و برادرانی داشتیم که ما را موش و خرگوش می‌دانستند! (همان شعر معروف کودکی) و به برادران ما می‌گفتند مرد گریه نمی‌کند، زیاد نمی‌خندد و... اما وقتی ما می‌خندیدیم یا گریه می‌کردیم، قربان صدقه‌مان می‌رفتند. تشویق شدیم و یاد گرفتیم احساساتمان را بروز دهیم. هنگام شادی و ناراحتی پرهیجان باشیم. وقتی شادیم می‌توانیم بلند بخندیم و بالا و پایین بپریم و... چون ما دختر بودیم.
«شادی رضایت خاطر داشتن است. وقتی به چیزی می‌رسی که می‌خواهی، اساس شادی تو ریخته می‌شود و احساس آرامش می‌کنی. در بحث بیولوژیکی، آندرفین‌ها در مغز ریخته می‌شوند و آدم‌ها شاد می‌شوند.
وقتی چیزهایی که دوست داری، می‌شنوی و یا به خواسته‌ات می‌رسی وقتی یک بازی می‌کنی و یا حتی موسیقی مورد علاقه‌ات را گوش می‌دهی و یا در جمع همسن‌و سالانت هستی و... همه اینها می‌توانند باعث شادی شوند.» اینها را محمدعلی خسروی روان‌شناس و مشاور می‌گوید.
عکس: محمود اعتمادی
دوم: من و تو نوجوانیم. حالا دیگر روزهای کودکی گذشته. ما به عنوان یک دختر در خانه، خانواده، در اجتماع و حتی در جمع‌های فامیلی باید مراقب رفتار خودمان باشیم. شادی‌ها، خنده‌ها و... بهتر است کنترل شده باشد! دیگر تشویق نمی‌شویم به بروز حس‌های شادی. این روزها، نازنین‌اند. خنده‌هایشان دیگر هیچ وقت در زندگی تکرار نمی‌شوند. باید از خنده‌هایمان که ارزشمندند، مراقبت کنیم. محمدعلی خسروی می‌گوید: «شادی‌های دخترها و پسرها فرق چندانی با هم ندارند. ممکن است جای بروز شادی‌هایشان متفاوت باشد و یا میزانی که ابراز می‌کنند فرق داشته باشد اما در اساس، تفاوت آنچنانی ندارد. البته بروز شادی در دخترها بیشتر از پسرهاست. وقتی خانم‌ها شاد می‌شوند بیشتر نشان می‌دهند، در حدی که درکش برای یک مرد یا پسر دشوار است که آیا این‌قدر نیاز است که برای این شادی جیغ بکشید!
البته به پسرها از کودکی گفته‌اند احساساتتان را بروز ندهید و درباره دخترها برعکس؛ در کودکی بروز احساسات را تشویق می‌کنند.»
می پرسیم :« خب این مسئله تناقض ایجاد نمی‌کندکه یکباره باید جلوی احساسات و شادی شان را بگیرند؟»
«البته تأثیر دارد. دخترها اغلب بیشتر از پسرها دچار افسردگی می‌شوند. اضطراب دارند و اختلالات رفتاری در آنها بیشتر است. البته هر انسانی وقتی نتواند احساس شادی‌اش را بروز دهد دچار مشکل می‌شود. پسرها و مردها هم دچار مشکل‌اند. از کودکی تا بزرگی از آنها خواسته می‌شود جلوی بروز احساساتشان را بگیرند و وقتی شادند زیادی شادی نکنند.»
سوم: یاد گرفته‌اید چه‌طور یک‌دفعه ترمز کنید و کجا گاز بدهید، کجا می‌توانید شادی‌هایتان را از ته دل فریاد بکشید، درست مثل کودکی‌تان که موهایتان را بافته بودید و دامن چین‌دار می‌پوشیدید؟!
و خسروی ادامه می‌دهد: «استادیوم جایی است که می‌توانند در آن فریاد بکشند، شادی کنند و تخلیه هیجانی کنند. حداقل در رقابت‌های بانوان، داخلی یا ملی می‌توانند شرکت کنند. دخترها اگر پایشان به این مکان‌های ورزشی باز شود خیلی کمک می‌شود تا شادی‌شان را بتوانند جایی ابراز کنند. لازمه این کار این است که تبلیغاتی صورت بگیرد که خانواده‌ها به سمت ورزش بروند. وقتی به استادیوم‌های بانوان بروند دیگر کسی مزاحمشان نمی‌شود و به راحتی می‌توانند شادی‌های نهفته و سرکوب شده درون خود را ابراز کنند.
و وقتی بتوانند رضایت خانواده را جلب کنند به طوری که خانواده به او و همکلاسی‌هایش اعتماد کامل داشته باشند، می‌توانند رفت و آمدهای خانوادگی را باب کنند و میان جمع دوستانشان شاد باشند. به هرحال اگر در همان لحظه‌ای که شادند نمی‌توانند بروز دهند، جاهایی هست که مورد تأیید خانواده‌هاست و می‌توانند لحظه‌های شادی را در آن تجربه کنند.»
شادی مهمان لحظه‌هایتان، روز دختران مبارک!
