به گزارش همشهری آنلاین به نقل از سینه‌یوروپ، بازیگر ۵۴ ساله فرانسوی در ششمین تجربه کارگردانی صفی نبو نقش یک استاد دانشگاه مطلقه را بر اساس رمان «فکر می‌کنی من کی هستم؟» (نوشته کامیل لورن) بازی می‌کند که درگیر رابطه‌ای عاشقانه با پسری بسیار جوان‌تر می‌شود. مشکل اینجاست که زن در فضای مجازی هویتی متفاوت از دنیای واقعی دارد و خودش را ۲۰ سال بزرگ‌تر نشان می‌دهد. فیلم در شرایطی در بخش ویژه‌های برلیناله به نمایش درآمد که بینوش ریاست هیات داوران بخش مسابقه رسمی را بر عهده داشت.
کلر یک استاد موفق است. بچه‌هایی نازنین دارد و در حرفه‌ای مناسب مشغول کار است. چه چیز باعث می‌شود خیلی ناگهانی وانمود کند ۲۰ سال مسن‌تر است؟
تا آنجا که من فهمیدم، ترس کنار گذاشته شدن برایش بسیار تحمل‌ناپذیر است. شوهرش او را برای رسیدن به زنی جوان‌تر ترک کرده و دیگران هم دیگر چندان به کلر توجه نشان نمی‌دهند. او در تلاش برای رهایی از این احساس به چیزهایی چنگ می‌زند که به کارش نمی‌آیند. فیس‌بوک یکی از ابزارهایی است که کلر برای رسیدن به هدف به خدمت می‌گیرد اما به نقطه‌ای می‌رسد که باید توهم را از بین ببرد. این دردناک است که بدانی یک بازنده‌ای اما همین حس به او قدرتی دوباره می‌بخشد. دیگر نگران نیست و به جایی رسیده است که با آغوش باز به پیشواز تجربه‌های تازه می‌رود. حساس ترک شدن بسیار وحشتناک است و ما نخستین بار آن را در کودکی تجربه می‌کنیم اما اینکه دوباره کی در بزرگسالی سراغ‌مان بیاید... جالب است که کلر به عنوان زنی روشنفکر بسیار پیچیده و پیشرو است اما از نظر احساسی نه. در طول فیلم او را می‌بینیم که از نظر عاطفی رشد می‌کند.
کلر خود را پشت متن‌ها و پیام‌ها پنهان می‌کند اما بروز دادن احساس‌ها در همین شکل نباید چندان مطمئن‌تر باشد.
امن به نظر می‌رسد اما فیلم نشان می‌دهد که نیست. این در واقع یک توهم است. به میان آمدن جسم انسان چیزی است که می‌تواند احساس را تایید کند و چون در فضای مجازی خبری از بدن نیست، ماجرا به نوعی خطرناک‌تر هم می‌شود. شما در این توهم گرفتار شده‌اید. هر چند او معتقد است الکس می‌شناسدش و عشق واقعی راه خود را پیدا می‌کند.
در شکل گرفتن یک رابطه چه نکته‌هایی اهمیت دارد؟
معتقدم یک نوع آزادی وجود دارد که با بالا رفتن سن شکل به دست می‌آید، به ویژه مقابل دوربین. این آزادی واقعیتی را نمایان می‌کند که شما به عنوان انسان در حال تجربه کردن هستید. به همین دلیل از ایفای نقش کلر در «فکر می‌کنی من کی هستم؟» لذت بردم. زندگی یعنی آموختن و تو وقتی جوان هستی و وقتی پیر می‌شوی همچنان یاد می‌گیری. کار کردن در یک فیلم هم به تو کمک می‌کند چیزهایی درباره خودت بیاموزی.
و این همان چیزی است که شما در مقام رئیس هیات داوران جشنواره برلین دنبالش هستید؟
داوری بیشتر درباره این است که تو بدانی چه چیزی برای دنیا بیشتر اهمیت دارد. این قدرتی است که ما داریم؛ تمرکز بر مضامین ویژه. برلیناله فیلم‌های سیاسی را برمی‌گزیند با مضامین امروزی؛ آثاری که ما را به اندیشیدن وامی‌دارد و به عنوان یک جامعه رشدمان می‌دهد. ما نیاز داریم صداهای متفاوت بشنویم و من معتقدم در آینده بیشتر و بیشتر فیلمساز زن در جشنواره‌ها خواهیم داشت. آنها پیش‌تر هنر و توانایی خود را ثابت کرده‌اند و دیتر کاسلیک (مدیر جشنواره برلین) به من گفت: «من این فیلم‌ها را انتخاب کردم نه برای اینکه کارگردان زن دارند. بلکه به این دلیل که خوب هستند.»
نظر شما