پنجشنبه ۲۷ دی ۱۳۹۷ - ۱۰:۲۰
۰ نفر

برای خودم پیش آمده. شاید برای نوجوان‌های هم‌سن و سالم هم پیش آمده باشد که فکر کنند به آخر دنیا رسیده‌اند و هیچ امیدی برای زندگی‌کردن ندارند.

بلند شویم

برای کسی مهم نیستند و توان انجام کاری را ندارند؛ نه درسخواندن، نه کلاسرفتن، نه با دوستان حرفزدن، نه با فامیل آمدن و رفتن و... 

من بعد از افت تحصیلی در سال اول دبیرستان این حس را داشتم. بعضیوقتها حوصلهی خودم را هم نداشتم. احساس میکردم به آدمی به دردنخور و افسرده تبدیل شدهام که هیچکاری ازش برنمیآید. معلمهایش قبولش ندارند و دوستانش ازش دور شدهاند، ولی الآن میفهمم آنقدرها هم که فکر میکردم، بد نبودم. آنقدر ناراحتی و ناامیدی جلوی چشممهایم را گرفته بود که نمیدیدم. همهی این نفرتها و همهی این بیاحترامیها را خودم ساخته بودم.

بعد از هر زمین‌خوردن، بلندشدنی هست. راهرفتنی هست. دویدنی هست. پس اگر یکبار، دوبار، چندبار زمین خوردیم، ناامید نشویم. بلند شویم و با انرژی بیشتری تلاش کنیم. برای رسیدن به خواستههایمان بدویم.

شکست پایان راه نیست و یک افت یا یک اشتباه کوچک از ارزش والایی که خداوند به ما عطا کرده، کم نمیکند. اگر هم مانعی باشد، چه اشکالی دارد؟ برش میداریم.

پریناز حسینی، ۱۷ساله از کرمانشاه

عکس: زهرا خورشیدی از تهران

کد خبر 426528

برچسب‌ها

دیدگاه خوانندگان امروز

پر بیننده‌ترین خبر امروز

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha