و تنها کافی است تا دولت مشی و روش خود در قبال برنامه‌های حمل ونقل شهری و شهرداری را تغییر دهد تا شهر تهران پس از سال‌ها تحمل مشکل در حمل‌ونقل عمومی، نفسی به راحتی بکشد.
تجربه سالهای اخیر نشان داده در شرایطی که تمام مدیران شهری، برنامه‌های خود را برای بهبود حمل‌ونقل و ترافیک شهر به اجرا می‌گذارند اگر دولت درصدد ایفای نقش خود در این ماجرا نباشد در نهایت آنچه عاید تهران می‌شود، مانند چند سال اخیر فشار مضاعف به شهروندان و نرسیدن به سطح مطلوب در بخش ترافیک است.
نقش دولت در ساماندهی حمل‌ونقل درون شهری پایتخت قانون همه یا هیچ است. یعنی اگر مانند سالهای گذشته نخواهد نقشی که قوانین و شرایط کشور برای وی نوشته‌اند ایفا کند کمیت ناگاون حمل‌ونقل درون شهری باز هم با مشکل مواجه خواهد بود. به هر حال تجربه سالهای گذشته به گفته افندی زاده، رئیس مرکز مطالعات طرح جامع حمل ونقل و ترافیک نشان داده که شهرداری تهران به تنهایی نمی‌تواند طرح جامع ترافیک را اجرایی و مشکلات پیش‌روی ترافیک و حمل‌ونقل پایتخت را برطرف کند.
بنابراین وی بسیار امیدواراست که این طرح پس از تصویب از سوی شورای‌عالی ترافیک کشور مورد بی‌مهری دولت قرار نگیرد.افندی‌زاده اعتقاد دارد که مصوبه شورای‌عالی ترافیک کشور دولت را ملزم می‌کند که 50 درصد اعتباری که باید برای ساماندهی حمل‌ونقل درون شهری پرداخت کند، بپردازد.
رئیس مرکز مطالعات طرح جامع حمل‌ونقل و ترافیک یکی از مؤثر‌ترین راه‌ها برای اجرایی شدن طرح ترافیک شهر تهران را روشن کردن افکار عمومی می‌داند.وی تاکید می‌کند که تنها فشار افکار عمومی می‌تواند دولت را ترغیب به همکاری با شهرداری و سایر سازمان‌ها و نهادهای مرتبط با بحث ترافیک و حمل‌ونقل شهری پایتخت کند.لایحه‌ای که افندی‌زاده براساس آن سال 1404 را پایانی بر تمامی دغدغه‌های حمل‌ونقل شهری می‌داند طرحی است که به تازگی و پس از چهار سال و گذراندن عمر دو شهردار و دو شورا به تصویب شورای شهر تهران رسیده است.
اما همه آنچه گفته شده منوط به همکاری و همیاری دولت است.آمار‌ها نشان می‌دهد که عدم‌همراهی دولت هم اینک احداث مسیرهای مترو را کند کرده و اتوبوسرانی را با مشکلات بسیاری روبه‌رو کرده است از سویی دیگر تاکسیرانی چه بخش خصوصی و دولتی نیز تا رسیدن به شرایط ایده‌آل راه بسیار زیادی دارد که تا حدودی از عدم‌همراهی دولت نشأت می‌گیرد.
هرچند بسیاری چون حمزه شکیب عضو شورای شهر تهران با توجه به مشکلات موجود به موفقیت این طرح با دیده شک می‌نگرند اما افندی‌زاده امیدوار است آخرین راهکار یعنی مصوبه شورای‌عالی ترافیک کشور دولت را مجبور به ایفای نقش در این مقوله کند.به گفته وی طرح پس از دو سال مطالعه از سوی کارشناسان و متخصصان تهیه شده و نزدیک به 7 ماه به بحث و بررسی گذاشته شده است. چشم‌اندازی که افراد مختلف به گفته افندی‌زاده پس از مطالعه دقیق طرح ترسیم می‌کنند بسیار روشن و موفقیت‌آمیز است و بر اساس این طرح در سال افق، یعنی سال 1404، تهران دارای سیستم حمل‌ونقلی است که کیفیت زندگی و فعالیت ساکنان شهر را مطابق با استانداردهای بین‌المللی ارتقا می‌دهد.
وی این موفقیت رامستلزم وجود یک سیستم دردسترس، راحت، ایمن، پاک و در جهت توسعه اقتصادی شهر می‌داند که با در نظر گرفتن محدودیت منابع نیز قابل اجرا باشد. افندی‌زاده توجه به کرامت انسانی در جابه جایی شهروندان از طریق ارائه خدمات کیفی حمل‌ونقل شهری در جهت ارتقای کیفی زندگی شهری را از مبانی اصلی چشم‌انداز طرح جامع حمل‌ونقل ترافیک تهران می‌داند. به گفته رئیس مرکز مطالعات طرح جامع حمل‌ونقل و ترافیک شرایط فنی برای رسیدن به چنین جایگاهی مهیاست و تنها دغدغه مسئولان مسئله اعتبار است اگر دولت همانند شهرداری سهمی که قانون روی دوشش گذاشته پرداخت کند ناگاون حمل‌ونقل شهری تهران در سال افق به سر منزل مقصود می‌رسد.به گفته وی تمامی برنامه با همکاری دولت، شهرداری و سایر سازمان‌ها و نهادهای مرتبط طوری باید پیش رود که تا سال 1391، 11 هزار اتوبوس سالم بدون هیچ نقصی در خیابان‌های پایتخت وظیفه نقل و انتقال مسافران را انجام دهد.
از سوی دیگر سرمایه‌گذاری‌ها باید طوری برنامه ریزی شود که 115 کیلومتر خطوط ویژه برای تسهیل حمل‌ونقل درون شهری احداث شود. افندی‌زاده تاکید دارد که براساس همین طرح شورای شهر برنامه 5 سالهای را در اواخر شهریورماه سال‌جاری به تصویب می‌رساند که تا بتوان برنامه‌های کوتاه مدت این طرح را اجرایی و یا برنامه‌های درازمدت آن را آغاز کرد.
پیش‌بینی پارکینگهای عمومی کاهش و یا حذف پارکینگهای عمومی و... از جمله برنامه‌های این طرح پنج ساله در قالب طرح ترافیک و حمل‌ونقل شهر تهران است.واقعیت این است که اگر برنامه‌ها براساس طرح جامع ترافیک شهر پیش نرود تهران برای سالیان سال با ترافیک و پدیده‌های اجتماعی و روانی آن درگیر خواهد بود و هزینه‌های آن بر دوش شهر نهاده می‌شود که شاید هرگز قابل جبران نباشد.
