فیلمی که سرانجام ییمو آن را کارگردانی کرد.«هزاران مایل تنها راندن» داستان تأثیر‌گذار سفر مردی است در قلب چین؛ ماجرای جدایی و بعد تفاهم یک پدر و پسر. نقش پیرمرد را کن تاکاکورا بازیگر افسانه‌ای سینمای ژاپن بازی می‌کند.
بازیگری که اگر در فیلم حاضر نمی‌شد، ژانگ ییمو آن را کلید نمی‌زد. ژانگ ییمو خودش در این رابطه می‌گوید: «این داستان به دلیل تمایل من برای کار با کن تاکاکورا شکل گرفت. تاکاکورا قهرمان دوران کودکی من است و کار کردن با او همواره برایم رویا بود. پنج شش سال است که در مورد «هزاران مایل تنها راندن» با او صحبت کرده‌ام. کار با کن تاکاکورا تجربه بسیار دلپذیری بود. او بازیگری فداکار و بخشنده و انسانی شریف است.»
«هزاران مایل تنها راندن» ماجرای گوای چی تاکاتا (کن تاکاکورا) است که برای نخستین بار پس از سال‌ها دهکده آرام خود را به مقصد توکیو ترک می‌کند. او در روستایی واقع در شمال غربی ژاپن زندگی می‌کند.
وقتی عروسش ری با او تماس می‌گیرد و خبر می‌دهد که پسرش کن ای چی به شدت بیمار است و سراغ پدرش را می‌گیرد، تاکاتا پس از سال‌ها کدورت به سراغ پسرش می‌رود؛ هر چند وقتی او به شهر می‌رسد متوجه می‌شود که پسرش در بستر بیماری هم حاضر به پذیرش پدر نیست.
کوشش پیرمرد برای رفع کدورت با پسر در نهایت به واسطه ترانه «هزاران مایل تنها راندن» از اثر کلاسیک «عشق عوالم سه‌گانه» به سفری در قلب چین ختم می‌شود. چون تاکاتا تصمیم می‌گیرد لی‌جیامین را یافته و ماجرای او را برای پسر در حال مرگش ضبط کند.
در واقع پیرمرد می‌خواهد با این کار کدورت میان خود و فرزندش را از میان ببرد. در طول سفری اودیسه‌وار به چین، تاکاتا با آدم‌های زیادی برخورد می‌کند که هر کدام تأثیر خاصی را بر او می‌گذارند و در نهایت پیرمرد مهربانی را کشف می‌کند و حسی از خانواده‌ای که سال‌ها پیش از دست داده بود را بازمی‌یابد.
فیلم به گفته سازنده‌اش قرار بوده مبین عشق بی‌قید و شرط و روابط ساده میان انسان‌ها باشد و برای نمایش لایه‌های عمیق‌تری از احساس، فیلمساز از مناظر طبیعت نیز بهره گرفته است.ساختمان بصری خاص آثار ییمو در این فیلم کاملاً متفاوت از دیگر ساخته‌هایش، همچنان لحاظ شده است. تصاویری شاعرانه و پر از جزئیات که اصلاً مهم‌ترین مشخصه آثار ژانگ ییمو است.
ییمو در این‌باره می‌گوید: «مایل بودم «هزاران مایل تنها راندن» همچون یک نقاشی طبیعت بی‌جان، تصویری صمیمی از عشق پدر و فرزند ارائه دهد.»
چالش بزرگ ژانگ ییمو در فیلم تازه‌اش، انتقال احساس بدون افتادن در دام مایه‌های سوزناک بوده است. اینکه چگونه می‌توان فیلمی پر از احساس ساخت که البته احساساتی به معنای منفی‌اش نباشد.
