این دژ از استراتژیک‌ترین قلاع دفاعی دوره اسماعیلیان به شمار می‌آید. زیرا در محل تقاطع طالقان رود و الموت رود قرار گرفته و به خاطر تسلطش بر سراسر منطقه، گلوگاه مهمی برای رویارویی با مهاجمانی است که به دره گام می‌گذارند.
راه دسترسی به دژ بیدلان بسیار دشوار است و به دره‌هایی با عمق بیش از 600 متر منتهی می‌گردد که با دیواره‌های بلند و برج‌های مستحکم تسخیرناپذیر می‌نماید.
وجود 8 مخزن بزرگ آب که با عرض تقریبی 1/75 و درازای 6 تا 16 متر در دل سنگ کنده شده‌اند از عزم جدی قلعه نشینان برای پایداری در محاصره‌های طولانی حکایت دارد.
ویژگی منحصر بفرد دژ شیرکوه، قلعه‌ای ایذایی است که در 3/5 کیلومتری غرب آن قرار دارد و برجک نامیده می‌شود و برای اشراف کامل به عبورکنندگان از تنگه طالقان ساخته شده است.
غیر از بقایای دیواره‌ها، برج‌ها، گذرگاه سرپوشیده و سنگرهای نگهبانی کنده شده در دل تخته سنگ‌ها، تنوری سنگی به ارتفاع 1/60 و قطر 1/75 متر را باید از آثار دژشیرکوه به حساب آورد.
