستگاه‌های اصلی، فروشگاه، کیوسک، سوپرمارکت و ... وجود دارد.
سرعت پله‌های برقی 50% درصد بیشتر از پله‌برقی‌های عادی است.
تسهیلات برای معلولان و سالمندان نیز مهیاست.
اقدامات امنیتی:
اگرچه میزان جرم و جنایت و اقدامات تروریستی بالا نیست اما دوربین‌های مداربسته برای ایجاد امنیت بیشتر نصب شده است.
بعد از بمب‌گذاری قطار مادرید در سال 2004، ماموران با لباس‌های شخصی و به صورت غیر‌مسلح رفتارها را رصد می‌کردند.
تمام سطل‌های زباله و صندوق‌های پست به منظور از بین رفتن خطر بمب‌گذاری از داخل ایستگاه‌ها به ورودی‌ها انتقال یافت.
گرفتن عکس بدون اجازه قبلی ممنوع است.
از سال 2005 با تشکیل واحد پلیس مترو، نیروهای پلیس این بار به صورت مسلح در ایستگاه‌ها و قطارها حضور یافتند.
به منظور جلوگیری از خودکشی، کنترل دما و عدم دسترسی به محدوده‌های ممنوع، درهای محافظ در تمام ایستگاه‌های زیر زمینی نصب شده است.
