اساساً انسانی که برای رسیدن به مقصد، راه را اشتباه برود، هیچ‌گاه به مقصد نخواهد رسید. مثل بسیاری از افراد که با پرداخت هزینه‌های گزاف مادی فکر می‌کنند آرامش حقیقی را به دست می‌آورند و حال آن‌که تقلای بیش از حد در مسائل دنیوی و زیر پا گذاشتن بسیاری از حدود و ضوابط در این باره، آنها را به سمت نگرانی و تشویش و اضطراب بیش از پیش سوق می‌دهد تا آرامشی که به طور فطری در جستجوی آن هستند. از این رو، گاهی باید در اتوبان زندگی، دوربرگردانی پیدا کرده و به سوی مقصد آرامش تغییر مسیر بدهیم. این تغییر مسیر البته قبل از هر چیز نیازمند درک و شناخت درست از هدف اصلی زندگی و در مرتبه بعد، شجاعت در قبول اشتباهات است و این‌که به خصوص همواره سعی کنیم افکاری مثبت و سازنده را در ذهن خود بپرورانیم و در وادی افسردگی و بلاتکلیفی مدام باقی نمانیم.
در اینجا لازم است متذکر شویم منظور از آرامش، آن آرامشی است که آدمی آن را به طور دائم و پیوسته و به صورت پایدار در وجود و در زندگی‌اش احساس می‌کند. انسان‌هایی که به آرامش حقیقی می‌رسند، درک و بینشی عمیق و پاک نسبت به زندگی و محیط پیرامون خود پیدا می‌کنند، ضمن آن‌که آنان همواره افکاری مثبت و سازنده را در ذهن خود می‌پرورانند. از سویی این افراد هیچ‌گاه پس از رسیدن به چنین آرامشی در زندگی خود احساس خلأ نکرده و دچار پریشانی و مشکلات روحی و روانی هم نمی‌شوند. چنین افرادی آرامش حقیقی را با پرداخت هزینه‌های گزاف مادی کسب نمی‌کنند، بلکه برعکس، بدون پرداختن هزینه خاصی به آرامشی پایدار و حقیقی دست می‌یابند که بی‌شک نخستین الزام و بایسته‌اش، قدم گذاشتن در جاده معنویت و ارتباط هر چه بیشتر با خالق متعال و اولیای الهی است.
چه بسا در آغاز، ورود به عرصه معنویت و دین‌مداری برای آن طیف از افرادی که سال‌ها خود را در جهان مادیات زندانی کرده‌اند دشوار باشد، اما چنانچه ما به دنبال دست یافتن به آرامش حقیقی باشیم، باید همه سختی‌ها و موانع موجود در این راه را با موفقیت طی کنیم و البته بدانیم که در این راه اگر به سلاح تقوا و ایمان مجهز شویم، خداوند بهترین حامی و یاری‌رسان ما خواهد بود.
نکته حائز اهمیت در این مورد این‌که سرمایه انسان‌ها برای طی طریق در جاده معنویت، برخورداری از دلی آگاه و ضمیری هوشیار و امیدوار به فضل الهی است و این‌که قلب و روح خود را به تدریج از گناهان و معاصی دور بدارند و دست‌کم در این زمینه همه سعی و تلاش خویش را انجام دهند. در این میان، ماه مبارک رمضان بهترین و عزیزترین فرصت خداوند برای بندگانی است که در پیِ چنین آرامشی هستند، چه آن‌که در این ماه که به تعبیر پیامبر اکرم(ص)، آغازش رحمت، میانه‌اش مغفرت و پایانش آزادی و رهایی از آتش جهنم است و درهای آسمان در اولین شب آن گشوده می‌شود و تا آخرین شب نیز بسته نخواهد شد، بهترین زمینه و شرایط مهیاست که آدمی برخلاف روال جاری در ماه‌های دیگر، تا حدودی از مادیات و تعلقات دست و پاگیر رها و در ضیافت زیبای پروردگارش، متنعم از سفره بی‌کران معنویت شود. به همین دلیل است که از حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی(ص) چنین روایت شده که «اگر بنده می‌دانست ماه رمضان چیست [و چه برکتی در آن وجود دارد] دوست می‌داشت که تمام سال، ماه رمضان باشد. »
نظر شما