کمیک‌استریپ، با تعریف ویل‌آیسنر-کارتونیست- همان هنر متوالی است ولی شرح روایت و بیان ماجراها به زبان تصویر و گاهی استفاده از دیالوگ، به زمان مصر باستان بر می‌گردد. اما اگر شرح روایت‌های مدرن را در نظر بگیریم، اولین کمیک استریپ روزنامه‌ای در سال ۱۸۹۵ در روزنامه نیویورک ورلد به چاپ رسید.
این کمیک استریپ که پسر زرد نام داشت اولین کمیکی بود که از بادکنک‌های گفتاری برای نشان دادن صحبت‌های شخصیت‌هایش استفاده می‌کرد و به‌صورت هفتگی چاپ می‌شد، روشی که امروزه نیز رایج‌ترین شیوه نمایش کلام در کمیک استریپ است. پس از پیدایش پسر زرد که تیراژ روزنامه‌اش را به‌طور محسوسی بالا برده بود، روزنامه‌های دیگر نیز اقدام به چاپ کردن داستان‌های مصور کردند و خیلی زود صد‌ها کمیک استریپ مختلف به وجود آمد.
گارفیلد، دونزبری، کلوین ،هوبز و پیناتز نام‌هایی هستند که اگرچه ممکن است کمتر کسی در ایران با آنها آشنا باشد، ولی در اروپا و به‌خصوص آمریکا اکثر مردم دست کم نام آنها را دیده یا شنیده‌اند.
کمیک استریپ اما در سال‌های اخیر وقتی روی پرده نقره‌ای سینما جان گرفت، بار دیگر زنده شد. شخصیت‌هایی چون مرد عنکبوتی یا حتی فیلم‌هایی نظیر «300» و «پرسپولیس» نیز از لابه لای کمیک استریپ‌های کتاب یا مجلات به سینما آمدند. جای خالی این مقوله با وجود تلاش‌های زیاد در سال‌های اخیر در ایران به شدت خالی بود اما اکنون مدتی است که ماهنامه جدیدی با نام «جدید» با صاحب امتیازی و مدیر مسئولی محمدرضا زائری و سردبیری نریمان فرامرزی به شماره پنجم خود رسیده است.
ماهنامه جدید در 64 صفحه لیتوگلاس صرفا به کمیک استریپ می‌پردازد وجز سرمقاله و فهرست باقی صفحات آن پر از نقاشی‌های کمیک استریپی است. کمیک استریپ هنر بازگو کردن داستان توسط نقاشی است. کمیک استریپ‌ها معمولا عنوان و شخصیت‌های ثابتی دارند و در هر قسمت داستان یا طنزی را با کمک تصویرهایی - که در چند فریم به‌صورت نواری کنارهم چیده شده‌اند - بازگو می‌کنند.
در واقع کمیک استریپ همانند یک سریال تلویزیونی است با این تفاوت که داستان‌های کمیک استریپ لزوما دنباله دار نیستند. اما شخصیت‌های یک کمیک استریپ مثل شخصیت‌های سریال‌های تلویزیونی با مخاطبان ارتباط برقرار می‌کنند و در بسیاری از مواقع این، شخصیت‌ها هستند که خوانندگان را به‌خود جذب می‌کنند.
سابقه کمیک استریپ در غرب به بیش از صد سال می‌رسد و کمتر روزنامه‌ای است که بخشی مربوط به کمیک استریپ نداشته باشد. کمیک استریپ‌های روزنامه‌ای معمولا در طول هفته به‌صورت سیاه و سفید و در یک نوار عرضی چاپ می‌شوند و در روزهای یکشنبه کمی طولانی‌تر و به‌طور رنگی به چاپ می‌رسند.
معمولا کمیک استریپ‌های روزنامه‌ای مشخصات منحصر به فردی دارند و از نظر فرم و محتوا از چارچوب خاصی پیروی می‌کنند. تعداد فریم یا پانل‌هایی که هر قسمت از یک کمیک استریپ را تشکیل می‌دهند معمولا ثابت است و از پنج یا شش فریم تجاوز نمی‌کند. داستان‌های هر کمیک استریپ هم از تعداد محدودی شخصیت ثابت استفاده می‌کنند که به‌طور مکرر در هر قسمت از مجموعه حضور می‌یابند.
علاوه بر داشتن شخصیت‌های ثابت، کمیک‌ها معمولا طول عمری طولانی دارند. به‌عنوان مثال، چارلز شولتز، کمیک استریپ مشهور پیناتز را از سال ۱۹۵۰ تا هنگام مرگش در سال ۲۰۰۰، به‌مدت ۵۰ سال به‌طور مداوم تولید می‌کرد.
گارفیلد، کمیک استریپ مشهور دیگری که روزانه در بیش از ۲۵۰۰ نشریه دنیا به چاپ می‌رسد از سال ۱۹۷۸ تا کنون توسط جیم دیویس و دستیارانش در حال تولید است.بسیاری از کمیک استریپ‌ها به داستان‌های طنز جهانشمولی می‌پردازند که محدودیت زمانی یا مکانی ندارند و به همین دلیل توسط روزنامه‌های مختلف در سراسر دنیا تکثیر می‌شوند. گارفیلد و کلوین و هوبز از این دسته هستند. برخی از کمیک استریپ‌های دیگر مانند دونزبری و بونداکز به مسائل سیاسی و اجتماعی جهان نیز می‌پردازند. اکنون ناشران بزرگی چون دی‌سی کمیکز و مارول این مقوله را به‌صورت یک بنگاه اقتصادی بزرگ هدایت می‌کنند که با پیوند خوردن با سینما، جدی‌تر آن را دنبال می‌کنند افزون بر آنکه بازی‌های کامپیوتری را نیز فراموش نکرده‌اند و شخصیت‌های کمیک خود را به این دنیا نیز می‌فرستند.
ماهنامه جدید از اینکه به‌طور جدی به این مقوله می‌پردازد، درجای خود قابل تحسین و ستایش است؛ به‌ویژه آنکه به گفته دست‌اندرکاران این مجله، انتشار آن صرفا به جیب گردانندگان آن وابسته است و هیچ نوع کمک و یارانه و کاغذ و بودجه‌ای برای این نشریه اختصاص نیافته است؛ آن هم نشریه‌ای که نشان داده در گام‌های اول سعی داشته حرفه‌ای باشد. این درحالی است که وزارت ارشاد چندی است نسبت به تولید بازی‌های کامپیوتری علاقه نشان می‌دهد و قصد دارد از تولیدکنندگان در این زمینه حمایت کند. اما نباید فراموش کرد که ورود به این حوزه پیش از قسمت سخت افزاری، نیاز به شخصیت‌ها، قصه‌ها و ماجراهایی دارد که اتفاقا وجود چنین کمیک استریپ‌هایی منبع بسیار خوبی برای تولید چنین بازی‌هایی است.
شاید اگر این اتفاق به‌طور جدی روی دهد، نویسندگان و مسئولان این مجله هم بتوانند ایده‌های بهتری برای خلق شخصیت‌ها و ماجراهای بومی‌تری به خرج دهند چون در حال حاضر، بخش عمده‌ای از صفحات این نشریه اختصاص به کمیک‌های خارجی دارد که باتوجه به اقتصاد نشریه، امری کاملا طبیعی به‌نظر می‌رسد.
