در این راهنمای جدید بر اهمیت فشار مؤثر برروی قفسه سینه (فشار سریع و قوی) و تداوم آن تأکید می شود. در زیر خلاصه ای از این راهنما را می آوریم:
به اورژانس تلفن کنید.
اولین کاری که باید انجام دهید تلفن کردن به سرویس اورژانس است. در برخی مناطق دنیا آمبولانس در عرض 7 تا 8 دقیقه به محل حادثه می رسد. هنگامی که به سرویس اورژانس تلفن می‌کنید.مسئول اورژانس ممکن است در مورد نوع حادثه، نوع کمک در دسترس و بالاخره محلتان از شما سؤال کند. سعی کنید آرامش خود را حفظ کنید و به بهترین وجه به سؤالات پاسخ دهید.
توجه داشته باشید که جریان خونی که در جریان احیای قلب و ریه در عروق ایجاد می‌شود برای حفظ بافت مغز مهم است و چند دقیقه تأخیر می‌تواند باعث مرگ شود. بنابراین در صورت امکان بهتر است یک نفر عملیات احیا را آغاز کند و فرد دیگری به اورژانس تلفن کند. در این مرحله اگر بتوانید به یک دستگاه شوک دهنده (دفیبریلاتور) دسترسی پیدا کنید باید احیا را با آن انجام دهید.
باز کردن راه هوایی و بررسی تنفس بیمار.
هدف از باز کردن راه هوایی این است که امکان تنفس برای فرد فراهم شود. در گذشته توصیه می شد با قلاب کردن انگشتان به دور فک و کشیدن آن به جلو راه هوایی باز شود (مانور جلو بردن فک Jaw thrust).
اما انجام این مانور مشکل است و امروزه تصور می شود که نسبت به سایر روش ها از لحاظ آسیب به گردن بی‌خطرتر نیست. بنابراین در حال انجام مانور استاندارد "کج کردن سر- بلند کردن چانه" توصیه می شود برای انجام این کار روی پیشانی به سمت پایین فشار بیاورید و چانه را بالا بکشید. سپس باید ببینید آیا بیمار خودش نفس می کشد یا نه.
پس از ایست قلبی، اغلب افراد حالتی از فروبردن هوا را نشان می‌دهند که نباید آن را با نفس کشیدن طبیعی اشتباه کرد. اگر بیمار به شما پاسخ نمی‌دهد و دارد هوا را فرو می‌برد، نشانه آن است که ایست قلبی پیدا کرده است.
دو تنفس مصنوعی هر کدام به مدت یک ثانیه انجام دهید به طوری که قفسه سینه بالا رود.
برای انجام تنفس مصنوعی بینی بیمار را با دست ببندید و دهانتان روی دهان او بگذارید و هوا را درون ریه او بدمید تا حدی که قفسه سینه بالا رود. قبلاً توصیه می‌شد که ضمن انجام تنفس مصنوعی هوا با شدت به درون ریه ها دمیده شده. اما از آنجایی که این کار ممکن است تأثیر فشار بر روی قفسه سینه را کاهش دهد و ضمنا جریان خون در ریه ها در ایست قلبی چندان زیاد نیست، به دمیدن هوا با شدت زیاد نیازی نیست و دمیدن هوا در حدی که باعث بلندشدن قفسه سینه شود کافی است.
تنفس مصنوعی به خصوص برای کودکان یا افرادی که چند دقیقه ای است دچار ایست قلبی شده اند و میزان اکسیژن در خونشان کاهش یافته است اهمیت دارد.
اما در چند دقیقه اول ایست قلبی فشار بر روی قفسه سینه یا ماساژ قلبی اهمیت بسیار بیشتری دارد. بنابراین انجام تنفس مصنوعی نباید باعث به تأخیر انداختن ماساژ قلبی شود.
فشار بر روی قفسه سینه (ماساژ قلبی) را آغاز کنید.
قبلاً توصیه می‌شد که برای بزرگسالان به ازای هر 15 ماساژ قلبی 2 تنفس مصنوعی و برای کودکان و نوزادان به ازای هر 5 ماساژ قلبی 2 تنفس مصنوعی انجام شود. در حال حاضر به جز در مورد نوزادان توصیه می شود که 30 ماساژ قلبی برای هر دو تنفس مصنوعی انجام شود.
فشار بر روی قفسه سینه باید سریع و قوی باشد و با سرعت 100 فشار در دقیقه انجام شود. با این حال باید زمان کافی برای برگشت قفسه سینه به بالا داده شود، به طوری که فشارهای متوالی خون را به درون دستگاه گردش خون براند. برای انجام ماساژ قلبی پاشنه یک دست را باید در مرکز قفسه سینه پایین سر سینه ها قرار داد و دست دوم را باید روی اولی گذاشت به طوری که بتوان با حداکثر قدرت به پایین فشار آورد. با هر فشار قفسه سینه باید به اندازه 5/3 تا 5 سانتی متر پایین برود.
در صورت دسترسی به دستگاه شوک دهنده به بیمار شوک بدهید.
البته نباید عملیات احیا را برای به دست آوردن دستگاه شوک دهنده به تأخیر انداخت اما اگر این دستگاه در دسترس باشد بهتر است با سرعت از آن استفاده کنید و به بیمار شوک بدهید. در حال حاضر این دستگاه ها طوری طراحی شده اند که اگر شوک بتواند به بیمار کمک کند، یک شوک برای او کافی باشد. البته ممکن است چند دقیقه ای پس از شوک دادن طول بکشد تا ضربان قلب قابل شناسایی شود. بنابراین در صورت دسترسی به دستگاه شوک دهنده (دفیبریلاتور) احیای قلبی- ریوی را می توانید بعد از دادن یک شوک واحد شروع کنید. پس با انجام دو دقیقه عملیات احیا می توانید ریتم قلب بیمار را بررسی کنید و در صورت لزوم دوباره به او شوک دهید.
