به گزارش رادیو دولتی آلمان، بازدید از این پناهگاه سری، از یکم مارس، برای مردم عادی آزاد است. اتاق‌های تنگ و ساده با دیوارهای ستبر. تخت‌های باریک. فضای سرد و خالی از رنگ. به یقین زندگی در این اتاق‌ها نمی‌توانست راحت باشد. اما وقتی پای یک جنگ جدی مثلاً با سلاح‌های هسته‌ای یا شیمیایی به میان بیاید، آدم حتی اگر رئیس جمهور هم باشد، امکان انتخاب کردن ندارد.
سخن از سنگر یا پناهگاه عظیمی است که بین سال‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۲ برای حفظ جان اعضای حکومت و شخصیت‌های مهم سیاسی آلمان در مواردی مانند وقوع جنگ هسته‌ای یا شیمیایی ساخته شد.
پناهگاهی که ده‌ها سال جز مقامات حکومتی کسی از وجود آن خبر نداشت. پناهگاهی برای ۳ هزار تن: رئیس جمهور، صدر اعظم، اعضای دولت، اعضای بوندستاگ و شورای فدرال آلمان، رئیس دادگاه حفاظت از قانون اساسی و تعدادی افراد نظامی و غیر نظامی و خلاصه شخصیت های مهم. پناه‌جویان در صورت بروز جنگ می‌توانسته‌اند ۳۰ روز در این پناهگاه زنده بمانند، حتی اگر دنیای خارج زیر و رو می‌شد.
تبدیل پناهگاه به موزه
دولت آلمان تونلی را که در سال ۱۹۰۳، در تپه‌های نزدیک شهر بن، پایتخت پیشین این کشور موسوم به Schiefergebirge ، برای احداث راه آهن حفر شده بود، برای ساخت این پناهگاه برگزید. پناهگاه در عمق ۱۱۰ متری این بلندی‌ها ساخته شد.
از سال ۱۹۶۶ به بعد این پناهگاه محل تمرین بود. تمرین این که حکومت فدرال در صورت وقوع جنگ چه واکنشی باید نشان دهد. اما با انتقال پایتخت و مجلس به برلین، دیگر نیازی به پناهگاه نبود.
پناهگاه در دوران صلح، توسط ۲۰۰ کارمند نگهداری می‌شد. در سال ۱۹۹۷ دولت تصمیم گرفت به اداره و نگهداری این راز گران قیمت پایان دهد. از سال ۲۰۰۱ رفته رفته تخریب پناهگاه آغاز شد و تنها بخش‌هایی از آن، برای موزه ای که اکنون گشایش یافته، دست نخورده باقی ماند.
موزه‌ای که ۹۳۶ اتاق خواب را که هر کدام ۴ تختخواب باریک را در خود جای می‌دهند، ۸۹۷ اتاق کار، امکانات بهداشتی، یک آرلایشگاه و یک سالن گردهمایی را به نمایش می‌گذارد؛ امکانی برای یک حکومت اضطراری.[آشنایی با موزه‌های مشهور جهان]
پناهگاهی که آن قدرها هم محکم نبود!
پروژه ساخت پناهگاه، گران‌ترین سرمایه‌گذاری دولت، در تاریخ آلمان فدرال است، دست کم ۴ میلیارد و ۷۸ میلیون مارک، برابر با دو و نیم میلیون یورو، سرمایه‌گذاری هنگفت برای نجات جان شخصیت‌های مهم. اما بسیاری از کارشناسان معتقدند، که این پناهگاه، آن قدرها هم مستحکم نبوده و در صورت انفجار بمب اتمی همه‌ی دستگاه‌های این شهر زیر زمینی از کار می‌افتاده‌اند و امواج فشار این انفجار می‌توانستند که بخش‌هایی از تونل را ویران کنند.
از روز اول مارس سال ۲۰۰۸، مردم عادی، یعنی آدم‌هایی که در صورت انفجار بمب اتمی بیرون از پناهگاه می‌مانند، می‌توانند از این موزه دیدن کنند.
