نمونه روشن این مسئله در پهنه شرق تهران، وضعیت فعلی محله لویزان است که ساختار و زیربنای شهری به شدت قدیمی دارد و با توجه به قدمت چند صد ساله آن، برای جمعیت محدودی در دوره‌های اولیه شکل‌گیری این محله طراحی و پی‌ریزی شده اما اکنون با افزایش قابل توجه جمعیت و مطرح شدن نیازهای جدید شهروندان، عملاً با محدودیت‌های اساسی مواجه است. طبعاً برای ایجاد تغییرات اساسی جهت بهبود شرایط زندگی شهروندان در این محله، نیاز به نوسازی بافت‌های قدیمی است تا بر اساس نیازهای امروزی شهروندان، برنامه‌های شهری تازه‌ای در دستور کار قرار گیرد و امکانات شهری جدید متناسب با نیازهای کنونی شهروندان این محله طراحی و اجرا شود.
بخش قابل توجهی از این نیازها در نوسازی بافت‌های فرسوده شهری محقق می‌شود که در این زمینه موانعی سر راه ساکنان بافت‌های فرسوده قرار گرفته است. بر اساس تعاریف دفاتر نوسازی بافت‌های فرسوده، محله قدیمی لویزان جزو بافت فرسوده شهری محسوب نمی‌شود و فقط شامل تعریف بافت ناپایدار است. معنای طبقه‌بندی دفاتر نوسازی این است که اهالی محله لویزان برای نوسازی بافت‌های فرسوده از بسته‌های تشویقی طرح تفصیلی بی‌بهره هستند و به همین دلیل کسی از ساکنان بومی محله رغبتی به ساخت‌وساز در این محله نمی‌کند.
همین مسئله، پای سرمایه‌گذاران غیرمحلی را به این بخش از شهر باز کرده و آنها با تملک و تخریب بافت‌های فرسوده، مجتمع‌های مسکونی جدید با ابعاد بزرگ‌تر می‌سازند که همین مسئله جمعیت بیشتری را روانه محله می‌کند. طبعاً این شرایط امکانات شهری بیشتری را طلب می‌کند که با ظرفیت‌ها و زیرساخت‌های محله همخوانی ندارد و می‌شود برای آن فکر اساسی کرد.
نظر شما